1994. Πτολεμαΐδα, οδός Σουλίου περπατάμε με τον φίλο μου Χρήστο και τον φίλο μου Πάρη προς το 9ο Δημοτικό σχολείο μεσημεράκι (απογευματινή βάρδια) και συζητάμε για το πώς θα είμαστε το 2000. Μας φαινόταν τρελό. 2000, απίστευτο. Θυμάμαι μερικά πράγματα από αυτά που πίστευα ότι θα γινομουν το 2000. Ήταν ένα όριο για εμάς αυτή η χρονολογία. Ένα όριο ενηλικίωσης. Θα γινόμασταν 18 χρόνων. Θα μπορούσαμε να κάνουμε τα πάντα. Τα πάντα. Τίποτα από αυτά δεν έγινε. Ή τουλάχιστον, όχι με τον τρόπο που τα φανταζόμασταν. Αλλά ακόμα και η ενηλικίωση είναι κάτι αμφισβητήσιμο.
Με το πέρασμα των χρόνων το όριο του 2000 άρχισα να το επεξεργάζομαι κυρίως μέσα από τις προσδοκίες των άλλων. Τι πρέπει να γίνω. Ή τι θέλουν να γίνω. Τη δεκαετία του 2000, ακόμα περισσότερο.
2000. Θεσσαλονίκη, πλατεία Αριστοτέλους. Πρωτοετής φοιτητής της ελληνικής φιλολογίας, πρώτη φορά μακριά από το πατρικό μου, πρώτη φορά μόνος σε μια μεγάλη πόλη. Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Δε μπορώ να προσανατολιστω με τίποτα. Έκανα τέσσερις φορές το γύρο της πλατείας και δεν καταλάβαινα που βρισκόμουν.
2001, Χαριλάου, Θεσσαλονίκη. Δίδυμοι Πύργοι από μια τηλεόραση 14″ ιντσών στο σαλόνι του σπιτιού μου. 2004 αποφοίτηση, μηχανογραφικό για το 10% με τον Χρήστο, 2007 πρώτη κάθοδος στην Αθήνα, 2008 δολοφονία Γρηγορόπουλου.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μια πολύ σύντομη ημερολογιακή καταγραφή της δεκαετίας μου του 2000.
2024. Δημοτικό θέατρο Πειραιά. «Άτλας της δεκαετιας του 2000». Στην παράσταση είμαι ο «Γιώργος», 42 χρόνων με καταγωγή από την Θεσσαλονίκη. Παίχτης στο σόου του «Ατλάντα». Και διαγωνίζομαι μαζί με τη Βίκυ, τη Στεφανία και τον Αναστάση. Ενώ ο Γιώργος και η Λένα παρουσιάζουν τον “Ατλάντα”.
Η παράσταση «Άτλας της δεκαετίας του 2000» είναι μια παράσταση σε φορμάτ ενός σόου, όπου μέσα από τις προσωπικές ιστορίες καθημερινών ανθρώπων βλέπουμε τη μεγάλη Ιστορία. Και αυτό είναι το συγκινητικό. Βλέπουμε γεγονότα της δεκαετίας του 2000, γεγονότα που, πιθανότατα, θα καταγράφουν από τους ιστορικούς του μέλλοντος, αλλά ειδωμενα από ένα υποκειμενικό βλέμμα από το σαλόνι του πατρικού μας, το σχολείο μας, το πάρκο που δώσαμε το πρώτο μας φιλί, το μπαρ που βγήκαμε το πρώτο μας ραντεβού με τον άνθρωπο της ζωής μας.
Διαβάστε επίσης:
Άτλας της δεκαετίας του 2000, του Παντελή Φλατσούση στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά