Έψηνα ψάρια στο φούρνο. Ήταν εργάσιμη μέρα και ώρα, αλλά δεν καταλαβαίνω από τέτοια όταν πρόκειται να ετοιμάσω να φάω ψάρια. Η μαμά τους έλειπε εκτός, σε επαγγελματική δραστηριότητα.
Έρχεται ο μικρός (ετών 10) και με ρωτάει τρεις ερωτήσεις στη σειρά:
– Μπαμπά, άκουσες αυτό το τραγούδι των Gogol Bordello που σου είπα; Είναι τελικά καινούργιο; Έβγαλαν καινούργιο άλμπουμ;
– Παιδί μου το βρήκα στο You Tube αλλά δεν το άκουσα ακόμη. Κράτησα το link να το ακούσω με την ησυχία μου.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Της παλιάς σχολής ο μπαμπάς (εγώ φυσικά είμαι αυτός). Όταν ενδιαφέρεται να ακούσει κάτι για πρώτη φορά, προτιμά να το ακούσει με την ησυχία του.
– Βάλτο στην τηλεόραση στο You Tube όταν γίνουν τα ψάρια και κλείσω τον απορροφητήρα, να το ακούσουμε.
Εκείνη την στιγμή εμφανίζεται ο μεγάλος (ετών 12 – επίσης fan των Gogol Bordello) και τον πιάνω να στρώσουμε τραπέζι γιατί τα ψάρια είναι σχεδόν έτοιμα. Εντωμεταξύ ο μικρός δεν έχει χάσει χρόνο και οι πρώτες νότες από το τραγούδι των Gogol Bordello ακούγεται από το You Tube στην τηλεόραση. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι καινούργιο, αλλά γενικά δεν βγάζω άκρη. Στο ambience του χώρου κυριαρχεί ο απορροφητήρας…
– Παιδί μου, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Σε δυο λεπτά κλείνει ο απορροφητήρας και θα το ακούσουμε.
Συνεχίζει να ακούει και να μου σχολιάζει απτόητος – 10 χρονών είπαμε, δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Δεν καταλαβαίνω κι εγώ τίποτε. Φασαρία , οδηγίες στον μεγάλο να στρώσουμε τραπέζι (να προλάβουμε να φάει έγκαιρα και χωρίς βιασύνη πριν φύγει για δραστηριότητα) και ο μικρός παράλληλα να σχολιάζει αυτό που ακούει.
Τα τραπέζι στρώνεται πριν να τελειώσει το τραγούδι, ο απορροφητήρας κλείνει, καθόμαστε και οι τρεις να φάμε. Ο μικρός με ενημερώνει ότι έχει βρει όλο το άλμπουμ online (όχι μόνο αυτό το ένα τραγούδι που αποδεικνύεται ότι ήταν απλώς το opening track). Του λέω να το βάλει από την αρχή, αλλά βέβαια η πρώτη εντύπωση έχει χαθεί.
Καθόμαστε να φάμε και ενώ τρώμε, να ακούσουμε όλο το άλμπουμ. Ο ένας κόβει και ο άλλος ράβει. Μιλάνε ενώ ακούμε. Και δεν μιλάνε λίγο, μιλάνε πολύ. Αναγκαστικά μπαίνω κι εγώ στην κουβέντα αφού από όσα λένε κάποια είναι δικά τους σχόλια, κάποια είναι ερωτήσεις προς εμένα. Ήδη στο τρίτο-τέταρτο τραγούδι, έχω ακούσει ότι «αυτό δεν μοιάζει και τόσο με Gogol Bordello», «ωραία είναι που δοκιμάζουν και καινούργια πράγματα, αλλά είναι πολύ συνηθισμένα», «νομίζω ότι προσπαθούν να αρέσουν σε περισσότερο κόσμο», «έχουν αλλάξει και μέλη βέβαια εδώ και καιρό. Έχει μείνει ο Eugene μόνος του από τους παλιούς, οπότε δεν είναι το ίδιο», «ναι, αλλά έχει μείνει ο βιολιστής ο ρώσος», «είναι πολυεθνικό συγκρότημα, οι μουσικοί είναι από διάφορες χώρες», «ναι, αλλά δεν ακούγεται πια και τόσο πολυεθνικό»… Τέτοια ακούω.
Λέει ο μεγάλος: «Είχαν για μέλη δύο κινέζες – νομίζω ότι ήταν και δίδυμες ή τέλος πάντων έμοιαζαν πολύ μεταξύ τους…» / «Μπορεί να μην ήταν δίδυμες και να το έκαναν επίτηδες να μοιάζουν μεταξύ τους!» πετάγεται ο μικρός.
