Δέκα χρόνια μετά, από το ίδιο σημείο εκκίνησης, η παράσταση «Γράμμα σε ένα παιδί», συνεχίζει να αφυπνίζει, να παρακινεί, να δημιουργεί δεύτερες σκέψεις και να μιλάει απευθείας στις καρδιές μας όπως μόνο η δύναμη της θεατρικής πράξης ξέρει πολύ καλά να κάνει.
Δέκα χρόνια μετά!
Το βιβλίο «Γράμμα σε ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ» γράφτηκε το 1975 από την Οριάνα Φαλάτσι, επιχειρώντας να δώσει το δικό της στίγμα σχετικά με τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, την ισότητα που πρακτικά απουσιάζει, την αυτοδιάθεσή της και το ύψιστο δικαίωμα της ή όχι στην μητρότητα.
Παράλληλα έθιξε με τρόπο ευθύ και καυστικό την ουσιαστική απουσία κάθε είδους ελευθερίας, ασφάλειας και των πραγματικών ανθρώπινων αξιών, μιλώντας για έναν κόσμο γεμάτο διακρίσεις, βία και φανατισμό.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το έτος 1975, κατά το οποίο κατοχυρώθηκε- τυπικά- και η νομική ισότητα των γυναικών στην Ελλάδα, δεν αποτελεί μακρινό παρελθόν για όλα αυτά που θίγονται στο βιβλίο. Ίσα-ίσα, εμπεριέχονται στην επικαιρότητα του 2022, πιο εφιαλτικά από ποτέ.
Αν θεωρούσα το ανέβασμα της παράστασης «Γράμμα σε ένα παιδί» το 2012 ως ευκαιρία προκειμένου να δούμε κατάματα την αλήθεια, να αφυπνιστούμε και να επιχειρήσουμε την θεμελίωση ενός καλύτερου κόσμου τότε σήμερα, δέκα χρόνια μετά, ως καλλιτέχνης, μητέρα και ενεργή πολίτης, το θεωρώ ύψιστη υποχρέωσή μου!
-Ζέτα Δούκα
Σκηνοθετικό σημείωμα
Αιώνες τώρα, οι άνθρωποι φέρνουν στον κόσμο παιδιά. Επειδή ελπίζουν ότι αύριο εκείνα θα ζήσουν καλύτερα από αυτούς. Και αυτό το καλύτερο περιορίζεται το πολύ – πολύ στην απόκτηση ενός μικρού αυτοκινήτου, και αυτό τις περισσότερες φορές μεταχειρισμένο….. Σύμφωνοι, το αυτοκίνητο είναι σπουδαίο πράγμα… αλλά σίγουρα δεν σου χαρίζει την ευτυχία, ούτε υπερασπίζει σε τίποτα την αξιοπρέπειά σου. Και με το αυτοκίνητο εξακολουθείς να υπομένεις καταπιέσεις, στενοχώριες, εκβιασμούς. Και το αύριο μένει πάντα ένα ψέμα. Ο πόνος δεν πρέπει να μας τρομάζει, αλλά ούτε και ο θάνατος, γιατί αν κάποιος πεθάνει, αυτό σημαίνει ότι γεννήθηκε. Αξίζει πάντα τον κόπο να γεννηθείς, μια και η μόνη άλλη εκλογή είναι το κενό και η σιωπή. Είναι όμως σωστό, μικρό μου; Είναι σωστό να γεννηθείς για να πεθάνεις από μια βόμβα ή από το ντουφέκι ενός στρατιώτη ή από το σουγιά ενός συνομήλικου σου επειδή έτυχε να αγαπάτε διαφορετική ομάδα ή από τη βία που ασκούν κάποιοι, λεκτική η σωματική, επειδή πιστεύουν ότι δικαίωμα στη ζωή έχουν μόνο αυτοί; Όσο μεγαλώνεις, τόσο πιο πολύ τρομάζω.
-Μάνος Πετούσης
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Μάνος Πετούσης
Σκηνικά – Κοστούμια: Μάνος Πετούσης
Κείμενο: Μάρω Μπουρδάκου
Παίζει: Ζέτα Δούκα
Μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης
Διάρκεια: 76 λεπτά