Στο Θέατρο ΕΛΕΡ ανεβαίνουν «Οι Δανειστές» σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη. Επί σκηνής οι Δήμητρα Χατούπη, Φίλιππος Σοφιανός, Γιώργος Σταυριανός. Ο τελευταίος, ο «Άντολφ» της ιστορίας μας, συστήνει στους αναγνώστες του CultureNow το αριστούργημα του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, και σχολίαζει τον ήρωα που υποδύεται.
***
Βάση και θέμα και μορφή των ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ ειναι το τρίγωνο, ανάμεσα σε τρια πρόσωπα, που το ένα διεκδικείται από τα δύο άλλα. Η Γυναίκα, ο Σύζυγος και ο Εραστής. Ο αριθμός τρία σημαίνον. Τρία πρόσωπα, τρία βασικά αντικείμενα, ενα τραπέζι και δυο καρέκλες και τρία ειδικά αντικείμενα, ενα μπαστούνι, ένα αγαλματίδιο κι ένας πίνακας.Τέλος τρεις διάλογοι, όπου το τρίτο πρόσωπο είναι διαρκώς “παρόν-απόν”. Απλό, λιτό και συνάμα ανθρώπινο και μοντέρνο.
Ο σύζυγος Γκούσταβ, δεν είναι πια σύζυγος, ο εραστής Άντολφ έχει γίνει σύζυγος και η Θέκλα είναι σύζυγος-ερωμένη και των δυο, τους αγαπά και τους δυο, με τον τρόπο της. Ιδιότητες, ταυτότητες, δεσμοί-δεσμά που διαπλέκονται, συμπλέκονται, συγχέονται. Κι ενώ με το παιχνίδι της θεατρικής απάτης οδηγούμαστε προς μια διεκδίκηση, φαινομενικά, ουσιαστικά καταλήγουμε σε εκδικήσεις, ως άλλοι “δανειστές” που αξιώνουν την “εξόφληση” του χρέους τους. Είναι και οι τρεις δανειστές κι οφειλέτες μαζί, ο καθένας έχει “ρίζες” στον άλλο, σε σημείο που να “ξεβάφουν” ο ένας πάνω στον άλλο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Πρόκειται, λοιπόν, για ένα έργο ακραιφνούς νατουραλισμού που συνδυάζει το δράμα με την κωμική σκληρότητα, καθώς οι ήρωες ορμούν ακάθεκτοι και αφύλακτοι προς την κορυφή των παθών τους. Τα πρόσωπα περιχαρακώνονται, αυτοσχεδιάζουν και ανατρέπουν συνεχώς ο ένας το παιχνίδι του άλλου, χρησιμοποιώντας τόσο τη σύμβαση του γάμου, όσο και την καθοδηγημένη ανατρεπτικότητα της πολυχρησιμοποιημένης “αγάπης”. Η σκηνή μεταμορφώθηκε σε ένα ρινγκ, σε μια αρένα αλληλοξεσκίσματος και αλληλοεξόντωσης.
Ένα σημαντικό στοιχείο του έργου που προσπαθήσαμε να αναδείξουμε στην παράσταση, είναι οι στιγμές γέλιου που κρύβει αυτό το παιχνίδι του έρωτα και του ψεύδους, με τις “αστείες” μεταμφιέσεις των ηρώων και το “κρυφτό” που παίζουν ο ένας στον άλλο και στον εαυτό τους.
Ο Άντολφ τον οποίο υποδύομαι είναι ο αιώνια ερωτευμένος ανθρωπος με τους άνθρωπους και την ζωή. Δέχεται και προσφέρει χωρίς δεύτερες σκέψεις, εξου και γίνεται εύκολα χειραγωγήσιμος. Όμως ακόμα και μέσα σε αυτή την κατάσταση της εκμετάλλευσης από τους άλλους πάντα παλεύει να βρει το φως, ακόμα και την ύστατη ώρα. Φαινομενικά μπορεί να δείχνει α-νόητος, αλλά η αφέλεια του δεν είναι φτιαχτή είναι αληθινή περα ως περα γιατι πιστεύει στον έρωτα και αυτό τον μετατρέπει σε τραγικό πρόσωπο!
Διαβάστε επίσης:
Οι Δανειστές, του Αύγουστου Στρίντμπεργκ σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη στο Θέατρο ΕΛΕΡ
