Πολλές φορές στην τέχνη, χρειάζεται να επαναπροσδιορίσουμε κάποιους ρόλους, οι οποίοι ξεκίνησαν από άλλη αφετηρία, όμως ο δρόμος τους οδήγησε σε διαφορετικά μονοπάτια. Τέτοια είναι και η περίπτωση του νεοσύστατου συγκροτήματος Greeklish Babylon, που μόνο ως τέτοιο δεν ξεκίνησε τη μουσική του πορεία.
Greeklish Babylon, είναι ο τίτλος του δεύτερου προσωπικού δίσκου του τραγουδοποιού, κιθαρίστα και ερμηνευτή Παύλου Συνοδινού, ο οποίος κυκλοφόρησε πριν από περίπου 1 χρόνο. Στο πλαίσιο των συναυλιών παρουσίασης του δίσκου, συμμετείχαν 3 ακόμη μουσικοί, ο ντράμερ Πάνος Τόλιος, γνωστός από τη συμμετοχή του στα Ξύλινα Σπαθιά, ο τσελίστας Μιχάλης Πορφύρης και ο ερμηνευτής και “υπεύθυνος” για τα πλήκτρα Νίκος Ζαδές, με τους δυο πρώτους να αποτελούν, μαζί με τον Παύλο Συνοδινό, μέλη της μπάντας του αγαπημένου και ιδιαιτέρως δημοφιλούς Γιάννη Χαρούλη.
Το Greeklish Babylon, έδεσε τόσο τους συμμετέχοντες, που από ένας απλός δίσκος μετατράπηκε σε ονομασία συγκροτήματος, αφού οι έννοιες, οι προβληματισμοί και εντέλει, το περιεχόμενο του δίσκου, έφτασε να ανήκει σε όλους και όχι στον έναν. Κάπως έτσι και με αφορμή δυο εμφανίσεις της μπάντας στο Σταυρό του Νότου, στις 14 και 21 Νοεμβρίου 2013, συναντήσαμε τα τρία μέλη της (δυστυχώς ο Πάνος Τόλιος δεν κατάφερε να είναι παρών) σε ένα ήσυχο καφέ στα Σεπόλια, όπου συζητήσαμε για μουσική, κοινωνικές σχέσεις, το παρελθόν και το μέλλον. Όλα αυτά σε ένα μουντό τοπίο, όπως αυτό και της περιόδου που διανύουμε, που μετά από μια ευχάριστη και συνάμα εποικοδομητική συζήτηση, έδωσε μια αχτίδα φωτός και αισιοδοξίας, για τη συνέχεια.
Συνέντευξη: Νώντας Δουζίνας
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
CultureNow: Να ξεκινήσουμε τη συζήτηση από τους Greeklish Babylon. Πώς προέκυψε το συγκρότημα;
Νίκος Ζαδές: Αρχικά, μαζευτήκαμε για να υλοποιηθούν κάποια Live με αφορμή το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του Παύλου (σ.σ. Συνοδινός) και αυτό άρχισε να λειτουργεί πάρα πολύ καλά. Ο καθένας βρήκε το χώρο του, αρχίσαμε να αισθανόμαστε πολύ καλά και το συγκρότημα δε συζητήθηκε ποτέ. Απλά προέκυψε. Δηλαδή, μια μέρα έβγαλε αφίσα ο Παύλος, που δεν έγραφε πια “Παύλος”, αλλά “Greeklish Babylon” και δε συζητήθηκε, επειδή για όλους ήταν λίγο αυτονόητο. Είναι μια συλλογική δουλειά, που ο καθένας έχει να προσφέρει από το πόστο του. Το συγκρότημα δημιουργήθηκε αυθόρμητα και χωρίς να το περιμένουμε.
Παύλος Συνοδινός: Έγινε όπως πρέπει να γίνει. Τα συγκροτήματα, δεν πετυχαίνουν αν προετοιμάζεσαι για αυτό. Δεν ξέρω αν έχει πετύχει ποτέ να μαζευτούν κάποιοι άνθρωποι με σκοπό να δημιουργηθεί ένα συγκρότημα. Η μόνη τέτοια ιστορία που γνωρίζω, είναι των Led Zeppelin. Όλοι οι άλλοι από ανάγκη να παίξουν μαζί έφτιαξαν συγκροτήματα, τα οποία έγιναν μεγάλα ή μικρά, δεν έχει σημασία, αλλά κάπως έτσι γίνεται.
