Το φιλμ γυρίστηκε σε διάφορα σημεία του Βερολίνου το Δεκέμβριο του 2014 με τελευταίες στάσεις πριν το Φεστιβάλ Αθηνών το Park Avenue Armory της Νέας Υόρκης και το Sundance Festival τον περασμένο Ιανουάριο, ενώ βιντεοσκοπημένη ανάλυση γύρω από το φιλμ είδαμε το Μάιο στο μουσείο του Αννόβερο.
Η διάσημη Αυστραλή ηθοποιός και βραβευμένη με δύο Όσκαρ Kate Blanchett υποδύεται αριστοτεχνικά 13 διαφορετικούς σύγχρονους ρόλους σε αντίστοιχες προβολές σε 13 γιγαντοοθόνες, αφηγούμενη τις διακηρύξεις των σημαντικότερων μανιφέστων του 19ου και 20ου αιώνα, από τον Μαρξ στον Ντανταϊσμό και από την Ποπ Αρτ στο Δόγμα του Λαρς Βον Τρίερ.
Η συγχρονικότητα ενός μανιφέστου, που μπορεί να δημιουργήθηκε το 1909 όπως λόγου χάριν ο Φουτουρισμός του Φίλιππο Τομάσο Μαρινέττι, με όλη του την πίστη στη νέα τεχνολογία, στη δυναμική της ταχύτητας και της μηχανής, διανθισμένος από μία περιρρέουσα επιθετική, πρωτοφασιστική ρητορική, την οποία βλέπουμε να υιοθετείται εύστοχα από τον γοργά εναλλασσόμενο, αδηφάγο χώρο του σύγχρονου χρηματιστηρίου, είναι η απόδειξη ότι η δύναμη των λέξεων είναι ά-χρονη όπως και το πολιτικό τους εκτόπισμα μέσα σε σύγχρονες καταστάσεις. Αντίστοιχο παράδειγμα αποτελεί ο ιδεαλιστικός ματσισμός του Αφηρημένου εξπρεσιονισμού του Μπάρνετ Νιούμαν, 1948, ο οποίος εκφέρεται επιτηδευμένα από μία εστέτ CEO σε ένα ιδιωτικό πάρτι sublime γούστου, ενώ ο ανατρεπτικός Ντανταϊστικός λόγος του Τζάρα, 1918, γίνεται, με καυστικό χιούμορ, ο επικήδειος λόγος ως επιστέγασμα του παραλόγου της ζωής.
Η αισθητηριακή εμπειρία για τον εισερχόμενο θεατή στην αίθουσα είναι καταιγιστική καθώς καλείται να ακολουθήσει, σε μία ιδεατή διαδρομή ανάμεσα από περίτεχνα σκηνοθετημένα περιβάλλοντα, τις εύπλαστες, μαγικές, πολλαπλές Μπλάνσετς που άλλοτε μιλούν, άλλοτε ψιθυρίζουν κι άλλοτε κραυγάζουν τις εκάστοτε ‘αλήθειες’ που δόμησαν και διαμόρφωσαν την αισθητική μας αντίληψη μα και την ικανότητά μας να υποστηρίξουμε μία ιδεολογική κατεύθυνση, μέσα σε αυτόν τον αιώνα που άλλαξε για πάντα τον κόσμο σε πολλά επίπεδα. Με αυτόν τον τρόπο, δεν είναι μόνο το τι αλλά και το πώς εκφέρεται ένα μανιφέστο που έχει σημασία και ειδικά μέσα σε ένα καθημερινό πλαίσιο, απογυμνωμένο από την ‘ιερότητα’ του πάπυρου/χαρτιού.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Συγκλονιστική η ερμηνεία της ηθοποιού στον μονόλογο του άστεγου-μάντη σε ένα άδειο, σχεδόν βομβαρδισμένο τοπίο, ως φωνή βοώντος εν τη ερήμω της τέχνης να κραυγάζει στο κενό το προφητικό αβάν γκαρντ καταστασιακό μανιφέστο του Γκι Ντεμπόρ, 1960, εναντίον της απειλής ενός νέου απομονωτισμού, προϊόντος του καπιταλισμού που πλέον απλώνεται πέρα από τα επίπλαστα κομφόρ της υπερκατανάλωσης, αδρανοποιώντας όλες τις μορφές έκφρασης του ανθρώπου. Η ελπίδα έρχεται στον επίλογο, όπου η Μπλάνσετ ως οραματική δασκάλα ‘χορογράφει’ στα παιδιά τους ανυπότακτους της 7ης τέχνης Τζάρμους, Τρίερ, Χέρτζογκ.
Το Μανιφέστο του Ρόζεφελντ δίνει πάλι πνοή στα μεγάλα πνεύματα του προηγούμενου αιώνα επιχειρώντας να αναζητήσει εκ νέου το νόημα μέσα στο νέο αιώνα που διανύουμε. Για όσους δεν το είδαν ας βιαστούν να επισκεφτούν τους χώρους του Φεστιβάλ στην Πειραιώς σήμερα και αύριο, και να αφιερώσουν όσο περισσότερο χρόνο σε αυτό το ταξίδι-τροφή για σκέψη.
Info:
Το Μανιφέστο του Γιούλιαν Ρόζεφελντ στο Φεστιβάλ Αθηνών | Έως 20/7, Πειραιώς 260 – Χώρος Α, 19.00-24.00 | Περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να δείτε στο: http://greekfestival.gr/
Διαβάστε επίσης:
William Kentridge: Χορεύοντας στις εσχατιές της ύπαρξης
Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2017: Το πρόγραμμα