– Ώωωωωπα! Ώπα, ρε παιδιά! Πότε είχαν για μέλη δύο γυναίκες οι Gogol και μάλιστα κινέζες και μάλιστα δίδυμες;
Διακόπτω με γνήσια απορία, στα όρια της ένστασης.
– Προτιμώ τα παλιά τους, λέει ο μικρός.
– Να το κλείσουμε να δω τηλεόραση, λέει ο μεγάλος.
Μένω με την απορία για τις κινέζες.
Και με την απορία του πόσο ωραίο είναι ή δεν είναι τελικά το άλμπουμ. Και με την απορία γιατί ορισμένοι καλλιτέχνες ή /και εταιρείες ανεβάζουν full album στο You Tube λίγες μόλις εβδομάδες μετά από την κυκλοφορία του. Γιατί το ρίχνουν σε αυτήν την αρένα;
Το You Tube είναι εργαλείο. Πολύ χρήσιμο και αποτελεσματικό εργαλείο μάλιστα. Εργαλείο ενημέρωσης ή/και promotion όμως. Και εργαλείο αρχειακού υλικού επίσης. Γιατί εμείς οι ίδιοι (καλλιτέχνες ή/και εταιρείες το κάνουμε εργαλείο full album ακρόασης (βλ. streaming); Δεν λειτουργεί το ίδιο αποτελεσματικά ως εργαλείο ακρόασης, όσο αποτελεσματικά λειτουργεί στις άλλες περιπτώσεις. Αντιθέτως, κάποιες φορές γνώμη μου είναι ότι κάνει και ζημιά. Και αυτό γιατί στο you tube η ακρόαση είναι δεδομένο πως είναι επιπόλαια. Η πρώτη εντύπωση όμως μένει. Και αυτή η πρώτη εντύπωση είναι το αποτέλεσμα μιας δεδομένα επιπόλαιης / βιαστικής / παράλληλης ακρόασης.
Είναι πολύ πιθανό τα παιδιά να είχαν δίκιο. Είναι πιθανό όταν ακούσω το άλμπουμ «κανονικά» να φτάσω κι εγώ στα ίδια συμπεράσματα, να καταλήξω στις ίδιες σκέψεις. Αυτά τα συμπεράσματα / σκέψεις όμως θα έχουν εκ της διαδικασίας κάποιο βάθος. Και ένα μεγαλύτερο εύρος. Με άλλα λόγια θα είναι προϊόν λογικής διεργασίας.
Αλλά κατά τα φαινόμενα η εποχή μας δεν ευνοεί το βάθος, το εύρος και τη λογική διεργασία. Ευνοεί την εκτόνωση στην αρένα και την κατανάλωση («κατανάλωση» δεν είναι μόνο η αγορά προιόντων. Πλέον είναι και ο αριθμητικός όγκος των κλικ). Και παρόλα αυτά βγαίνουμε και λέμε (όσοι το λέμε) ότι δεν κυκλοφορούν και τόσο σπουδαία πράγματα πια.
Μπορεί να μην κυκλοφορούν πράγματι, μπορεί και να κυκλοφορούν. Σάμπως και αν κυκλοφορούν θα το πάρουμε και είδηση; Κι αν δεχτούμε ότι δεν κυκλοφορούν μήπως έχει να κάνει ακριβώς με αυτήν την έλλειψη βάθους , εύρους, λογικής και δημιουργικής διεργασίας; Μήπως με άλλα λόγια είναι απότοκο αυτών των ελλείψεων;
Πολλά ερωτήματα πέσανε μαζεμένα…
Πάω να ακούσω σε μια υπηρεσία streaming το νέο άλμπουμ των Gogol Bordello…
Αφού πρώτα τσεκάρω αν όντως είχαν ποτέ δύο γυναίκες (πόσο μάλλον κινέζες…) για μέλη.
True Story!
Σημείωση: ο τίτλος του άρθρου προέρχεται από ατάκα που είπε ο γιος μου (όπως αναφέρεται και στο κείμενο. Παρόλα αυτά δεν μπορώ παρά να αναφέρω το ότι «Προτιμώ τα παλιά τους» είναι και ο τίτλος του ιδιαιτέρως ενδιαφέροντος βιβλίου του Μπάμπη Αργυρίου (Εκδόσεις Mic Books, 2015)