C. N.: Όπως προείπατε, το όνομα της μπάντας προέρχεται από τον τίτλο του δεύτερου δίσκου του Παύλου Συνοδινού, ο οποίος αποτελεί τη βάση για τη δημιουργία της. Παύλο, θα μας πεις λίγα λόγια για αυτό το δίσκο; Γιατί επέλεξες το συγκεκριμένο τίτλο (Greeklish Babylon);
Παύλος Συνοδινός: Προσωπικά, αν και ετοίμαζα έναν δεύτερο δίσκο μετά τις “Μικρές Ελπίδες”, που ήταν ο πρώτος μου, δεν υπήρχε εταιρία, δεν υπήρχε βασική ιδέα, δεν υπήρχε τίποτα. Υπήρχαν απλώς κάποια κομμάτια και ήδη διαφαινόταν η παρέα που έχουμε τώρα. Για πρώτη φορά δεν ήμουν μόνος μου, δεν τα έκανα όλα μόνος μου. Ήρθε ο Μιχάλης (σ.σ. Πορφύρης) και ο Πάνος (σ.σ. Τόλιος) και έπαιξαν, ήταν μαζί μας ο Παξεβάνης, το στήσαμε μαζί όλο αυτό. Το όνομα, προέκυψε από την θέλησή μου να περιγράψω τι προσπαθώ να κάνω. Ξεκινήσαμε να κάνουμε κάποια Live για να διεκπεραιώσουμε αυτό το δίσκο, τον οποίο τελικά βγάλαμε στην Antart Productions, με σήμα τον Μέρμηγκα. Ξεκινήσαμε να κάνουμε αυτά τα live και έπειτα ήρθαν όλες οι ανάγκες που είπαμε. Το όνομα άρεσε σε όλους μας και νομίζω ότι εκφράζει αυτό που θέλουμε να παίξουμε. Greeklish, Babylon, λίγο από όλα. Τόσο από θεωρητικής άποψης, όσο και από πρακτικής, δηλαδή του τι παίζουμε.
C. N.: Ποιοι είναι οι Greeklish Babylon;
Παύλος Συνοδινός: Οι Greeklish Babylon είναι ο Νίκος Ζαδές, ο οποίος είναι ο έτερος τραγουδιστής, παίζει διάφορα ηλεκτρονικά όργανα και μπάσο. Ο ξακουστός Μιχάλης Πορφύρης, βρίσκεται στο τσέλο, ενώ εγώ παίζω κιθάρες και τραγουδάω. Στην μπάντα, είναι και ο περιβόητος Πάνος Τόλιος. Αξίζει να πούμε, ότι εμείς μεγαλώσαμε ακούγοντας κάποια πράγματα. Δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα έπαιζα μαζί με τον Πάνο Τόλιο, που παίζει ντραμς στο “Λιωμένο παγωτό” από τα Ξύλινα Σπαθιά και καθόμουν με τις ώρες και έπαιζα κιθάρα. Είναι μεγάλη ευτυχία που τον γνωρίσαμε μέσα από το σχήμα του Γιάννη Χαρούλη και είναι ακόμη μεγαλύτερη, που συμμετέχει και στους Greeklish Babylon, όντας ο τέταρτος αδελφός, πραγματικά, σε όλα όσα μοιραζόμαστε.
Νίκος Ζαδές: Το φοβερό είναι ότι στην πρώτη πρόβα που πήγα, δεν τους ήξερα πολύ καλά. Ο Παύλος μου είχε μιλήσει για τον Πάνο, για το Μιχάλη και εκεί που παίζαμε, στο διάλειμμα μιλάει ο Παύλος και λέει στον Πάνο, “να σου πω ρε Τόλιο”. Εκείνη τη στιγμή έπαθα σοκ. Εσύ είσαι ο Πάνος Τόλιος, του είπα; Μεγάλωσα με τα τραγούδια σας. Παρόλα αυτά, το τέλειο στον Πάνο είναι ότι πρόκειται για δάσκαλο, χωρίς να το παίζει δάσκαλος.
Παύλος Συνοδινός: Ο Πάνος είναι γκουρού, κρατάει πάντα ένα project στο σωστό δρόμο. Αν το δεις και ιστορικά, σε όποια μπάντα βρέθηκε από πίσω, κάτι καλό έγινε μετά. Μακάρι και σε εμάς!
