Η έκθεση, που παρουσιάζει ο Γιώργος Φερέτος, εγκαινιάζεται την Πέμπτη 11 Μαίου, στο στενό της Λεμπέση κάτω από την Ακρόπολη.
Ο χώρος, στα έργα ζωγραφικής του Γιώργου Φερέτου, αποκαλύπτεται μέσα από την πρωτογένειά του.
Ο τρόπος με τον οποίο τονικά φωτίζει τον χώρο αυτός ο καλλιτέχνης στις ασπρόμαυρες κυρίως συνθέσεις του, εμφανίζει υφέρπουσες και παράλληλα κυμαινόμενες τις εντάσεις ή τις υφέσεις του, γεγονός που δίνει υπόσταση αφενός στην πολυμέρειά του, αφετέρου στην αινιγματικότητά του. Με άλλα λόγια, ο χώρος ετεροπροσδιορίζεται από το φως, μετατρεπόμενος σε ένα πολυσθενές πεδίο, που ισορροπεί μέσα από τις παράδοξες εναρμονίσεις και τις οριακές του αντιφατικότητες. Ό,τι κι αν εμφανιστεί μέσα σε αυτό το «πεδίο» των εσωτερικών αντιθέσεων κι ανατροπών, των πιθανοτήτων και των ερωτηματικών, έχει κανείς την εντύπωση πως μετεωρίζεται, πως υπακούει δηλαδή ταυτοχρόνως στους νόμους της βαρύτητας και της άνωσης, όπως επίσης στους χρόνους του παρόντος, αλλά και των συνειρμών ή της μνημικής ανάκλησης μεταισθήσεων από το παρελθόν.
Στην παρουσιαζόμενη ενότητα, ο Γιώργος Φερέτος μέσα από έναν εκπληκτικά αριστοτεχνικό σχεδιασμό, μας φέρνει στο προσκήνιο της θέασης – ένα προς ένα – μια ομάδα από οικόσιτα ζώα. Μέσα από την θέση τους στο εικαστικό πεδίο, μέσα επίσης από την στάση και την εκφραστικότητά τους, τα ζώα αυτά μας αφοπλίζουν. Το βλέμμα μας επικεντρώνεται στο βλέμμα το δικό τους, στην αθωότητα και στον ενδόμυχο φόβο τους, στην επιφυλακτικότητα και στην παραδοχή των αλάνθαστων ενστίκτων τους.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ταυτιζόμαστε με την άνευ όρων εμπιστοσύνη με την οποία θαρρεί κανείς πως μας απευθύνονται, παρ’ ότι το βλέμμα τους δεν κρύβει τις υπάρχουσες κι αναφυόμενες υποψίες για την θανάτωσή τους, που επίκειται.
Μέσα από το τρυφερό και μαζί φοβισμένο βλέμμα αυτών των ζώων, που ζητούν στοργικά θαλπωρή, ανοίγει ο δρόμος προς το θυσιαστήριο και την σφαγή τους, που ενστικτωδώς εκείνα την προαισθάνονται. Στις εικαστικές άλλωστε αυτές συνθέσεις διακρίνεται ένα υπόλευκο παραλληλεπίπεδο τραπέζι, λειτουργώντας σαν βωμός και μαζί τράπεζα προσφορών, (με την τρέχουσα αλλά και με την μεταφορική έννοια του όρου).
Το τραπέζι / θυσιαστήριο που εμφανίζεται άλλοτε εγγύτερα και πότε πάλι μακρύτερα ως προς την οπτική προσβασιμότητα του θεατή σε αυτές τις εικαστικές συνθέσεις, αλλάζει σχηματικά όχι μόνον ως προς τις αποστάσεις αλλά και ως προς τις προοπτικές μέσα από όπου το παρατηρούμε.
Διακρίνεται σαν επικρεμάμενη και σοβούσα απειλή κι ενδόμυχος φόβος. Άλλοτε πάλι την αισθανόμαστε σαν λανθάνουσα ανάγκη στοργής ή ανάγκη καταφυγής με κρυπτομνησία θανάτου, κυρίως όμως παριστάνεται ως γεφυροποιό μέσον μετάβασης και ταυτοχρόνως ως μεταστατικός καταλύτης, μέσα από όπου περνά δραματικά το ζώο από την ζωή στον θάνατο, από την επίγνωση στην αγνωσία (όπως τουλάχιστον την αισθάνεται αντικρισματικά να υπάρχει, ο θεατής).
