Θυμάμαι συχνά να μου μιλούν οι γονείς μου για τον πολιτισμό της καθημερινότητας και παιδί γαρ να αισθάνομαι ότι κάπου έχουν μπερδευτεί αφού στο σχολείο μας έχουν δώσει ξεκάθαρη ερμηνεία για το τι είναι ο πολιτισμός.
Ο πολιτισμός όμως έχει σύνορα διευρυμένα και μεγάλη έκταση επιρροής. Στην Ελλάδα δύσκολα ορίζουμε με ακρίβεια τι είναι πολιτισμός και πάνω σ’ αυτή την-μη δημιουργική-ασάφεια στηρίζεται το μοντέλο συμπεριφοράς των κατοίκων αυτής της χώρας. Πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Τέχνες οι Επιστήμες και τα Γράμματα αλλά είναι και ο τρόπος ζωής μας, τα δικαιώματα μας και οι υποχρεώσεις μας, η ποιότητα της συμπεριφοράς μας ως πολίτες.
Σήμερα το 2015 διεκδικούμε την αποκλειστικότητα -και απ’ ότι φαίνεται την κερδίζουμε- στο να βανδαλίζουμε τους δημοσίους χώρους, να κακοποιούμε λεκτικά όποιον έχει αντίθετη άποψη, να καταλαμβάνουμε με τα οχήματα μας πεζοδρόμια, να αφήνουμε τα σκουπίδια μας όπου μας βολεύει, να ξεγελάμε για να προηγηθούμε στην ουρά, να εκλέγουμε φασιστικά κόμματα, να βγαίνουμε στους δρόμους με την ίδια ευκολία που κλεινόμαστε στον μικρόκοσμο μας. Σε ένα πανθομολογούμενο εχθρικό περιβάλλον γίναμε αγρίμια και κυνηγάμε πότε τους γύρω μας και πότε την ουρά μας. Ακόμα και τον έρωτα τον μεταφράσαμε σε καψούρα και τον ξοδέψαμε σε άοσμα γαρύφαλλα. Ο τρόπος που εκφραζόμαστε είτε στον δημόσιο είτε στον ιδιωτικό βίο μας δηλώνει αποπροσανατολισμό, οργή και αδυναμία διοχέτευσης των αρνητικών μας συναισθημάτων σε κάτι που δεν θα είναι δυσάρεστο για τον διπλανό μας.
Ο πολιτισμός της καθημερινότητας εκφράζεται από το ήθος του πολίτη, την αποδοχή του ”άλλου”, τον σεβασμό στη διαφορετική άποψη, την απόρριψη της βίας, από την ποιότητα των σχέσεων με το περιβάλλον, τη γλώσσα και την αισθητική, όχι την αισθητική ως όρος γενικής χρήσεως -κολυμβήθρα του Σιλωάμ- που εδραίωσαν τα περιοδικά της δεκαετίας του 90 που σου πρότειναν 10 μέρη για να φας και 10 τρόπους για τον τέλειο οργασμό αλλά την αισθητική όπως την όρισε ο Μπάουμγκάρτεν, την αναζήτηση δηλαδή του ωραίου μέσω των αισθήσεων μας. Η οικονομική και κοινωνική κρίση που μας πλήττει έχει συντελέσει καθοριστικά στο να βάλλονται οι αισθήσεις μας από ασχήμια, προχειρότητα και βία.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η καθημερινότητα και ο πολιτισμός της είναι έννοιες συνυφασμένες γιατί σε διαφορετική περίπτωση μιλάμε για μια ζούγκλα με τεχνολογικά επιτεύγματα. Θα τολμήσω να πω ότι ο πολιτισμός και οι εκφράσεις του (Τέχνες-γράμματα και επιστήμες) και η καθημερινότητα μας δεν μπορούν να εξεταστούν χωριστά. Σκέφτομαι συχνά για το θέατρο και καταλήγω ότι όσο πεπαιδευμένοι και κατηρτισμένοι πρέπει να είναι όσοι συμβάλουν στο ανέβασμα μια παράστασης άλλο τόσο πεπαιδευμένοι πρέπει να είναι και οι θεατές έτσι ώστε να υπάρξει επικοινωνία. Μια ερμηνεία για παράδειγμα είναι σαν ένα ποίημα, θέλει εκπαίδευση για να την καταλάβεις. Χρειάζονται πολιτισμένοι άνθρωποι τόσο στην σκηνή όσο και στην πλατεία. Η προστασία της καθημερινότητας μας είναι υπόθεση όλων μας. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι νομοτέλεια για την εξέλιξη μας ως είδος.
Info: Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Πάτρα, Σοφοκλέους 6Α στην Τερψιθέα. Γονείς μου είναι ο Νίκος και η Κατερίνα. Έχω 3 αδέρφια και 3 ανίψια. Τέλειωσα το Κλασικό Λύκειο Πατρών. Σπούδασα στην Νομική Σχολή Αθηνών και στην Δραματική σχολή “Ιάκωβος Καμπανέλλης”. Συνεργάστηκα με το Ανοιχτό θέατρο του Γιώργου Μιχαηλίδη, το θέατρο Χυτήριο ΔΗΠΕΘΕ Πατρών, την Ορχήστρα των μικρών πραγμάτων του Χρήστου Θεοδωρίδη και της Ξένιας Θεμελή, τον Θοδωρή Γκόνη, τους Sforaris του Γιάννη Καλαβριανού, τους bijoux de kant του Γιάννη Σκουρλέτη, τον Θέμη Μουμουλίδη, τον Γιάννη Χουβαρδά, τη Ρούλα Πατεράκη, τον Νίκο Μαστοράκη, τον Δημήτρη Μυλωνά. Αυτή τη στιγμή παίζω στο Καγκουρώ στο Εθνικό παράλληλα κάνω πρόβες για το Δαμάζοντας τα κύματα πάλι στο Εθνικό, ενώ τον Μάιο θα είμαι στο “Προς Δαμασκό” στην κεντρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών.
* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Cluturenow Mag, τεύχος 34