C. N.: Μέσα στο Νοέμβριο, θα σας δούμε και σε δυο Live στο Σταυρό του Νότου. Εκτός από τα τραγούδια του δίσκου, τι άλλο θα ακούσουν όσοι βρεθούν εκεί, στις 14 και 21 Νοεμβρίου;
Παύλος Συνοδινός: Αυτά τα live μας ενεργοποίησαν και δημιουργήσαμε δυο νέα τραγούδια, τα οποία κυρίως έγιναν επειδή θέλουμε να φτιάξουμε το υλικό μας. Οπότε, θα ακούσουμε αυτά τα δυο τραγούδια στο live αυτό, καθώς και διασκευές τραγουδιών τα οποία, όπως λέμε και στην ανακοίνωσή μας, θα θέλαμε να είναι δικά μας τραγούδια. Όμως, οι διασκευές αυτές θα είναι ακριβώς, αυτά τα τραγούδια, όπως θα τα θέλαμε εμείς. Αυτό έχει να κάνει με Αμερική, Ασία, Ευρώπη, Ελλάδα. Προσπαθούμε όσο είναι δυνατόν να συνδυάσουμε τους ήχους, τις απόψεις και τα ηχοχρώματα.
C. N.: Ποιες ήταν οι μουσικές επιρροές του καθενός;
Παύλος Συνοδινός: Απλά πράγματα. Pink Floyd, Hendrix, Massive Attack και Βαμβακάρης. Παίζω ανέκαθεν κιθάρα. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε άρχισα να παίζω. Κάθε άνθρωπος που την “αρπάζει”, δε θυμάται πότε ξεκίνησε.
Μιχάλης Πορφύρης: Ως ο τσελίστας της παρέας, αν θα πρέπει να μιλήσω για μουσικές επιρροές και αυτές που καθόρισαν τόσο τη σχέση μου με τη μουσική, όσο και τη σχέση μου με το συγκεκριμένο όργανο, θα μιλήσω για Μπαχ, Μπετόβεν, Ραχμάνινοφ και Σοστακόβιτς. Όμως (μη γελάς Παύλο), το σημαντικό δεν είναι τόσο οι επιρροές ή οι μουσικές οι οποίες σε καθόρισαν από μικρή ηλικία, αλλά είναι το πώς τις εισπράττεις, τις φέρνεις μέσα σου και τις αναδεικνύεις μέσα από το εργαλείο που έχεις στα χέρια σου, δηλαδή μέσα από το όργανο το οποίο, τις περισσότερες φορές κατά τύχη τελικά, φτάνεις στο σημείο να παίξεις και να εξαντλήσεις. Άρα δηλαδή, μπορεί οι αυστηρά προσωπικές μουσικές επιρροές να είναι αυτά που σου ανέφερα, όμως μέσα από αυτά βρήκα πεδίο πάρα πολύ κοινό με τους Floyd, τους Massive Attack, τους Porcupine Tree, τους Dire Straits και με τους πάντες. Άρα αυτό που προσπαθώ εγώ να κάνω, έτσι όπως αντιλαμβάνομαι τη μουσική, είναι να χρησιμοποιήσω σαν μέσο και σαν εργαλείο τη δική μου μουσική παιδεία, ούτως ώστε να συνδυάσω πράγματα και να βρω μέσα από αυτά τον δικό μου εαυτό και τη δική μου σχέση με τη μουσική που παίζω, σε συνεργασία με αγαπημένους φίλους, πάρα πολύ καλούς μουσικούς και συνεργάτες.
Νίκος Ζαδές: Θα συμφωνήσω με το Μιχάλη, πως γενικά υπάρχει πάντα μια εξέλιξη. Όταν ήμουν 6-7 χρονών ξεκίνησα να παίζω μπουζούκι για 7-8 χρόνια, κατέληξα να ασχολούμαι με τη ροκ σκηνή και εντέλει, τα ακούσματά μου είναι πιο αγγλικής σκηνής, πιο ηλεκτρονική μουσική, αφού ακούω Massive Attack, Radiohead, Portishead. Παρόλα αυτά, δε μου αρέσει να βάζω ταμπέλες. Ακούω, ότι μου ταιριάζει στο αυτί. Εκεί, ξαναέρχεται το Greeklish Babylon, που είναι μια προσπάθεια να παίξουμε, αυτά ακριβώς που μας αρέσουν, χωρίς να υπάρχει καμιά κατηγοριοποίηση. Όπως είπε ο Παύλος, μπορεί να είναι από Ασία, Ευρώπη ή Αμερική, από κλασική μουσική ή δεν ξέρω τι άλλο, με την επιρροή που ο καθένας έχει μέσα του και θέλει να τη δώσει. Αν, για παράδειγμα, ο Μιχάλης έχει μια πιο κλασική προσέγγιση, τη βάζει μέσα και είναι αποδεκτή από όλους. Είναι στοιχείο, ένα πολυπολιτισμικό στοιχείο.
