Μαθήτρια των Χρόνη Μπότσογλου και Ηλία Δεκουλάκου, η Γιώτα Ντάτσικα κινείται στο πλαίσιο της παραστατικής απόδοσης του επιστητού, στην οξυδερκή παρατήρηση και την εσωτερική δύναμη των μορφών, που χρωματικά συγκροτούνται μέσα στον εικαστικό χώρο, άλλοτε με μια νέο-ποπ χρωματική αντίληψη, άλλοτε με συγκρατημένη οπτική παραμόρφωση, είτε χειρονομιακά αποδίδονται με κάρβουνο, σχεδόν πάντα απροσχημάτιστα, με την αυθόρμητη διάθεση της στιγμής. Η τυχαία κίνηση και στάση των ανθρώπινων ποδιών βρίσκονται, σε αυτή τη δέκατη ατομική της έκθεση, στο επίκεντρο του εικαστικού της ενδιαφέροντος, επιχειρώντας, σε μια πρώτη ανάγνωση, να αποκωδικοποιήσει τη γλώσσα του σώματος, όπως ερμηνεύεται από τους ειδικούς: πόδια ανοικτά αποκαλύπτουν μια δεκτική ή αυταρχική στάση, τα κλειστά και σταυρωμένα επιφυλακτικότητα ή αβεβαιότητα, μια γρήγορη κίνηση νευρικότητα, πόδια ριζωμένα στο έδαφος κυριαρχία και αυτοπεποίθηση, επιθετική ή αμυντική στάση αντίστοιχα.
Πάνω από όλα όμως η καταγραφή των πελμάτων είναι απόρροια της βαθιάς συνεσταλμένης φύσης και ευαισθησίας της καλλιτέχνιδας να εμπεδώνει αθέατη μέσα στο πλήθος άλλοτε δυστοπικές, άλλοτε πιο ανάλαφρες όψεις της εμπειρικής πραγματικότητας και ακόλουθα να τις καταγράφει σαν flaneuse, σαν σκιώδης πλάνητας στις υπέργειες και υπόγειες διαδρομές των μητροπόλεων, σε ένα υπαρξιακό όσο και κριτικό αέναο οδοιπορικό. Σταθερά και αναπαυόμενα μέλη, σταυρωτά ή σε έκταση, σε αδράνεια ή κίνηση, οκνηρία ή και αναμονή αποκαλυπτικά για το θυμικό και τη διάθεση του ατόμου, είτε κνήμες και πέλματα, σιωπηλά μέσα στην ανωνυμία τους η καλλιτέχνις αναστοχαστικά τα παρατηρεί, βλέποντάς τα να στέκονται απροσποίητα ή να δρασκελίζουν γρήγορα τον δρόμο με μια φευγαλέα στάση του ματιού.
Πρόθεση δεν είναι η σπουδή ανατομίας στο κάτω τεταρτημόριο του ανθρώπινου σώματος, αλλά η εκφραστική του δύναμη που αποτυπώνεται με ποιητική πνοή στο χαρτί ή στο τελάρο, μεταθέτοντάς την από το πρόσωπο στα άκρα και αντίστροφα. Τα κάτω άκρα, άλλωστε, στη σημειολογία τους, πέρα από το ότι συγκρατούν τον κορμό και ορίζουν με τον διασκελισμό τους την κίνηση, πέρα του ότι είναι ένα ανεξάντλητο διαδραστικό πεδίο, αποτελούν το εφαλτήριο, παίρνοντας σαν τον Ανταίο δύναμη από τη μάνα γη, για να ανυψωθεί ο άνθρωπος στη σφαίρα της αθανασίας, μέσα από τις αναφορικές και αυτοαναφερόμενες του διαδρομές και ενορμήσεις. Κάθε ταξίδι, είτε υπαρκτό είτε ουτοπικό, άλλωστε, αρχίζει με ένα βήμα, σύμφωνα με μια μανδαρίνικη παροιμία…
Στην ίδια λογική, τα υποδήματα, όπου υπάρχουν, απλά και χρηστικά, επίπεδα πάντοτε, για να εφάπτονται στη γη, «δυο πεδιλάκια μόνο από ουρανό» που έγραφε και ο Ρίτσος για τη νεογέννητή του Έρη, πασούμια και σοσονάκια της γιαγιάς, που κεντήθηκαν στο χέρι, προορισμένα να αναδεικνύουν την εσωτερική ενάργεια και αθωότητα και όχι να καλλωπίζουν σαν τα ψηλοτάκουνα παπούτσια του Άλεν Τζόουνς, που εξίσου ασχολήθηκε θεματικά με τη γυναικεία κνήμη ως σύμβολο όμως του αισθησιακού ερωτισμού και της πρόκλησης. Στο έργο της Γιώτας Ντάτσικα τα πόδια, όσο και τα πρόσωπα απογυμνώνονται από τα φετίχ, απεκδύονται τη φενάκη της εικόνας, για να αποκαλύψουν στον θεατή σαν εσωτερική αναγκαιότητα, σαν ενδόμυχη και λυτρωτική πράξη αυτοανάλυσης, τον προορισμό τους. Την απροκάλυπτη τους αλήθεια και περιφραστική τους αυτοτέλεια. Το πνευματικό τους αποτύπωμα στην ψυχή.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
–Ευαγγελία Καϊράκη, Ιστορικός Τέχνης και επιμελήτρια της έκθεσης
Chili Art Gallery
Η Chili Art Gallery ιδρύθηκε το 2010 και βρίσκεται στο Θησείο δίπλα στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα», μια ανάσα από το πιο ζωντανό σημείο της πόλης μας, το Γκάζι. Αποτελεί έναν πολιτιστικό χώρο, όπου οι φιλότεχνοι και το κοινό γενικότερα μπορούν να έρχονται σε επαφή με όλες τις μορφές της Σύγχρονης Τέχνης. Ζωγραφική, γλυπτική, κολάζ/συνθέσεις, εγκαταστάσεις/κατασκευές, χαρακτική, φωτογραφία, παρουσιάζονται σε μηνιαία βάση με ατομικές και ομαδικές εκθέσεις και events.