Μια έκθεση που ανακυκλώνει το πλαστικό γήπεδο τένις της προηγούμενης του έκθεσης και το μετατρέπει σε ζωγραφική επιφάνεια.
Μια επιφάνεια που διατηρεί τις μνήμες της προηγούμενης χρήσης της, αφού τα αποτυπώματα των παπουτσιών των επισκεπτών της έκθεσης του 2007 βρίσκονται διάσπαρτα πάνω της. Τεμαχισμένη όμως, ανακαλεί στην μνήμη τους προβληματισμούς της μινιμαλιστικής ζωγραφικής.
Πάνω στην επιφάνεια αυτή ο Παπαδημητρίου ζωγραφίζει – αποτυπώνει παραστάσεις από το χαρακτικό έργο του Γκόγια. Το αποσπασμένο από το βασανισμένο κορμί ανθρώπινο κεφάλι μοιάζει πλέον με την περίεργη μπάλα ενός ανομολόγητου παιχνιδιού. Η ζωγραφική μας παραπέμπει σε έναν παρελθόντα χρόνο. Τα ίχνη όμως των υποδημάτων και ο πλαστικός τάπητας προσδιορίζουν το Παρόν.
Απέναντι βρίσκεται αναρτημένο ένα άλλο έργο, στο οποίο εμφανίζεται μια ομάδα περήφανων κυνηγών μπροστά από έναν τοίχο όπου κρέμονται δεκάδες θηράματα. Πρόκειται για την απεικόνιση μιας πραγματικής σφαγής πάνω στην οποία ο καλλιτέχνης αποτυπώνει γεωμετρικά τους κανόνες του baseball.
