Γιώργος Χρανιώτης: Όταν συναντάω στη ζωή και στην τέχνη γενναιότητα, υποκλίνομαι

Η παράσταση «Reigen – Δέκα διάλογοι για το σεξ» αποτελεί ένα έργο για το σεξ και τις ανθρώπινες και κοινωνικές σχέσεις που αλλάζουν μορφή, μέσα από τις ιστορίες δέκα ζευγαριών. Όλους τους ρόλους υποδύονται η Θεοδώρα Τζήμου και ο Γιώργος Χρανιώτης, μέσα από ένα παιχνίδι μεταμορφώσεων και συνεχών εναλλαγών.

To έργο γράφτηκε από τον  Άρτουρ Σνίτσλερ το 1897 και εκδόθηκε το 1903, ενώ στη συνέχεια απαγορεύτηκε ως προκλητικό και αιρετικό. Χρειάστηκε να περάσουν 20 χρόνια για να ανέβει για πρώτη φορά στη σκηνή. Μάλιστα, το εν λόγω έργο έγινε αιτία να κατηγορηθεί ο συγγραφέας από την κοινή γνώμη ως «Εβραίος πορνογράφος». Ο σύγχρονός του Σίγκμουντ Φρόιντ έγραψε στον Σνίτσλερ το 1922: «Αντιλήφθηκες μέσω της διαίσθησής σου -ή μάλλον μέσω της ευαίσθητης ενδοσκόπησης σου- όλα όσα μόχθησα να αποκαλύψω μελετώντας άλλους ανθρώπους».

Με αφορμή την παράσταση, ο Γιώργος Χρανιώτης σχολιάζει την διαχρονικότητα του έργου και μιλά για το θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, αναφέροντας: «Μεγαλύτερη έξαψη αισθάνομαι πρώτα όταν συμμετέχω σε μια ταινία, μετά σε ένα θεατρικό και μετά στην τηλεόραση. Στο θέατρο περνάω βασανιστικά δύσκολα ειδικά στην περίοδο των προβών, όχι απαραίτητα επειδή φταίνε οι συντελεστές. Είναι ένα διάστημα που οργιάζει η ψωρίαση μου και λιγοστεύει ο ύπνος μου.». Τέλος, αποκαλύπτει πως το επόμενο όνειρο του είναι να γίνει πατέρας: «Δεν είναι καλλιτεχνικό το όνειρο: Θέλω κάποια στιγμή να αποκτήσω ένα παιδί. Ή μπορεί να είναι και καλλιτεχνικό…».

-Το νέο έργο που πρωταγωνιστείτε έχει ως κεντρικό θέμα το σεξ και τις ανθρώπινες και κοινωνικές σχέσεις που αλλάζουν μορφή. Πιστεύετε πως σήμερα σε μία σχέση το σεξ είναι αυτοσκοπός;

Το σεξ, όπως ο λόγος, η γραφή και το βλέμμα, είναι ένας τρόπος επικοινωνίας. Όταν το σεξ γίνεται αυτοσκοπός τότε παύει να είναι επικοινωνία, αλλά είναι μια ζωτική ανάγκη που γίνεται ενίοτε με αγενή ή άκομψο τρόπο. Παρόλα αυτά όταν το σεξ εμπεριέχει τη συνενοχή των δύο άμεσα εμπλεκόμενων, τότε ακόμα κι αν δεν είναι μια ακραία συναισθηματική πράξη είναι μια πράξη ικανοποίησης, η οποία μπορεί να δώσει ακόμα και έμπνευση ή καταφύγιο σε έναν άνθρωπο. Πάντως δεν θα ήθελα το σεξ να είναι αυτοσκοπός στη ζωή μου αλλά ένα επικοινωνιακό μέσο.

