Σε αυτή τη δύσκολη και πρωτόγνωρη συνθήκη που διανύει η ανθρωπότητα ως τώρα, βρέθηκα κι εγώ ,όπως κάθε συνάνθρωπος μου φαντάζομαι, αντιμέτωπος με άπειρους φόβους για το πως θα διαμορφωθεί η ζωή μας στο εξής και υπό ποιες συνθήκες θα μπορούσε ακόμη να συνεχίζεται. Η μεγάλη μου αγωνία είναι η ζωή στον «πάγο», όπως την βιώσαμε στην καραντίνα του Μαρτίου. Όπου τα πάντα βρίσκονται σε αναστολή και αναμένεις στο σπίτι με αγωνία της προσωπικής σου υγείας αλλά και των αγαπημένων σου προσώπων.
Εκείνη την περίοδο μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο να μπορέσω να αντλήσω δύναμη από εξωτερικούς παράγοντες , να κάνω σχέδια για το μέλλον ή ακόμα και να επαναλαμβάνω την καθημερινή μου ρουτίνα. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ανασυνταχθώ αν δεν είχα συναντηθεί με το MEATBALL#OKEFTES. Ήταν προσωπικά μια στιγμή επανεκκίνησης γιατί ήταν το πιο δυνατό κίνητρο που θα μπορούσα να συναντήσω. Η ιδέα της παρουσίασης μιας ολοκαίνουριας ελληνικής κωμωδίας, από ένα συγγραφέα της νέας γενιάς, με σπουδαίους ηθοποιούς της νέας γενιάς, σε μια καινούρια παραγωγή από τα Αθηναϊκά Θέατρα στο ιστορικό πια θέατρο ΑΛΙΚΗ συμπύκνωνε όνειρα και στόχους μου αρκετών ετών.
Το κείμενο του Δημήτρη Φούτσια συνδυάζει αρετές που για μένα σε ένα κείμενο είναι εξαιρετικά σημαντικές. Έχει μια ζωντανή γλώσσα, καθόλου «θεατρική» αλλά αντιθέτως έχει αναπαράγει το γλωσσικό προφορικό ύφος της σημερινής εποχής, έχει μια εξαιρετική αφηγηματική δομή που κατατάσσει το έργο στις κωμωδίες μυστηρίου ή αστυνομικές κωμωδίες με το απολαυστικό παιχνίδι του «βρες τον ένοχο» όπου αναπτύσσεται κάνοντας το χιούμορ να συμπορεύεται με το σασπένς και βέβαια σημαντικότερο όλων – με αφορμή ένα ασήμαντο συμβάν – θίγει ένα από τα πιο κρίσιμα κοινωνικά ζητήματα. Εκείνο του ακραίου φανατισμού. Ένα δαγκωμένο κεφτεδάκι στο πάτωμα γίνεται η αφορμή για να δούμε μπροστά στα μάτια μας που μπορεί να οδηγήσει τον σύγχρονο άνθρωπο μια ακραία φανατική στάση είτε σε θέματα διατροφής είτε σε κάθε είδος κοινωνικής σχέσης και συνύπαρξης. Συγκινούμαι πάντα και εμπνέομαι όταν στη θεατρική πράξη μια ουσιαστικά ασήμαντη αφορμή γίνεται το όχημα που θα θίξει τα πιο καίρια ανθρώπινα ζητήματα. Εννοείται πως το έργο ασκεί μια πολύ σκληρή κριτική σε κάθε είδους τέτοιες ανθρώπινες συμπεριφορές γιατί όσο προχωράει η αφήγηση του γινόμαστε παρατηρητές του πως καταρρέει κάθε κοινωνική κατασκευή μέσα σε τέτοια πλαίσια και οδηγεί των άνθρωπο σε μια άγρια και ζωώδη ύπαρξη.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μπαίνοντας στη διαδικασία της προετοιμασίας , εξαιτίας της πολύ ανοιχτής επικοινωνιακής διαθεσιμότητας με την οποία έρχονται στην πρόβα οι ηθοποιοί δημιουργήθηκε ένα κλίμα εργασίας αληθινά δημιουργικό και μπορώ να πω ότι μας έκανε ανθεκτικούς στην τόσο δύσκολη στιγμή του Κόσμου. Τουλάχιστον εγώ αντλώ δύναμη και έμπνευση από τους τέσσερις αυτούς εξαιρετικά ταλαντούχους ηθοποιούς , την Άρτεμις Γρύμπλα, τον Απόστολο Καμιτσάκη, την Βασιλική Κίσσα και τον Βαγγέλη Σαλευρή βλέποντας πόσο δημιουργικά ταξιδεύουν και διερευνούν αυτό το ιδιόρρυθμο θεατρικό είδος, την κωμωδία, που απαιτεί μεγάλη σκηνική πείρα και τεχνική κατάρτιση.
Θεωρώ πως με αρωγούς τα Αθηναϊκά Θέατρα που στήριξαν ακαριαία ένα τέτοιου είδους εγχείρημα ανήκουμε στους ανθρώπους που τους δόθηκε η ευκαιρία μέσα στη θύελλα να δουν ένα φως και να μπορέσουν να ελπίσουν ώστε να «επιστρέψουν» στη ζωή με ορμή και πίστη. Καθημερινά αγωνιζόμαστε σε αυτό το αβέβαιο περιβάλλον να παραμείνουμε ενεργοί, παραγωγικοί και δημιουργικοί με στόχο να μπορέσουμε να προσφέρουμε μια ανάσα στο κοινό που θα έρθει στην αίθουσα. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να είσαι διαθέσιμος και αποτελεσματικός όταν δεν ξέρεις αν θα σου επιτραπεί να εκπληρώσεις το στόχο σου που δεν είναι άλλος από την «συνάντηση» της παράστασης με το κοινό.
Εύχομαι να καταφέρουμε να σας συναντήσουμε, να είμαστε όλοι υγιείς και να μπορέσουμε να αποδείξουμε ότι η ζωή μπορεί να συνεχιστεί με ασφάλεια, προσαρμοσμένη σε νέους τρόπους και συνήθειες , τηρώντας τις αποστάσεις αλλά «ενωμένοι» ψυχικά και πνευματικά.
Διαβάστε επίσης:
Meatball #OKeftes, από τον Γιώργο Λύρα στο Θέατρο Αλίκη
