Η νέα σεζόν για τη Στέγη ξεκινά με «Το Σπίτι» του Δημήτρη Καραντζά, μια περφόρμανς-παραβολή για τη βία, τον εθισμό στην εικόνα και την κατάργηση των ψευδαισθήσεων ή, αλλιώς, για την πραγματικότητα που, ό,τι κι αν κάνεις για να την αποφύγεις, αργά ή γρήγορα θα έρθει να σε βρει.
Η Γκέλυ Καλαμπάκα ασχολήθηκε με τη σύνθεση (μαζί με τους Δημήτρη Καραντζά & Τάσο Καραχάλιο), και το βίντεο της παράστασης.
***
-Στη Μικρή Σκηνή της Στέγης θα ανέβει «Το Σπίτι», ένα έργο που έχετε συνθέσει με τον Δημήτρη Καραντζά & τον Τάσο Καραχάλιο. Πείτε μας λίγα πράγματα για την εν λόγω παράσταση.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Με τον Δημήτρη Καραντζά ξεκινήσαμε πέρυσι να συζητάμε, μετά από πρόσκληση της Στέγης, το ενδεχόμενο παρουσίασης ενός άλλου έργου. Στην πορεία καταλήξαμε να προτείνουμε μια δική μας δημιουργία, με την οποία θα προσπαθούσαμε να μιλήσουμε για ό,τι μας απασχολεί στον παρόντα χρόνο. Η ομάδα αποτελείται από άτομα που μες στα χρόνια μας συνδέουν πολλά περισσότερα από τη δουλειά. Μαζί με τον Δημήτρη, ο Τάσος Καραχάλιος, η Κλειώ Μπομπότη, η Ιωάννα Τσάμη, ο Γιώργος Ραμαντάνης, η Κέλλυ Παπαδοπούλου, ο Δημήτρης Κασιμάτης είναι για μένα οικογένεια και το ότι βρεθήκαμε να συνθέτουμε μαζί μια ιστορία για όσα μας ανησυχούν υπήρξε θεραπευτικό. Το Σπίτι έχει μέσα του πολύ προσωπικά μας πράγματα που συνθέτουν τη συλλογική μας ματιά στον κόσμο. Μιλάμε για τη βία γύρω μας και μέσα μας. Σε έναν κόσμο που το Έξω μας διαλύει καθημερινά ή μας σκοτώνει σε ανύποπτο χρόνο, και η ασφάλεια του Μέσα απειλείται ανά πάσα στιγμή (απ’ την επέλαση του real estate, από τους πλειστηριασμούς, από τη φωτιά ή την πλημμύρα) δεν ξέρουμε ακριβώς τι πρέπει να προτείνουμε. Μοιραζόμαστε την αγωνία μας.
-Η σχέση των δύο προσώπων που θα δούμε επί σκηνής (ερμηνεία: Αλεξία Καλτσίκη, Φιντέλ Ταλαμπούκας) δεν προσδιορίζεται απόλυτα. Τι εξυπηρετεί αυτό;
Νομίζω ότι αν προσδιορίζαμε τη σχέση των δύο προσώπων, θα λέγαμε μια διαφορετική ιστορία. Δεν σκεφτήκαμε ποτέ να μιλήσουμε για τη σχέση δύο συγκατοίκων ή δύο συζύγων ή δύο συγγενών, αλλά για το θέμα της ανθρώπινης συνύπαρξης μέσα σ’ ένα κόσμο που καταρρέει. Υπάρχουν στιγμές που οι δύο αυτοί άνθρωποι συντονίζονται, στιγμές που ξεκουρδίζονται, στιγμές που ενώνονται και στιγμές που χωρίζονται, όλα αυτά μέσα στο ίδιο “καταφύγιο”. Αν το σπίτι είναι ο κόσμος, τα δύο αυτά πρόσωπα είναι όλ@ εμείς.
-Με τι κριτήριο επιλέξατε το υλικό που συμπεριλάβατε στο βίντεο που έχετε επιμεληθεί για την παράσταση;
Η διαδικασία αυτού του έργου με βρίσκει σε μια στιγμή που νιώθω ανήμπορη απέναντι στον κόσμο, και η Εικόνα έρχεται με ρυθμό καταιγιστικό και τρόπο αμείλικτο να ξύσει την πληγή. Στο βίντεο περνάνε μικρές και μεγάλες στιγμές βίας από την πρόσφατη ιστορία και όσα κομμάτια δείχνουν αρμονία ή ευτυχία “μολύνονται” από τον εφιάλτη της πραγματικότητας. Μοντάρω και παραμορφώνω το υλικό προσπαθώντας να μεταδώσω το αδιέξοδο που νιώθω ότι ζούμε.
-Στο έργο τι ακριβώς σηματοδοτεί την μετάβαση από την απάθεια στην αντίδραση;
Σκέφτομαι μια φράση του Μαρκ Φίσερ: «Τι θα γινόταν σε μια διαδήλωση που θα πηγαίναμε όλοι;». Είμαστε μακριά από αυτό. Η “αντίδραση” στο δικό μας έργο έχει πολλές πτυχές, αλλά όχι τόσο ενεργητικές όσο θα ευχόμασταν να έχουμε στη ζωή. Οι ήρωες μας επηρεάζονται από την πραγματικότητα, αλλά δεν παίρνουν δραστικά μέτρα για να την αντιμετωπίσουν. Περνάνε στάδια απάθειας, άρνησης, αντανακλαστικής αποφυγής, ταραχής, όμως καταλήγουν έκθετοι και ανήμποροι μπροστά στην τελική καταστροφή.
-Κάποτε λέγαμε πως «μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις». Στην εποχή της υπερπληροφόρησης και του βομβαρδισμού μας από ασύνδετες εικόνες πιστεύετε πως εξακολουθεί να ισχύει αυτό;
Στο μυαλό μου στριφογυρίζουν εικόνες ακατάπαυστα. Αν η καθεμιά ισούται με χίλιες λέξεις, τότε ανά πάσα στιγμή με στοιχειώνουν μερικές χιλιάδες ταυτόχρονα. Η εικόνα δεν έχει χάσει για μένα τη δύναμη της, όμως η δύναμη αυτή έχει γιγαντωθεί έτσι που δεν είναι απλό να αξιολογηθεί ή να ταξινομηθεί. Την ίδια ώρα, μιλάμε ακατάπαυστα, μπορεί και να καταχρόμαστε τις λέξεις. Ίσως η μάχη πρέπει να δοθεί κάπου πέρα από αυτές.
Διαβάστε επίσης:
Θέατρο στη Στέγη: Ο Δημήτρης Καραντζάς παρουσιάζει τo πολυμεσικό πείραμά του «Το Σπίτι»
