Όταν πρωτοδιάβασα το βιβλίο ξαφνιάστηκα. Ενώ είναι μια σκληρή ιστορία τοποθετημένη στην ελληνική επαρχία του 1939, το ζήτημα εδώ είναι ότι η ιστορία που μας διηγείται ο Μάτεσις είναι πέρα για πέρα επίκαιρη. Είδα μαζεμένα σε μια οικογένεια με έναν συγγραφικό τρόπο άκρως ρεαλιστικό και ταυτόχρονα απόλυτα ποιητικό όλα τα γεγονότα που θα μπορούσα να έχω δει σε ένα δελτίο ειδήσεων. Μπαίνοντας λοιπόν στη διαδικασία δουλειάς πάνω σε αυτό το κείμενο, ένα πράγμα που με ξένισε ήταν η προσήλωση των ηρώων στα θεία. Μια προσήλωση που εκ πρώτης όψεως μοιάζει λίγο απαρχαιωμένη μιας και σήμερα μπορούμε να πούμε ότι δεν είμαστε τόσο πολύ ταγμένοι στο γράμμα του εκκλησιαστικού νόμου.
Κι όμως, πρώτον αυτό δεν ισχύει για το σύνολο της χώρας αλλά κυρίως για τα μεγάλα αστικά κέντρα κι εκεί πάλι όχι απόλυτα. Και δεύτερον και κυριότερον υπάρχει μια ολόκληρη σειρά από πρέπει και καθορισμένα μοτίβα κοινωνικά αποδεκτής συμπεριφοράς που έχει την βάση της στην εκκλησία, μας επηρεάζει όλους και δεν έχουμε ιδέα πόσο. Ο τρόπος δηλαδή που συμπεριφερόμαστε πολλές φορές μπορεί να είναι βαθιά χριστιανικός και εμείς να μην το αντιλαμβανόμαστε. Αυτό από μόνο του σαν συμπέρασμα ήταν κάτι που με έκανε να θέλω ν’ ασχοληθώ με το έργο και να εντρυφήσω σε μια προσωπική έρευνα συμπεριφοράς και αντιλήψεων. Ελπίζω και το κοινό που βλέπει την παράσταση να φεύγει κάθε μέρα με μια αντίστοιχη όρεξη ενδοσκόπησης.
Έπειτα αυτό που με συγκινεί στο κείμενο του Μάτεσι, είναι ότι με όχημα αυτήν την καθωσπρέπει χριστιανική ηθική, καταφέρνει να εξετάσει το πως ο άνθρωπος στέκεται απέναντι στο πάθος. Με έναν τρόπο στην παράσταση αφηγούμαστε ιστορίες όλων μας για εκείνες τις φορές που είμασταν ανήμποροι να αντιδράσουμε μπροστά στην απόλυτη ένταση του πάθους, στα απόλυτα μεγάλα θέλω μας. Και που με τόση μανία, βία, λάθη ακόμη και αυτομαστίγωμα προσπαθήσαμε να στερήσουμε στον εαυτό μας.
Υπό αυτό το πρίσμα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να υπερασπίζεσαι επί σκηνής ακόμα και τους “κακούς” αυτής της ιστορίας γιατί τα λεγόμενα τους μπορεί απρόσμενα να ακουμπούν σε μια πολύ ευαίσθητη χορδή του καθενός μας. Και βλέπω έτσι ότι η κατανόηση του γιατί ο άλλος πράττει όπως πράττει είναι πιο χρήσιμη από το να τον κρίνεις για τις επιλογές του. Στο κάτω κάτω αν δεν προσπαθήσεις να καταλάβεις τα βαθύτερα αίτια μιας συμπεριφοράς πώς μπορείς να ελπίζεις ότι δε θα επαναληφθεί;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Βιογραφικό
Ο Γιώργος Κισσανδρακης είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών, του τμήματος Μάρκετινγκ της ΑΣΟΕΕ, του Kings College London και του London School of Economics. Στο θέατρο εκτός από την 4frontal, έχει συνεργαστεί με τον Θωμά Μοσχόπουλο, τον Κώστα Γάκη, την Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων, τη Λένα Κιτσοπούλου, την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου κ.α.