Γιώτα Γουβέλη – Το κεντρί της Πεταλούδας (Εκδόσεις Διόπτρα)

Για το πρώτο μυθιστόρημα της Γιώτας Γούβελη, “Η Μουσική Του Κόσμου”, είχα ακούσει τα καλύτερα…

…  Έτσι, όταν βρέθηκε μπροστά μου “Το Κεντρί Της Πεταλούδας“, και διαβάζοντας την περίληψη του βιβλίου, δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην παρόρμηση να το αποκτήσω.

Της Γιώτας Παπαδημακοπούλου

Και ξεκίνησα να διαβάζω, με το ενδιαφέρον μου, σταθερά αμείωτο από την αρχή μέχρι το τέλος. Όμως αυτό, είναι άραγε αρκετό για να πει κανείς ότι ένα βιβλίο του άρεσε; Το να μην βαρέθηκε, ή να το διάβασε ευχάριστα, φτάνει για να το βάλει στη λίστα με τα αγαπημένα του; Σίγουρα όχι! Παρ’ όλα ταύτα, κι ας μην μπαίνει στη λίστα των αγαπημένων μου, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο, η κάθε σελίδα του οποίου διαβάζεται ευχάριστα, φτάνοντας στην τελευταία, χωρίς να το έχεις καταλάβει.

Η ιστορία είναι χωρισμένη σε τρία μέρη με την αφήγηση, να ξεκινάει κάπου την δεκαετία του ’70. Σε κάθε μέρος, μια γυναίκα είναι που έχει τον λόγο, αναλαμβάνοντας τον ρόλο της αφηγήτριας, μιλώντας για τα γεγονότα εκείνα που σημάδεψαν τη ζωή της και καθόρισαν το μέλλον της στο πέρασμά τους. Πρώτη τον λόγο, παίρνει η Σόνια, στην οποία ανήκει και το μεγαλύτερο σε έκταση κομμάτι της ιστορίας. Η Σόνια, που στα δεκαοχτώ της χρόνια, γνώρισε τον έρωτα στο πρόσωπο του Σπύρου ο οποίος, την πρόδωσε και για χατήρι της μητέρας του, παντρεύτηκε την μεγαλύτερη αδερφή της. Η Σόνια, που αποφάσισε να εγκαταλείψει το χωριό και την οικογένειά της, παίρνοντας τη ζωή στα χέρια της, μεγαλώνοντας μόνη της ένα παιδί κόντρα στις προκαταλήψεις της εποχής, χωρίς ποτέ να έχει μισήσει τον Σπύρο αλλά αντίθετα, αγαπώντας τον κάθε μέρα, όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο απόλυτα, χωρίς λογική και όρια. Γιατί όπως λέει και η Austin, “όλοι μας γινόμαστε ανόητοι στην αγάπη”.

Στη συνέχεια, η σκυτάλη της αφήγησης, περνάει στη Φωτεινή, αδερφή της Σόνιας και γυναίκα του Σπύρου η οποία, δεν θέλησε τίποτα άλλο παρά, να είναι ευτυχισμένη στο πλευρό του άντρα της, να έχει μια όμορφη οικογένεια κάτι που δυστυχώς, δεν μπορούσε να πετύχει με την πεθερά της, αγκάθι στη ζωή της, να κατευθύνει την πορεία της ζωής της, ακόμα και μετά το θάνατό της. Μια γυναίκα που ενώ είχε αγάπη να δώσει, και πάντα αυτό έκανε, δεν την έπαιρνε ποτέ πίσω. Ποιος να της την ανταποδώσει; Μια γυναίκα που ονειρευόταν ένα μέλλον διαφορετικό από αυτό που της τάξανε και όμως, ξεγελάστηκε. Τέλος, η Καίτη, η αδερφή του Σπύρου, μια γυναίκα που συμβιβάστηκε σε μια οικογενειακή ζωή που ποτέ δεν λαχτάρισε, απλά και μόνο γιατί, ήταν ο μοναδικός τρόπος να ξεφύγει. Μια γυναίκα που είδε την χάρτινη ζωή της να καταρρέει και που καταστράφηκε από τις αδυναμίες της, από την κυριαρχία της μητέρας της, από τις προσωπικές της εμμονές.

Αυτή είναι με λίγα λόγια η ιστορία της Γιώτας Γούβελη. Μια ιστορία, αφιερωμένη σε όλες τις γυναίκες, δημιουργώντας διαφορετικούς χαρακτήρες με τους οποίους, κάθε αναγνώστρια, θα μπορούσε να ταυτιστεί, είτε γιατί έχει βρεθεί στη θέση τους, είτε γιατί θα μπορούσε να βρεθεί. Μια ιστορία για τις όλες τις γυναίκες, πως πορεύτηκαν και πως εξελίχθηκαν στο πέρασμα των χρόνων, ταξιδεύοντάς μας με την αφήγησή της μέσα από τις δεκαετίες που ξετυλίγονται σαν παλιό φιλμ μπροστά στα μάτια μας, για το δικαίωμα της κάθε γυναίκας, να είναι κάτι περισσότερο από αυτό που οι άλλοι περίμεναν από εκείνην. Να είναι αυτό, που πραγματικά επιθυμούσε, που θα μπορούσε να είναι, κόντρα σε κατεστημένα και προκαταλήψεις. Γιατί οι γυναίκες, όσο σκληρές κι αν είναι, πράγμα που φαίνεται στο πρόσωπο της Ρεβέκκας, άλλο τόσο δυνατές είναι, έτοιμες να παλέψουν αρκεί, να θελήσουν να το κάνουν, όχι για αντίδραση αλλά, για να προστατέψουν, αυτό που πραγματικά είναι, βαθιά μέσα στην καρδιά τους.

Στο βιβλίο αυτό, θίγονται πολλά και διόλου ασήμαντα, κοινωνικά ζητήματα όπως είναι η μητρότητα για τις ανύπαντρες γυναίκες, η μητριαρχία στην οικογένεια και οι επιπτώσεις της, η αδυναμία κάποιων αρσενικών να υπερασπιστούν το ρόλο που θα έπρεπε να έχουν μέσα στην οικογένεια, συνδυασμένα με μια προσπάθεια ψυχογράφησης της γυναικείας φύσης και της πολυπλοκότητάς της. Κι εδώ ακριβώς, έρχεται μια κάποια ένταση από μέρους μου. Θα ήθελα ορισμένες πράξεις, να δικαιολογηθούν καλύτερα έτσι ώστε, να εισχωρήσει ο αναγνώστης στον ψυχισμό των πρωταγωνιστριών του στον απόλυτο βαθμό και να μην πασχίζει να κολυμπήσει από την επιφάνεια στον πάτο, ανακαλύπτοντας μικρούς, κρυμμένους θησαυρούς. Επίσης, θα ήθελα να υπάρχει μια κάποια διαφοροποίηση στο ύφος της αφήγησης, όταν τα ηνία έπαιρνε η αμέσως επόμενη, έτσι ώστε να υπάρχει μια πιο εμφανής, διάκριση χαρακτήρων. Όπως και να ‘χει, πρόκειται για ένα καλογραμμένο, ευκολοδιάβαστο βιβλίο που δεν θα σας κάνει να βαρεθείτε, ούτε να πείτε ότι χάσατε τον χρόνο σας.