Στα 5 μου οι γονείς μου χώρισαν με πολύ βίαιο και επιθετικό τρόπο, με αποτέλεσμα να χωριστούμε ο αδερφός μου κι εγώ και να μένουμε σε ξεχωριστά σπίτια. Τότε αισθάνθηκα για πρώτη φορά το κοντέρ της ζωής μου να μηδενίζεται και να αρχίζει από την αρχή. Έκτοτε, δεν είναι λίγες οι φορές που το κοντέρ αυτό ολοκλήρωσε τις 360 μοίρες και φτου κι απ’την αρχή.
Ειδικά με την δουλειά που επέλεξα. Μερικές μέρες πριν από τις συναυλίες αυτές που έρχονται, αισθάνομαι σαν ένα κοντέρ να μηδενίζεται και πάλι, αυτό το το αίσθημα τρομερής ανησυχίας και κινδύνου που σε ταράζει, ακριβώς όπως είμαστε όλοι πριν από ένα πρώτο ερωτικό ραντεβού. Είναι σχεδόν αισθησιακή η παρόρμηση αυτή. Χαρίζεις ένα κρυφό κομμάτι της ψυχής σου στα μάτια ενός αγνώστου και ως αντάλλαγμα σου χαρίζεται ένα αντίστοιχο δικό του.
Τη μουσική όμως την παίρνω στα σοβαρά και μόνο, γι’αυτό και θυμώνω όταν δεν δίνεται η απαραίτητη προσοχή στην αξία της, τόσο στην ψυχή του κόσμου, όσο και καθαρά οικονομικά. Δυστυχώς εδώ και πολλά πια χρόνια έχει διαιωνιστεί η αίσθηση και τελικά έγινε… παραίσθηση, ότι η μουσική δεν έχει αξία, εξ’ου και τα σκάνδαλα όπως της ΑΕΠΙ. Ακόμα και σήμερα στη μικρή μας χώρα, η μουσική κινεί μεγάλους οικονομικούς μοχλούς, αλλά το αγνοούμε. Σας διαβεβαιώ, δεν μιλάμε για ψίχουλα.
Από την άλλη, η δισκογραφία εδώ και χρόνια κάνει κουπί σε πολύ θολά νερά: χρησιμοποίησε ένα πολύ απλό μπίζνες πλάνο το οποίο λέει σε όλους “μπορείς πολύ εύκολα να γίνεις σταρ” και το πούλησε αυθαίρετα παντού. Αυτό είναι ανεύθυνο και επικίνδυνο, γιατί ξέχασε ότι χωρίς τους καλλιτέχνες, τους πραγματικούς καλλιτέχνες που παράγουν έργο, μένει ένα μεγάλο κενό. Η τέχνη είναι χειροποίητη, αυτό είναι το ένα πράγμα που δεν έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια και θέλει κόπο. Η δουλειά αυτή δεν επιτρέπει τη στιγμιαία ευαρέσκεια, ούτε να αισθάνεσαι ότι δικαιούσαι κάτι αυθαίρετα λόγω άρρωστης εμμονής με τη δόξα. Σε μαθαίνει να εξασκείς την αμφιβολία λες και είναι το εθνικό άθλημα! Κερδίζεις τη θέση σου μόνο μέσα από τη σκληρή δουλειά, την επιμονή, την εξέλιξη και κυρίως μέσα από την εμπισοσύνη που σου δείχνει ο κόσμος. Και την αγάπη. Την αγάπη για αυτό που κάνεις, την αγάπη για το όνειρο που πίστεψες και την αγάπη που θες να δώσεις στον κόσμο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Πάντα θα την υπερασπίζομαι την αγάπη (ξέρω, οι απανταχού “κουλ” τύποι εκεί έξω αυτή τη στιγμή γελάτε μαζί μου και με θεωρείτε μελό), γιατί συνειδητοποιώ πως μετά από χιλιάδες χρόνια πανω σε αυτό τον πλανήτη, είναι σαν να μην έχουμε μάθει ακόμα πως είναι η μοναδική απόδειξη ευφυίας του ανθρώπου. Η μοναδική πηγή καθαρού νερού. Και ακόμα γυρνάμε γύρω από τα ίδια μοτίβα: πολιτικούς που θεωρούν ότι η προληπτική επίθεση είναι η καλύτερη δράση, παιδιά που ξεβράζονται σε παραλίες, παιδιά που πεινάνε, παιδιά που είναι μόνα. Όλοι οι άνθρωποι χαμογελούν και κλαίνε στην ίδια γλώσσα, ας το πάρουμε χαμπάρι.
Σε προσωπικό επίπεδο, έχασα πολύ χρόνο με τα “πρέπει” που μου επιβλήθηκαν και που επέβαλα στον εαυτό μου γιατί δεν ήθελα να στενοχωρήσω κανέναν. Αλλά στην ουσία τελικά όλα αυτά δεν αφορούν κανέναν, απλά σε εγκλωβίζουν στο να γυρνάς γύρω από τον εαυτό σου χωρίς όμως να ξέρεις πού πας. Αποφάσισα ότι θέλω να αναπνέω καθαρό αέρα για να μπορώ να γεμίσω τα πνευμόνια μου με το οξυγόνο που εγώ θέλω να δώσω στον κόσμο μου, με σεβασμό προς το κοινό αλλά και τα πιστεύω μου, αυτά που πήρα από το σπίτι μου και αυτά που επέλεξα μόνος αργότερα. Γι’αυτό και ανυπομονώ να μηδενιστεί το κοντέρ ξανά.
Βιογραφικό
Ο Γιώργος Περρής γεννήθηκε στην Αθήνα από Έλληνα πατέρα και Γαλλίδα μητέρα, την συγγραφέα Ζοέλ Λοπινό-Μαστραντώνη. Ξεκίνησε μαθήματα πιάνου σε ηλικία 4 ετών και σε νεαρή ηλικία άρχισε να εμφανίζεται σε σχολικές γιορτές και μουσικές σκηνές. Στα 18 του, τον ανακαλύπτει ο Μίμης Πλέσσας, ο οποίος τον παίρνει μαζί του σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο. Στο πλούσιο βιογραφικό του υπάρχουν σπουδαίες δουλειές, όπως οι συνεργασίες του με τη Lara Fabian, τον Μάριο Φραγκούλη, την Ευανθία Ρεμπούτσικα και την Άλκηστη Πρωτοψάλτη.
Διαβάστε επίσης:
Ο Γιώργος Περρής για μια συναυλία στο Θέατρο Ακροπόλ
Ο Γιώργος Περρής στο Βασιλικό Θέατρο