-Το έργο παρουσιάζει τις ιστορίες δέκα διαφορετικών ζευγαριών, ωστόσο όλους τους ρόλους υποδύεστε εσείς και η Θεοδώρα Τζήμου. Πόσο δύσκολο είναι να αλλάζετε πολλούς χαρακτήρες πάνω στη σκηνή;

Δεν το έχω επιχειρήσει αυτό, ούτε μπαίνω σε μια διαδικασία να αλλάξω από χαρακτήρα σε χαρακτήρα. Απλά αφήνω το κείμενο να με παρασύρει και ο ρόλος να με κυριεύσει. Κάθε φορά που στις πρόβες μπαίνω σε μια διαδικασία να διαφοροποιηθώ, είναι μια τρανταχτή αποτυχία. Αφήνω περισσότερο το κείμενο να επηρεάσει το σώμα μου κι ενδεχομένως τη φωνή μου, και να γίνει αυτή η μετάβαση πιο ήπια με τη βοήθεια της Θεοδώρας Τζήμου και της Αλίκης Δανέζη Kνούτσεν, που σκηνοθετεί. Επίσης, όταν σκέφτομαι πάρα πολύ, πάλι τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά. Οι πιο ωραίες στιγμές είναι αυτές που έχω αφήσει το ένστικτό μου και το σώμα μου ελεύθερο να «χορέψει» χωρίς να με ενδιαφέρει καθόλου να διαφοροποιηθεί ο ένας χαρακτήρας από τον άλλο.

-Το έργο γράφτηκε στη Βιέννη στις αρχές του 20ου αιώνα. Τι είναι αυτό που το κάνει διαχρονικό και θα προσέλκυε σήμερα έναν νέο θεατή;

Σήμερα είναι πιο έντονη η ανάγκη δύο ανθρώπων να επικοινωνήσουν, από ότι ήταν όταν γράφτηκε το έργο. Τότε η επικοινωνία ήταν πιο δύσκολη σε σχέση με το μέσον, αυτή τη στιγμή έχουμε κατακτήσει το μέσον κι έχουμε κάνει την επικοινωνία ανούσια, παρόλο που υπάρχουν άπειρα μέσα. Αν το βασικό στοιχείο του έργο είναι η επικοινωνία (όπως επισήμανα και στην πρώτη ερώτηση) θεωρώ ότι το έργο είναι πιο επίκαιρο, από ότι στις αρχές του 20ου αιώνα, γιατί αυτή τη στιγμή ο άνθρωπος ψάχνει τρόπους να επικοινωνήσει που υπαρξιακά να έχουν ένα νόημα, πράγμα που είναι πολύ δύσκολο.

-Τι σας εξιτάρει στα κείμενα του Άρτουρ Σνίτσλερ;

Δεν έχω διαβάσει όλο το έργο του Σνίτσλερ, αλλά στο «Reigen» κάνει κάτι μοναδικό: Συνδυάζει την αιχμηρή γραφή με το χιούμορ. Οι χαρακτήρες του μου θυμίζουν χαρακτήρες του Πίντερ. Έχουν έναν πολύ ενδιαφέροντα αμοραλισμό προκειμένου να πετύχουν αυτό που θέλουν και είναι πάρα πολύ αστείοι στην προσπάθειά τους να τονώσουν την αυτοπεποίθησή τους. Σε κάποιες στιγμές το κείμενο θυμίζει Γκολντόνι, ακόμα και Φεϊντώ, χωρίς να υπάρχει η ελαφρότητα που χαρακτηρίζει τους συγγραφείς αυτούς. Η φαινομενική απλοϊκότητα που συναντά κανείς στους χαρακτήρες του Σνίτσλερ κρύβει κάτι πολύ πιο ουσιαστικό.