C. N.: Ξεκινώντας με τους Greeklish Babylon, ποιοι είναι οι στόχοι σας; Θέλετε να πειραματιστείτε, με στόχο τη διαρκή σας βελτίωση ή θέλετε να δοκιμάσετε και την τύχη σας σε επίπεδο καριέρας;
Νίκος Ζαδές: Πέρα από τους κοινούς στόχους που μπορεί να έχει μια μπάντα, θα ήθελα να απαντήσω λίγο πιο προσωπικά. Θα ήθελα λοιπόν, να πω ότι για εμένα τα πιο σημαντικά στοιχεία σε αυτή την προσπάθεια, είναι η ικανοποίηση που νιώθω να παίζω με αυτούς τους ανθρώπους και η ψυχική ηρεμία που νιώθω. Μπορεί αυτό να μη σε θρέφει, να μην σου φέρνει έσοδα, αλλά άργησα να καταλάβω πόσο σημαντικό είναι να νιώθεις καλά ψυχολογικά. Πλέον, για εμένα είναι πρώτος παράγοντας να βρίσκομαι με ανθρώπους που υπάρχει αγάπη και αλληλοεκτίμηση. Είναι λίγο κλασικό , το γνωρίζω, να λέμε ότι “είμαστε φίλοι, περνάμε καλά” κλπ., αλλά πραγματικά για εμένα είναι πολύ σημαντικός παράγοντας, ο ένας να εκτιμάει τον άλλον, τόσο σαν άνθρωπο όσο και σαν μουσικό. Τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα. Σαφώς, θέλουμε να παίζουμε, να γιγαντωθεί αυτό, αλλά για εμένα πάνω από όλα είναι, όταν βρίσκεσαι με ανθρώπους, να φεύγεις και να είσαι ξεκούραστος, όχι τσαντισμένος, με δεύτερες σκέψεις κλπ.
Μιχάλης Πορφύρης: Αυτό που μάλλον θέλει να πει ο Νίκος και το οποίο με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, είναι ότι πέρα από την ενδεχόμενη επιτυχία που ίσως έχουν αυτά τα δυο live ή η εν γένει πορεία μιας μπάντας όπως αυτή που έχουμε τώρα, είναι το οξυγόνο ενός μουσικού να παίζει μουσική, δε μπορεί να κάνει διαφορετικά. Έχουμε την τύχη να ασχολούμαστε με ένα πρωτογενές υλικό, το οποίο για τις ανάγκες του Live εκ των πραγμάτων θα διανθιστεί και με κάποιες διασκευές αγαπημένων κομματιών, αλλά πάλι φιλτραρισμένες μέσα από το δικό μας καλλιτεχνικό γούστο, παρόλα αυτά, ο πυρήνας του Live θα έχει να κάνει με συγκεκριμένα τραγούδια, τα οποία θα είναι γραμμένα από την αρχή. Δε θα είναι ένα ακόμη Live, όπου πέντε, καλοί ή κακοί, ταλαντούχοι ή μη ταλαντούχοι, μουσικοί θα ανέβουν στη σκηνή και θα μασήσουν για μια ακόμη φορά, όπως δυστυχώς γίνεται συνέχεια, ιδιαίτερα σε αυτή τη χώρα που ζούμε, πενήντα τραγούδια που τραγουδάει όλος ο κόσμος από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη. Μπορεί ο πυρήνας να είμαστε οι 4 μουσικοί αυτοί, δηλαδή ο Παύλος, ο Πάνος, ο Νίκος και εγώ, η μουσική όμως και το ρεπερτόριο είναι πολύ συγκεκριμένο, πολύ στοχευμένο και όποιες διασκευές ακουστούν, θα κινούνται γύρω από αυτό. Πρόκειται για ακόμη ένα πλεονέκτημα των συναυλιών αυτών, ότι δηλαδή είναι στιχουργική και συνθετική δουλειά του Παύλου, παιγμένη από εμάς και διανθισμένη με διασκευές οι οποίες σχετίζονται με τον πυρήνα της παράστασης.
