Mineral Diaries ονομάζει ο Γιώργος Βαβάτσης την τελευταία του δουλειά, ομολογώντας πως : […τα ορυκτά, μέταλλα ή μη, συλλέγονται και θρυμματίζονται, κονιορτοποιούνται και ζυμώνονται με τον πηλό. Αναμειγνύονται με άλλες ύλες, οδηγώντας στη δημιουργία ιδιαίτερων επιφανειών. Με οριστικές και βίαιες πράξεις, αλλάζει η αρχική τους δομή. Αυτή που με φυσικούς παράγοντες ορίστηκε στο παρελθόν. Στη συνέχεια ο τροχός θα φέρει το σώμα, το πνεύμα και την πρωτογενή δομή των υλικών αυτών σε απόλυτη ισορροπία. Οι εντάσεις, οι στιγμές, οι ανορθόδοξες και ακατανόητες δυνάμεις τους θα βρουν την ιδανική σχέση προκειμένου να δημιουργηθεί το νέο. Είναι ο τροχός, η διαλογιστική εκείνη εμπειρία, που έπεται της βαναυσότητας του θρυμματισμού. Μία πράξη συμφιλίωσης με ένα ελεύθερο και άναρχο υλικό. Η ψυχική εκείνη κατάσταση μέσω της οποίας το υλικό μεταμορφώνεται, ορίζοντας την επικοινωνία με τον εσωτερικό μας κόσμο και καταγράφοντας στα ίχνη μια για πάντα τον ήχο της στιγμής – τη μελωδία της δικής μας δημιουργίας. Κάπως έτσι, πιστεύω πως εξελίσσεται το κεραμικό, το πήλινο έργο τέχνης, ως ένα προσωπικό αποτύπωμα εμπειριών, ένα ψήγμα ζωής που θα περιπλανάται ως ύλη, εντός του χάους του χρόνου. Γιώργος Βαβάτσης]
Για τα Mineral Diaries η Θάλεια Στεφανίδου σημειώνει: […ο Γιώργος Βαβάτσης αφυπνίζοντας το φαντασιακό του, μας φέρνει κοντά στο χώμα και νερό του πρώτου πηλοπλάστη, στον κοινό καταγωγικό και μυθικό τόπο , όπου ανιχνεύονται οι θεμελιώδεις φαντασιώσεις και οι συμβολικές εκδοχές κάθε δημιουργικής προσπάθειας. Οι κεραμικοί του πλασμοί, ζυμώματα με πηλό κονιορτοποιημένων ορυκτών και μετάλλων, τις περισσότερες φορές υποδοχείς, αλλά και κάποιες άλλες έγκλειστες φόρμες, μας μεταφέρουν στιγμές από την δική του προσωπική εμπειρία, καθώς αυτή ανιχνεύει το “γεωλογικό ημερολόγιο” της ύλης που φέρει τη μνήμη και τα μυστικά αιώνων. Τα έργα του, εντός, αλλά και πολύ πέραν χρηστικού ορίζοντα, ως χωρικές προτάσεις αποφασιστικών χειρονομιών, αποτελούν εικαστικά αντικείμενα που διαφυλάσσουν την μοναδικότητά τους και εκείνη την αύρα που αποπνέει η αλήθεια του έργου τέχνης. Τα Γεωλογικά Ημερολόγια του Γιώργου Βαβάτση, εγώ θα τα ονόμαζα Ημεροδρόμια Επίγνωσης, γιατί ένας πηλοπλάστης μοιάζει “θεός” που αναμετριέται με την ίδια του την ύλη. Ίσως πάλι αυτά τα Ημερολόγια να είναι πιο κοντά στις μουσικές ακολουθίες με νότες που στερεοποιήθηκαν, όπως είχε παρομοιάσει τις δημιουργίες της Φύσης ο Πυθαγόρας. Θάλεια Στεφανίδου]
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Vavatsis | photo credits, GiorgosVitsaropoulos