-Έχετε πρωταγωνιστήσει σε τηλεοπτικές σειρές, αλλά έχετε συμμετάσχει και σε δεκάδες θεατρικές παραστάσεις. Τι σας γοητεύει στο θέατρο και τι στην τηλεόραση;

Εκτός από τηλεόραση και θέατρο, έχω κάνει και σινεμά, περίπου 20 ταινίες. Μεγαλύτερη έξαψη αισθάνομαι πρώτα όταν συμμετέχω σε μια ταινία, μετά σε ένα θεατρικό και μετά στην τηλεόραση. Στο θέατρο περνάω βασανιστικά δύσκολα ειδικά στην περίοδο των προβών, όχι απαραίτητα επειδή φταίνε οι συντελεστές. Είναι ένα διάστημα που οργιάζει η ψωρίαση μου και λιγοστεύει ο ύπνος μου. Έχω την αίσθηση ότι με φυλακίζουν σε ένα κελί που ξέρω ότι μετά αν πάνε όλα καλά κι εκτίσω την «ποινή» μου, με θάρρος και παρρησία, με το που τελειώσει η «ποινή» αυτή, θα με πάνε διακοπές στο ωραιότερο μέρος του κόσμου, με τα ωραιότερα κύματα και θάλασσα και πάρτι, στα οποία θα χορεύει η γυναίκα μου.

-Έχετε ζήσει το χώρο του θεάματος στην χρυσή εποχή του ’90 και του ‘00. Σήμερα παρατηρείται μία γενικότερη παρακμή. Τι πιστεύετε ότι έχει συμβεί;

Διαφωνώ σε αυτό, δεν πιστεύω ότι βιώνουμε μια παρακμή. Συμβαίνει το αντίθετο. Επειδή ο πλανήτης αυτός τελματοποιείται, οι καλλιτέχνες προσπαθούμε να κάνουμε, όχι πάντα επιτυχώς, πράγματα που έχουμε την αίσθηση (ή την ψευδαίσθηση) ότι μας βγάζουν αυτό το τέλμα. Σε αντίθεση με την εποχή του ’90 και του ’00 που γινόταν ένα «πάρτι» φήμης, επιβράβευσης, χρημάτων που δημιουργούσαν περισσότερο ένα διονυσιακό πλαίσιο, παρά καλλιτεχνικό. Αυτή την αίσθηση έχω εγώ. Τώρα είναι πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα ως προς την επιβίωση αλλά υπάρχει μεγάλη γενναιότητα. Κι εγώ όταν συναντάω στη ζωή και στην τέχνη γενναιότητα, υποκλίνομαι.

-Πέρα από την ηθοποιία, συμμετέχετε και στο συγκρότημα Imitate your Mother. Πώς πρόεκυψε αυτό το εγχείρημα; Πηγάζει από μία εσωτερική σας ανάγκη;

Η πρώτη μου καλλιτεχνική επιθυμία ήταν να ανέβω στη σκηνή και να τραγουδήσω γιατί άκουγα πολλή μουσική όταν ήμουν μικρός, ενώ δεν έβλεπα καθόλου θέατρο. Δεν είχα εμπιστοσύνη όμως στη φωνή μου. Κάποια στιγμή ήθελα να το δοκιμάσω και αυτό γιατί ήταν απωθημένο μου κι έτσι κάναμε μια μπάντα με δικά μας τραγούδια. Γράφω μόνο στίχους και τραγουδάω. Και συνεχίζω να επενδύω σε αυτήν!

-Έχετε κάποιο όνειρο που δεν έχετε πραγματοποιήσει;

Δεν είναι καλλιτεχνικό το όνειρο: Θέλω κάποια στιγμή να αποκτήσω ένα παιδί. Ή μπορεί να είναι και καλλιτεχνικό…

-Πως βλέπετε τον εαυτό σας σε δέκα χρόνια από σήμερα;

Να είμαι πιο ήρεμος από τώρα και να ζω εκτός Αθηνών.

Info: 

Reigen – Δέκα διάλογοι για το σεξ
Παραστάσεις: Από 16 Οκτωβρίου έως 10 Νοεμβρίου 2019: Τετάρτη έως Κυριακή στις 19:00 | Από 13 Νοεμβρίου 2019 έως 12 Ιανουαρίου 2020: Τετάρτη, Πέμπτη, Σάββατο, Κυριακή 21:15 και Παρασκευή 19:00
Πληροφορίες:  210 – 3255444

Διαβάστε επίσης:

Reigen – Δέκα διάλογοι για το σεξ, του Άρτουρ Σνίτσλερ στο Θέατρο Θησείον