Νίκος Ζαδές: Επίσης, ένα πολύ σημαντικό στοιχείο είναι ότι μπορεί το υλικό της μπάντας να είναι του Παύλου, γραμμένο, δουλεμένο και χτισμένο από τον Παύλο, όμως σου μιλάω με απόλυτη ειλικρίνεια, πως το αισθάνομαι δικό μου. Όταν είμαι στη σκηνή και το παίζω, αισθάνομαι σαν να είναι το ίδιο δικό μου. Αυτό το έχει κατακτήσει και ο Παύλος με τον τρόπο που μας έβαλε μέσα σε αυτό και με τον τρόπο με τον οποίο μας έδωσε τη δυνατότητα να το οικειοποιηθούμε, αφού ουσιαστικά μας έδειξε πως αυτό δεν είναι δικό του, αλλά μπορούμε να το μοιραστούμε.
Παύλος Συνοδινός: Το Greeklish Babylon, θεωρώ πως αποτελεί ένα μουσικό ή μουσικολογικό πείραμα. Σίγουρα ονειρεύεται μια πορεία με επιτυχίες κλπ., αλλά το θέμα είναι ότι δεν τελειώνει εκεί. Για εμένα είναι και κοινωνικό πείραμα. Έχουν βρεθεί 4 άνθρωποι, που δεν ήταν και κολλητοί μέχρι προχθές και ξαφνικά, το μοιράζουν διά 4, κάτι που απορώ ποιος κάνει αυτή την εποχή. Θέλω να δω που θα πάει αυτό, γιατί η συγκεκριμένη μπάντα κάτι θέλει να πει, με τον τρόπο που τα λέει, με το πόσο αιχμηρή αλλά ταυτόχρονα πόσο ευγενική θέλει να είναι. Αυτό είναι ένα πείραμα, το οποίο μακάρι να βγει σε κάτι καλό. Πιστεύω ότι θα βγει. Αλλά έχουμε κάτι, το μοιράζουμε στα τέσσερα. Αυτή είναι η αρχή μας. Έπειτα, θέλουμε να πούμε ορισμένα πράγματα, εκτός από τη μουσική που θέλουμε να παίξουμε.
C. N.: Με βάση αυτό που είπε και ο Νίκος, ότι δηλαδή μοιραστήκατε το υλικό του Greeklish Babylon, μήπως τελικά αυτή είναι μια συνέχεια, εδώ που έχουμε φτάσει, και σε κοινωνιολογικό επίπεδο;
Παύλος Συνοδινός: Όταν δεν βγαίνεις, ξαφνικά ψάχνεις συγκάτοικο να μοιράσεις τα έξοδα. Αλλά όταν είσαι καλά, δεν το κάνεις. Το θέμα είναι να κάνεις κάτι τέτοιο ανάποδα, δηλαδή να μοιραστείς όταν μπορείς. Αυτό προσπαθούμε να πετύχουμε.
Μιχάλης Πορφύρης: Η εκτίμηση η δική μου, πάνω στην ερώτηση που θέτεις, είναι πως βγαίνεις δε βγαίνεις, αυτό πρέπει να είναι κανόνας. Από τη στιγμή που θέλεις να ονομάζεσαι κοινωνικό ον και από τη στιγμή που θέλεις να έχεις άποψη και να κριτικάρεις τις εξελίξεις, είτε μπορείς είτε δεν μπορείς (τις περισσότερες φορές) να ελέγξεις, νομίζω ότι από μέσα σου πρέπει να ξεκινήσει πρώτα αυτή η αλλαγή, να διοχετεύσεις αυτή την ανάγκη σου, τόσο για κοινωνικοποίηση όσο και για συνεργασία, στους γύρω σου. Αυτό ενδεχομένως να μεγαλώσει την περίμετρό του και τότε, να φτάσεις σε σημείο όπου να θεωρείς ότι είσαι ικανός να ορίζεις και πράγματα τα οποία είναι πολύ παραπάνω και έξω από εσένα. Άρα, σε αυτό που λέει ο Παύλος, για το θέμα δηλαδή, πέρα από την μουσική συνεύρεση και ενός κοινωνικού πειράματος, νιώθουμε πολύ τυχεροί επειδή το νιώθουμε εκ των προτέρων, όχι επειδή έχουμε φάει χαστούκι από το συγκεκριμένο. Θεωρούμε ότι η εποχή ευνοεί ακριβώς αυτού του είδους τις παρέες και θέλουμε αυτό να το αξιοποιήσουμε, να το εκμεταλλευθούμε και να αντλήσουμε όση περισσότερη ικανοποίηση μπορούμε από αυτό. Για αυτό το λόγο, τα δυο Live στο Σταυρό θα είναι η αρχή μιας κατάστασης, αφού θα έρθουν και άλλα όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και στην επαρχία. Όλα είναι μπροστά μας φέτος.
