«Το νούμερο 103 πολύ καυτερό για τον τύπο απ’ το παντοπωλείο, όπως πάντα, πακέτο».
Ένα ζεστό απόγευμα, σε κάποια χώρα της Ευρώπης, στην κουζίνα ενός ταϊλανδο-κινεζο-βιετναμέζικου εστιατορίου που ονομάζεται «ο χρυσός δράκος», ανάμεσα στις πιο εξωτικές συνταγές, βρίσκεται νεκρός, στο πάτωμα της μικροσκοπικής κουζίνας, δίπλα στις μπλε και κόκκινες φιάλες αερίου, ένας παράνομος νεαρός κινέζος που έψαχνε ή που είχε ψάξει την αδερφή του. Πέθανε από αιμορραγία.
Παράλληλα, στα διαμερίσματα που βρίσκονται πάνω από το εστιατόριο η ζωή συνεχίζεται κανονικά. Ένα ζευγάρι χωρίζει επειδή η γυναίκα ερωτεύτηκε κάποιον άλλο, μία ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, ο χρόνος που φεύγει χωρίς να μπορούμε να τον προλάβουμε και μία αεροσυνοδός με το ψευδώνυμο Barbie αναρωτιέται δυνατά, για το τι θα γινόταν αν ήταν κάποια άλλη από αυτή που είναι.
Δεν ξέρω πως οι ανθρώπινες σχέσεις καταρρέουν έτσι εύκολα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Πώς γίνεται να είμαστε τόσο απομονωμένοι, να μην ακούμε ο ένας τον άλλο;
Όμως έτσι είναι η ζωή μας, όλα πρέπει να δείχνουν καλά, να μοιάζουν ωραία.
Όλοι πρέπει να φοράμε κοστούμι και γραβάτα.
Τι συμβαίνει όμως όταν η πόρτα κλείσει πίσω μας, όταν το σακάκι και η γραβάτα επιστρέφουν στη ντουλάπα;
Όταν σταματήσουμε να είμαστε η εικόνα μας;
Ο Ρόλαντ Σιμμελπφένιχ δημιουργώντας σύντομα- σχεδόν κινηματογραφικά επεισόδια και με μία σπονδυλωτή δραματουργικά αφήγηση παράλληλων ιστοριών μας παρουσιάζει 17 διαφορετικούς ανθρώπους που όσο εξελίσσεται η ιστορία αρχίζουν να μας μοιάζουν.
Ένα έξυπνο πολιτικά κείμενο, με χιούμορ και βαθύ λυρισμό απεικονίζει την κατάρρευση μιας Ευρώπης που σιγά -σιγά φτάνει στη Δύση της.
Όλοι εν δυνάμει θα μπορούσαμε να είμαστε τα πάντα. Από την καλύτερη, μέχρι τη χειρότερη εκδοχή του εαυτού μας ασχέτως φύλου, ηλικίας ή εθνικότητας.
Όλα δίπλα μας καταρρέουν, όλα βυθίζονται πάνω σε μία σχέδια…
Ο άνθρωπος εξυπηρετεί στο να παράγει, να δουλεύει. Να συνεχίζει να προσφέρει σε μια τεράστια βιομηχανία μέχρι ένα μικρό, τόσο δα δόντι να κολλήσει τη μηχανή.
Ένα δόντι, ελαφρώς ματωμένο, ανάμεσα στο λεμονόχορτο, το ταϊλανδέζικο τζίντζερ, τις ντομάτες και τα λευκά μανιτάρια, στο πάτο του μπολ μιας σούπας με το νούμερο 6.
Έχεις αυτό το τριζόνι στο σπίτι σου, πόσο κοστίζει για μία ώρα;
Στο δωμάτιο δεν υπήρχαν και πολλά. Ένα τραπέζι, μια καρέκλα, ένα κρεβάτι.
Είχα την τύχη και τη χαρά να βρεθώ με πολύ όμορφους ανθρώπους δουλεύοντας πάνω σ’ αυτό το κείμενο, που για μένα ήταν και είναι αρκετά σημαντικό.
Αρετή, Θάλεια, Δημήτρη, Στρατή, Βρισηίδα, Χριστίνα, Σταύρο, Λευτέρη, Έρι, Ιωάννα, Μελίνα, Χρήστο, Θωμά, Χρυσα, σας θαυμάζω και σας ευχαριστώ, τον καθένα χωριστά, για όλη την εμπιστοσύνη και τη γενναιοδωρία σας.
Photo Credit: Χρήστος Συμεωνίδης
Διαβάστε επίσης:
Ο Χρυσός Δράκος, του Ρόλαντ Σιμελπφένιχ σε σκηνοθεσία Γιώργου Ματζιάρη στο Θέατρο Χώρος