Γιώργος Δούλος: Η Σάρκα. Αυτή είναι όλο το θέμα

Τι άλλο έχουμε, εκτός από τη σάρκα μας. Το κρέας της, τα κόκκαλά της, το δέρμα, τα υγρά, τα όργανα, οι μυρωδιές, οι νόσοι, οι εκκρίσεις. Αυτό είμαστε. Ένα σαρκίο. Που το κουβαλάμε από τη γέννα μας μέχρι το θάνατό μας. Ούτε στιγμή δε μπορούμε να απαλλαγούμε από τον εαυτό μας. Κι όχι μόνο νοητικά, αλλά κυρίως σωματικά. Δέσμευση ή ελευθερία. Και τα δύο. Η καύλα μας σέρνει σε καταστάσεις που δε μπορούμε να ελέγξουμε. Ο πόνος μας υπερβαίνει. Η λαιμαργία μας επιβάλλεται. Όλα όσα εκπορεύονται από τη σάρκα, είναι πανίσχυρα. Ανθρώπινα και μη ανθρώπινα. Ανθρώπινα γιατί συνθέτουν την έννοια του ανθρώπου στην πιο βαθιά της έκφανση, μη ανθρώπινα γιατί είναι πέραν των δυνατοτήτων και του ελέγχου του ανθρώπου. Έρωτας και θάνατος. Οι δύο άξονες της Ζωής. Και οι δυο, έχουν ως υλικό τη σάρκα.

Βρίσκω στον Δημήτρη Δημητριάδη εκείνα που με απασχολούν, εκείνα που θέτω εγώ στον εαυτό μου ως θέματα. Βρίσκω σε εκείνον το Πνεύμα που μέσα του υπάρχουν όσα σκέφτομαι. Που υπάρχουν τόσα ακόμη ανεξερεύνητα. Νιώθω εγκλωβισμένος μέσα στο δημητριαδικό σύμπαν. Δεσμώτης του. Εκούσια ή ακούσια, σημασία έχει πως έχω βυθιστεί σε έναν πνευματικό κόσμο όπου δεν υπάρχει έξοδος. Αυτό ήταν. Ισοβίως εκεί.

Παρόλο που ακούγεται βίαιος αυτός ο εγκλεισμός, στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα απέραντο πεδίο ελευθερίας. Η ελευθερία, όμως, με την απόλυτη, σκληρή της αλήθεια: είμαι ελεύθερος να ανακαλύπτω τις πιο αθέατες πλευρές μου. Τις πιο σκοτεινές. Κι αυτή η – αρχαιολογικής αίσθησης – ανασκαφή, φέρνει στο φως πράγματα που απαιτούν μία ωριμότητα για να τα αντιμετωπίσεις. Είναι οδυνηρό και πολύ κοπιαστικό. Αν αξίζει να ζει κάποιος, είναι για το πλήθος των δυσκολιών που ο ίδιος θέτει στον εαυτό του. Ας είμαστε ειλικρινείς. Η ζωή περνά αστραπιαία. Από πολύ μικρός ένιωθα το φόβο του θανάτου να με κατακλύζει. Δεν υπάρχει ώρα που να μην τον σκέφτομαι. Παραλύω στην ιδέα πως κάποια στιγμή θα πάψω να υπάρχω, θα πάψουν να υπάρχουν οι άνθρωποι που αγαπώ. Είναι αυτή η σκέψη που καθορίζει τη ζωή μου, την καθημερινότητά μου, τις επιλογές μου.

Σε όλα αυτά, πώς έρχεται το θέατρο και η Τέχνη. Μάλλον κάτι βαθιά μέσα μου με σέρνει επάνω στους ασπάλαθους της τέχνης, όπου ματωμένος και ημιθανής, βγαίνω κάθε φορά. Επιστρέφω, όμως, στον δικό μου τόπο μαρτυρίου. Οικειοθελής βασανισμός. Άρα, θέατρο.

Info: Ο Γιώργος Δούλος είναι σκηνοθέτης θεάτρου. Γεννήθηκε στη Αθήνα το 1992. Αριστούχος πτυχιούχος του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος του Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου Θεατρολόγων (Π.Ε.ΣΥ.Θ.). Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια με τους: Έφη Θεοδώρου, Ρούλα Πατεράκη, Fanny Ardant, Scott Bolman (φωτιστή τού Robert Wilson). Εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη στους: Λευτέρη Βογιατζή, Ρούλα Πατεράκη, Δημήτρη Λιγνάδη. Το 2012 ίδρυσε (με τη Νίνα Σκριβάνου) την εταιρεία θεάτρου λευκήΣΚΗΝΗ, με την οποία ανέβασε τις παραστάσεις: «Βάκχες» (Ευριπίδη), «Τελετή καθαρμού» (Μαργαρίτας Λυμπεράκη), «Οιδίπους Αντι-Οιδίπους» (Γιώργου Βέλτσου). Τρέχουσα δουλειά: «Ο Γύρος τού κόμπου: Σικελική τραγωδία» (Δημήτρη Δημητριάδη).

* Φωτογραφίες © Νίκος Πανταζάρας

Διαβάστε επίσης: Ο Γύρος του κόμπου, του Δ. Δημητριάδη, στο θέατρο TempusVerum / Εν Αθήναις | Έως 23 Μαΐου