Γιώργος Κισσανδράκης: Τα νιάτα δεν πρέπει να πηγαίνουν χαμένα, αλλά να βιώνονται στην ολότητά τους

Αυτό που σκέφτομαι για την παράσταση είναι αφενός πόσο τυχερός είμαι που μου δόθηκε η ευκαιρία να ασχοληθώ με ένα από τα κορυφαία έργα της παγκόσμιας δραματουργίας και αφετέρου πόσο όμορφο είναι που αυτό συνέβη με μια ομάδα που διαρκώς ψάχνεται κι ανακαλύπτει νέα πράγματα. Για μένα είναι πολύ σημαντικό να δουλεύω με ανθρώπους της γενιάς μου που μοιραζόμαστε τις ίδιες ανασφάλειες, τα ίδια άγχη και την ίδια δίψα για έκφραση και πειραματισμό. Που δεν έχουμε βρει ακόμα (κι ελπίζω να μη γίνει και ποτέ) έναν συγκεκριμένο τρόπο παραστατικής δημιουργίας που θα αποτελέσει το θέσφατο μας, όπως πολύ συχνά γίνεται στον χώρο μας.

Στο έργο υποδύομαι τον Τριγκόριν, έναν επιτυχημένο συγγραφέα που έρχεται αντιμέτωπος με τον έρωτα και τη συνειδητοποίηση της χαμένης πρώτης νιότης και της, φαινομενικά τουλάχιστον, τελευταίας ευκαιρίας που εμφανίζεται μπροστά του για μια ζωή πραγματικά ευτυχισμένη. Αυτός νομίζω είναι ένας πολύ σημαντικός άξονας του έργου. Βλέπουμε την πλειοψηφία των χαρακτήρων να αναπολούν ή ακόμα και να θρηνούν τη χαμένη τους νιότη και ταυτόχρονα βλέπουμε τον κεντρικό ήρωα που είναι ακριβώς σε αυτήν την ηλικία της νιότης να μην το αντιλαμβάνεται και να ασχολείται με όλα όσα οι υπόλοιποι μετανοιώνουν, δηλαδή με την επαγγελματική καταξίωση και όχι με την πραγματική ουσία της ζωής. Η οποία είναι δύσκολο να βρεθεί, εντάξει, αλλά τουλάχιστον μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι τα νιάτα δεν πρέπει να πηγαίνουν χαμένα, αλλά να βιώνονται στην ολότητά τους.

Δηλαδή, την ώρα που ο Τριγκόριν παραπονιέται για το ότι στα νιάτα του ασχολούταν υπερβολικά πολύ με το να βρει το χώρο του στους ακαδημαϊκούς κύκλους και να καταφέρει να γίνει ένας αξιόλογος και υπολογίσιμος συγγραφέας αντί να ζήσει την ζωή που του προσέφεραν τα νιάτα του, ταυτόχρονα βλέπουμε τον Τρέπλιεφ σα νέο Τριγκόριν να κάνει το ίδιο λάθος. Δε συνειδητοποιεί τη δύναμη και το αξιοζήλευτο της ηλικίας του και αναλώνεται πάρα πολύ στο να βρει κι αυτός έναν τρόπο να υπάρξει καλλιτεχνικά με κάποιο νέο πρωτοποριακό τρόπο. Φυσικά αυτό είναι που συμβαίνει και στη ζωή, γι’ αυτό ο Τσέχωφ είναι σπουδαίος συγγραφέας. Γιατί σου δείχνει τόσο εμφανώς το παράλογο μιας οικουμενικής καθημερινότητας που κανένας δεν τολμάει να αλλάξει.

Φυσικά υπάρχει και το θέμα του τι καταφέραμε τελικά. Τι θέλαμε, τι αφήσαμε στο πλάι για να πετύχουμε τι και στο ταμείο που γίνεται στο τέλος πόσο ικανοποιημένοι είμαστε με τη ζωή μας. Εδώ όσοι έχουν τη διαύγεια να δουν τα πράγματα με το πρίσμα του παρόντος χρόνου, έχουν μια ευκαιρία να είναι τουλάχιστον ευτυχισμένοι στο εδώ και τώρα. Δεν είναι όμως εύκολη απόφαση αυτή και γι’ αυτό βλέπουμε τον κάθε χαρακτήρα να παλεύει με τις επιλογές του όπως νοιώθει και όπως μπορεί. Συμπέρασμα δεν νομίζω ότι βγαίνει, δεν θα ήταν και χρήσιμο άλλωστε. Κάποτε ένας δάσκαλος μας είπε να μην προσπαθούμε να βρούμε απαντήσεις για τα προβλήματά μας στο θέατρο και στη λογοτεχνία, κάθε ιστορία είναι διαφορετική και δεν υπάρχει πακετάκι σωστών χειρισμών. Εντάξει δεν το είπε ακριβώς έτσι, αλλά εγώ εκεί το πήγα, δικαίωμα! Ελπίζω η παράσταση να έχει κάτι να πει σε όσους τη δουν, να τους βάλει σε σκέψεις και να περάσουν την ώρα τους μαζί μας ευχάριστα!

Γιώργος Κισσανδράκης

Ο Γιώργος Κισσανδράκης είναι ηθοποιός, παίζει στον «Γλάρο», του Άντων Τσέχωφ, που ανεβαίνει από τους C for Circus σε σκηνοθεσία Νικόλα Παπαδομιχελάκη και θέλει να ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο.

Διαβάστε επίσης:

Ο Γλάρος, του Άντον Τσέχωφ από την ομάδα C. for Circus στο θέατρο Τζένη Καρέζη