Ο θεατής, στην προκειμένη περίπτωση, ταυτιζόμενος και την ίδια στιγμή αποστασιοποιούμενος από το εκάστοτε ζώο, αντικατοπτρίζεται ως συναίσθηση στο βλέμμα του. Γίνεται θύτης και μαζί θύμα. Απαλλοτριώνει την ζωή, ενώ «καταναλώνεται» κι ο ίδιος. Γίνεται πρόθεση και πράξη.
Συμπράττει στην διεργασία θανάτωσης και την ίδια στιγμή προσπαθεί να εξαργυρώσει την ενοχή του, καθώς ασυναίσθητα και μετωνυμικά προεικονίζει – μαζί με όλα τα άλλα – και τις ετερώνυμες σχέσεις ζωής και θανάτου του ίδιου εντέλει του εαυτού του.
Ο πολυμεριζόμενος χώρος της κυμαινόμενης φωτοσκιάς, στα έργα του Γιώργου Φερέτου, είναι υπαινικτικός, μυστηριακά ελκυστικός και πολυσήμαντος. Περιλαμβάνει, μέσα από τους συσχετισμούς μεγεθών και αποστάσεων, (αναφορικά με τις θέσεις αλλά και με τους τρόπους που απεικονίζεται το ζώο και το τραπέζι ή ο βωμός / θυσιαστήριο), ποικίλες προοπτικές προσβάσεις. Οι προοπτικές αυτές και οι ποικίλες οπτικές γωνίες ταυτίζονται με τους όρους που διατυπώνονται τα ερωτήματα και κυρίως τα αινίγματα ή τα αποσιωπητικά μας, γύρω από την ζωή και το επέκεινα, γύρω από την οικεία επίσης καθημερινότητα που βιώνουμε και τις αντιφατικότητες ή παραδοξότητές της, γύρω από την επιτελεστική εντέλει λειτουργία και τους διαδραστικούς τρόπους με τους οποίους εμείς αποκωδικοποιούμε τις πράξεις μας, οικοδομώντας πέρα και πάνω από όλα, τις σχέσεις ανάμεσα στην υποκειμενικότητα και στις «αντικειμενικότητες» που μας καθορίζουν.
Ανάμεσα στο «εγώ» και στην ενσυναίσθηση, ο Γιώργος Φερέτος, σε αυτήν του την ενότητα έργων, μεταφέρει τα μετουσιωμένα του βιώματα στον θεατή με έναν ελεγειακά ποιητικό τρόπο. Με αφοπλιστική απλότητα κι αμεσότητα, με λιτότητα και εσωτερικευμένη περιεκτικότητα πολυεπίπεδων νοημάτων, ο συγκεκριμένος ζωγράφος συνδυάζει σε αυτά τα «πορτραίτα οικόσιτων ζώων» την ρεαλιστική παραστατικότητα με την αφαίρεση και την αληθοφάνεια με την μεταφυσική διάσταση.
–Αθηνά Σχινά, Ιστορικός Τέχνης & Θεωρίας του Πολιτισμού (ΕΚΠΑ)
Γιώργος Φερέτος
Ο Γιώργος Φερέτος γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1973.
Αποφοίτησε με άριστα από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών, όπου σπούδασε ζωγραφική με καθηγητή τον Α. Χρηστάκη και ως μάθημα επιλογής, γλυπτική με καθηγητή τον Ν. Τρανό. Έχει πραγματοποιήσει τρεις ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις.
Ατομικές εκθέσεις
2009: «Ανεμογενή τοπία», Εkfrasi-Yianna Grammatopoulou Art Gallery
2010: Παρουσίαση στο χώρο της Art-Act, Χρήστος Θεοφίλης
2015: «Αναμονή», Gallery «αγκάθι-κartάλος»
Ομαδικές εκθέσεις
2008: «Εικόνα Χώρος Δράση 2», Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων
2011: «The CRISIS And Beyond»,Hellenic Centre, London
2013: «Πλοές», Ίδρυμα Π. & Μ. Κυδωνιέως, Άνδρος
2017: Gallery ArtΠρίσμα
2018: Epsilon Art Gallery, Loutraki
2022: «Precious entities/πολύτιμες οντότητες», Gallery artshot/Sophia Gaitani
2022: «Νέες παρουσίες», Follow Your Art Gallery, Καψάλι Κυθήρων
2022: Art Thessaloniki International Contemporary Art Fair, artshot/Sophia Gaitani
«Μέσα από το βλέμμα του ζώου»