Όπως επισημαίνει για τον Γιώργο Λαζόγκα ο επιμελητής της έκθεσης, καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης Ευθύμης Λαζόγκας: Ο Λαζόγκας πάντα υποστήριζε ότι «Το θραύσμα είναι το όλον». Στο εικαστικό του ιδίωμα το θραύσμα φέρει την μνήμη της εικόνας του όλου, παραμένει όμως ως καταγραφή του ελάχιστου καθώς αποφεύγει την φλυαρία της αφήγησης, αφουγκράζεται τη σιωπή και την ποίηση του non finito. Αποτελεί υπαινιγμό, αλληγορία, και σύμβολο παίζοντας ανάμεσα στην φαντασία και το άρρητο. Με αυτή την έννοια το θραύσμα είναι το έργο, η καταγωγή κι ο γενεσιουργός πυρήνας του, καταγράφοντας συγχρόνως την μόνιμη αδυναμία της ιδέας να μεταφερθεί αυτούσια σε ύλη. Η ιδέα μέσω του θραύσματος παραμένει σπάραγμα, αποσπασματική υπενθύμιση του όλου προσδίδοντας στην εικόνα μια αινιγματική διάσταση. Το θραύσμα, θέτοντας το αίνιγμα, «ούτε λέγει, ούτε κρύπτει αλλά σημαίνει». Εκ φύσεως διαπραγματεύεται την ιδέα του αμείλικτου χρόνου, της απώλειας, της ανάμνησης, της καταστροφής. Η ίδια η μνήμη που υπαινίσσεται το θραύσμα λειτουργεί κι αυτή με αποσπασματικό χαρακτήρα. Μέσα από τις επικαθήσεις των αναμνήσεων οι μηχανισμοί της μνήμης θρυμματίζουν την εικόνα του συνόλου, καταργούν τις άχρηστες πληροφορίες κι επιτρέπουν να αναδυθούν στην επιφάνεια μόνον τα θραύσματα που εμπεριέχουν το ουσιώδες. Πολιτισμικά ζούμε μέσα από τα ίχνη του παρελθόντος, έχουμε στις αποσκευές μας μνήμες-θραύσματα συσσωρευμένων εικόνων παλαιότερων πολιτισμών που διαρκώς αναπλάθονται κι ανασυντίθενται κάθε φορά σε μια καινούρια πρόταση.
Για τον Θανάση Δάπη ο επιμελητής αναφέρει: Χωρίς να χάσει καθόλου την αθωότητα της παιδικής γραφής και σκέψης, ο Δάπης επιχειρεί με μορφοπλαστικό όπλο την ανεπιτήδευτη ενστικτώδη γραφή μια καινούργια αφηρημένη διήγηση που τείνει να εισάγει στο έργο του πολλαπλές αναγνώσεις. Το χρώμα, το σχέδιο, η σύνθεση πρωταγωνιστούν. Ο Δάπης πίσω από κάθε σχέδιο που διατυπώνει εφευρίσκει ένα προσωπικό εικαστικό αλφάβητο μέσα από σύμβολα, κώδικες και έννοιες που εισάγονται σε κάθε έργο προκαλώντας έτσι το θεατή να ψηλαφίσει την σκέψη του. Ιχνηλατεί λιτά, σύμβολα αρχετυπικά όπως τον ήλιο και την σελήνη, το σπίτι και το δέντρο, το μήλο και το φίδι, λουλούδια και ζωάκια δημιουργώντας υπαινιγμούς κι αλληγορίες. Από την άλλη πλευρά εκφράζει συναισθήματα, καταστάσεις, καιρικά φαινόμενα, την συνύπαρξη του καλού με το κακό, την ζωή και τον θάνατο με χρώματα, πρόσωπα, σχήματα και γράμματα. Τα ίδια τα χρώματα του είναι καθαρά, αγνά χρησιμοποιούνται κι αυτά ως σύμβολα υπηρετώντας την γοητεία και την δυναμική της πρωτόλειας γραφής, Η τέχνη του Θανάση Δάπη κρατά αναλλοίωτη μέσα της τη χαρά της ζωής κερδίζοντας το στοίχημα του χαμένου νοήματος της απλότητας ενώ παράλληλα κρατά ολοζώντανο το πρωτογενές συναίσθημα του ενθουσιασμού της ανακάλυψης του κόσμου όταν ήμασταν παιδιά.
Απόσπασμα από το κείμενο του Ευθύμη Λαζόγκα για την έκθεση
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Γιώργος Λαζόγκας