Η έκθεση «Γραφή και Ανάγνωση ΙI» πραγματοποιείται σε συνεργασία με την γκαλερί Ζουμπουλάκη στην Αθήνα και αποτελεί μέρος μιας σειράς ομότιτλων ομαδικών παρουσιάσεων καλλιτεχνών. Στην έκθεση συμμετέχουν οι: Γιώργος Γυπαράκης, Σοφία Ροζάκη, Στέφανος Ρόκος και Κώστας Χριστόπουλος.
Οι τέσσερις καλλιτέχνες συνυπάρχουν συνδυαστικά για πρώτη φορά, έχοντας ως συνεκτικό στοιχείο την σχεδόν «εμμονική» τους ενασχόληση με την λεπτομέρεια στην εικαστική τους αφήγηση.
Ο Γυπαράκης με τα επιτοίχια γλυπτά του, παραπέμπει ενίοτε στη λεπτομερή ύφανση του ιστού μίας αράχνης ή σε ελεύθερα σχέδια γραμμής. Η Ροζάκη μας προσκαλεί στους έντονα φορτισμένους παράδοξους και συμβολικούς κόσμους της. Ο Ρόκος με τον επίμονο χειρισμό των μοτίβων, των γραμμών και των μικρών λεπτομερειών μας αφήνει την εντύπωση μίας ζωγραφικής οργάνωσης του χάους. Και ο Χριστόπουλος με την εξαιρετική εικονογράφηση των τοπίων του, μας προσδίδει μία αίσθηση μνήμης φωτογραφικών απεικονίσεων.
Ο Γιώργος Γυπαράκης παρουσιάζει δύο επίτοιχα γλυπτά από τη σειρά “01 sec”, μία ενότητα έργων που πραγματεύονται την εγγραφή του χρόνου πάνω στο υλικό. Τα γλυπτά του αποτελούν μια μορφή απτής αναπαράστασης δονήσεων ή κυματισμών, θυμίζοντας γραφικές παραστάσεις και στερεογράμματα. Ο ίδιος σημειώνει επίσης γι’ αυτή τη σειρά «το χρονικό στιγμιότυπο 01sec στην ανάλυσή του θα αποτελέσει την παρτιτούρα μίας άχρονης συμφωνίας, χωρίς αρχή μέση και τέλος, που αφηγείται την αέναη καταγραφή των ρευμάτων του αέρα στην επιφάνεια της θάλασσας».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η Σοφία Ροζάκη παρουσιάζει δύο ζωγραφικά έργα που δημιουργήθηκαν υπό συνθήκες περιορισμού και καραντίνας την περίοδο 2020-21, το ένα ως ανάθεση του 61ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, και το δεύτερο, μέρος της τελευταίας ατομικής της έκθεσης. Ακροβατώντας μεταξύ βιωμένης εμπειρίας και ονειρικής κατάστασης, τα έργα της εστιάζουν στην πολυπλοκότητα της ταυτότητας, της μνήμης και της σωματικότητας, σε μία προσπάθεια επανεξέτασης και επανοικειοποίησης του τραύματος. Μέσα από ένα πλήθος ετερόκλητων αναφορών, ο θεατής γίνεται μάρτυρας μιας ιδιαίτερης αφήγησης, όπου το οικείο συνυπάρχει με το ανοίκειο και τα όρια μεταξύ τους γίνονται ολοένα και πιο δυσδιάκριτα.
Ο Στέφανος Ρόκος συμμετέχει με δύο έργα από την ενότητα με τίτλο “Οι δύο ναοί”, η οποία παρουσιάστηκε στην πρόσφατη ατομική του έκθεση στην γκαλερί Ζουμπουλάκη και είναι εμπνευσμένη από το ταξίδι του στην Ιαπωνία. Το ένα από τα δύο έργα θα εκτεθεί για πρώτη φορά στο κοινό. Όπως είχε γράψει ο Κώστας Χριστόπουλος «τίποτα δεν υπάρχει “έξω” από τον κόσμο που περιγράφεται στα έργα του. Όλα βρίσκονται “εντός” του. Ωστόσο αυτός ο κόσμος δεν μοιάζει ενιαίος, αδιαίρετος και ομοιογενής. Διατηρεί κάτι παράδοξο, ένα συνεχές από διαφορές και επαναλήψεις. Έναν τέτοιου είδους τόπο συνιστά και η Ιαπωνία, όπως μας την περιγράφει ο Ρόκος μέσα από τη ζωγραφική του».
Ο Κώστας Χριστόπουλος επανεκθέτει δύο τοπία του από την Τήλο και την Ανάβυσσο. Η έλλειψη πολυχρωμίας δίνει μια απροσδιόριστη βαρύτητα στους δύο τόπους, την ίδια που δίνει και η σχεδόν φωτογραφική απεικόνισή τους (ο θεατής έχει την ψευδαίσθηση βλέποντας από απόσταση τα έργα του ότι πρόκειται για φωτογραφία και όχι για ζωγραφικά έργα από λάδι σε καμβά). Όπως εύστοχα είχε σημειώσει η ιστορικός τέχνης Νίκη Παπασπύρου στο κείμενο που συνόδευε την ατομική του έκθεση «Η μνήμη και η ανάμνηση μέσα από την εικαστική διαδικασία γίνονται τόποι. Ο Χριστόπουλος συνθέτει την προσωπική του τοπογραφία, ώστε να κατασκευάσει τον εικαστικό και εννοιολογικό του χάρτη. Το έργο τέχνης μετατρέπεται σε τόπο στοχασμού. […] Τα μονόχρωμα τοπία του είναι το εικαστικό του σχόλιο και η στάση του απέναντι στη δυναστεία της πολυχρωμίας και του υπέρτατου ″ελληνικού φωτός″ της ελληνικής τέχνης».
Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν το απόγευμα του Σαββάτου 22 Οκτωβρίου, στις 7:00 μ.μ.
Γραφή και Ανάγνωση είναι ο τίτλος μιας σειράς ομαδικών εκθέσεων που πραγματοποιούνται στον χώρο πολιτισμού “Tatiana Dimou” με σκοπό να αναδυθούν διαυγέστερες οι απαρχές της σύγχρονης εικαστικής γλώσσας.
Η συγκεκριμένη γλώσσα δεν είναι μία αλλά πολλές, διαφορετικές και συνήθως πολύ ενδιαφέρουσες. Κατανοούμε πώς ο άνθρωπος σήμερα στέκει με αμηχανία μπροστά στην πρόσληψη και την κατανόηση της σύγχρονης τέχνης, με συνέπεια να αποφεύγει όλο και περισσότερο την ενασχόλησή του με αυτή.
Στην Ελλάδα είναι αλήθεια πως δεν υπήρξαν ουσιαστικές πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση, ούτως ώστε να δημιουργηθεί χάσμα επικοινωνίας μεταξύ των σύγχρονων καλλιτεχνών και του κοινού. Έχοντας πλήρη συναίσθηση του δύσκολου εγχειρήματος, θα αποτολμήσουμε να γεφυρώσουμε το χάσμα αυτό προς όφελος όλων μας.
