H Gallery Genesisπαρουσιάζει την έκθεση του Κωνσταντίνου Καπετανόπουλου με τίτλο “Γραμμική Κ” (Η μορφή στο καθαρό φως του είναι), που θα εγκανιαστεί την Τρίτη 18 Ιουνίου 2013 στις 20.00 και θα διαρκέσει έως και τις 29 Ιουνίου 2013.
Επιλέγοντας ως μέσα έκφρασης το νερό -για την υγρή γραφή σε χαρτί με αυθόρμητα συναισθήματα, τα λάδια και τα μολύβια για την αέναη μετατροπή της επιφάνειας σε δέρμα, ο Κωνσταντίνος Καπετανόπουλος παρουσιάζει για πρώτη φορά μία ενότητα που τον απασχόλησε κατά τη διάρκεια πολλών ετών, καθώς δημιουργήθηκε με βασική επιδίωξη την «αποπνευμάτωση του έργου τέχνης και τη δημιουργία ενός πνευματικού χώρου εντός του οποίου ο θεατής έχει τη δυνατότητα να αναπαυθεί και αν αναζητήσει γαλήνη».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ονομάζοντας συμβολικά την ενότητα «Γραμμική Κ» και υποδεικνύοντας μέσω εκείνης στον θεατή ότι το σύμπαν του πολυσχιδούς ρυθμικού γραφισμού του -από όπου δεν λείπουν οι εκλεκτικιστικές αναμνήσεις σημαντικών δημιουργών όπως ο Turner, ο Kandinsky και ο Tàpies, ο Παρθένης και ο Αλεξίου-, δεν είναι τίποτε άλλο από την αέναη απόπειρα αποτύπωσης της «Μορφής στο καθαρό Φως του Είναι», καθώς «οι γραμμές αποτελούν λέξεις και οι λέξεις φέρουν το νόημα μιας βαθειάς διαλογιστικής ενόρασης», ο Καπετανόπουλος εισηγείται μια άλλη μορφή αναζήτησης του «είναι» μέσω της χειρωναξίας της ζωγραφικής του: για εκείνον το έργο «είναι το πρόχειρο χαρτί ενός ποιητή που σχηματίζει τις πρώτες λέξεις μέσα από βαθειά ενόραση μεταφέροντας μέσα από μια μεστή ματιά την ένθεη εικόνα της ζωής του όντος και του σύμπαντος».
Δημιουργώντας μικρότερες ή μεγαλύτερες ζωγραφικές αυτοτέλειες, μονοχρωματικά σχεδόν αφαιρετικά πεδία όπου συγκεντρώνονται και συνομιλούν με συναρπαστική μουσικότητα οι παύσεις, οι ενώσεις και οι διαδρομές, ο Κωνσταντίνος Καπετανόπουλος προχωρά στη θεμελίωση ενός παρακείμενου τόπου, μιας περίκλειστης αλλά φιλικής για τον μύστη της Αρκαδίας, ενός ρευστού αλλά επιτατικού αρχετυπικού πεδίου ύπαρξης σε έναν ευδαιμονικό πνευματικό χώρο που ποτέ δεν τρέπεται σε ολοσχερή ουτοπία. Στο έργο του ζωγράφου που παραμένει ένα ανοιχτό σύμπαν επιστρατεύοντας άλλοτε την αυτόματη γραφή και άλλοτε τον εξονυχιστικό έλεγχο του σχεδίου, η πυκνή γραμμή είναι η απελευθερωτική κοσμική ύλη που από μόνη της οργανώνει μορφές και σχήματα, εικόνες και μουσική, εμφανίζοντας την ψευδαίσθηση της παρουσίας ενός αρχετυπικού Αρχιτέκτονα που πανθορά τα πάντα ενώ «δεν μπορεί να βρεθεί πουθενά»: αυτό ακριβώς το αίνιγμα ωστόσο, είναι εκείνο που με ζωγραφικό τρόπο οδηγεί στο βασικό ζητούμενο της ενότητας, το καθαρό Φως. Στο φως που είναι ταυτόχρονα «ο δημιουργός, το δημιούργημα και η πράξη της δημιουργίας».