C. N.: Μου έδωσες την καλύτερη πάσα για την επόμενη ερώτηση. Έχετε κάποια συγκεκριμένα μελλοντικά σχέδια; Έχετε κλείσει κάποια live ήδη;
Παύλος Συνοδινός: Θα παίξουμε το Δεκέμβριο στην Αθήνα και συζητάμε για ορισμένες πόλεις της Βόρειας Ελλάδας. Δεν έχουμε κλείσει τίποτα ακόμη, όμως θα προσπαθήσουμε να στήσουμε ένα μίνι tour στη Θεσσαλονίκη και τις γύρω περιοχές. Πιθανώς να συμβεί αυτό, αλλά από Γενάρη-Φλεβάρη, όχι νωρίτερα. Σκοπός μας είναι να επαναλάβουμε τις συναυλίες στο Σταυρό και γενικά, να παίξουμε.
C. N.: Μιχάλη και Παύλο, πέραν του Greeklish Babylon συμμετέχετε μαζί με τον Πάνο Τόλιο και στην ιδιαίτερα επιτυχημένη μπάντα του Γιάννη Χαρούλη τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει ένα “φαινόμενο”, αφού η δημοφιλία αυτής της μπάντας, της οποίας ηγείται ο Γιάννης Χαρούλης, έχει εκτοξευθεί. Πώς ερμηνεύετε εσείς, μεταξύ σας, αυτή την άνοδο;
Παύλος Συνοδινός: Πιστεύω πως υπάρχουν δυο εκδοχές, που ισχύουν είτε ξεχωριστά, είτε ταυτόχρονα. Η μία και απλή εκδοχή είναι ότι ο Γιάννης έχει το άστρο που έχει. Ότι και να πιάσει θα το κάνει χρυσό, γιατί ο άνθρωπος έχει αυτή τη φωνή, την εξωστρέφεια κλπ. Η δεύτερη περίπτωση, είναι ότι έτυχε να βρεθεί με ανθρώπους που συνδυάστηκε ο ψυχισμός του και εδώ, έρχεται το πάντρεμα -που για εμένα ισχύουν και τα δύο- που λέει ότι πρόκειται για το σωστό άνθρωπο, στη σωστή στιγμή, ίσως με τη σωστή παρέα. Δηλαδή, την εποχή που όλα είναι έτσι όπως είναι, ξαφνικά έρχεται ένας πολύ απλός καλλιτέχνης σε επίπεδο προφίλ, όπως είναι ο Γιάννης, φτιάχνοντας μη εμπορικά προγράμματα, βρίσκεται με μια μπάντα η οποία παίζει μη εμπορικά, παίζει περισσότερο “γκρουπίστικα” και όλο αυτό έρχεται εντελώς κόντρα με ότι έχουμε συνηθίσει να συμβαίνει επαγγελματικά στη μουσική, σε οποιοδήποτε κλάδο, είτε στο έντεχνο, είτε στις πίστες, είτε οπουδήποτε. Ξαφνικά, έρχεται αυτός ο τύπος και δίνει χρώμα σε μια πολύ γκρίζα κατάσταση. Για εμένα εκεί βρίσκεται η απάντηση, άσχετα από επιτυχίες, εμπορικότητα των τραγουδιών, σημασία έχει ότι ξαφνικά βγαίνει αυτός και άλλοι 4, κατά κάποιον τρόπο, σαν και αυτόν και προσπαθούν να δώσουν χρώμα. Αυτό ίσως επιτυγχάνεται με τη συνταγή που είπαμε και πριν από λίγο, δηλαδή ότι κάπως μοιράσαμε τα πράγματα, ο καθένας ξέρει το ρόλο του, πήγε και έκανε αυτό που πίστευε και ήθελε, όχι απλώς επειδή έβγαζε το μεροκάματό του.
Μιχάλης Πορφύρης: Εγώ θα είχα να συμπληρώσω ότι συμβαίνει επειδή ο Γιάννης, από τότε που εγώ τον γνώρισα, έχει αυτή τη δυνατότητα, ακόμα και κομμάτια άλλων, να τα χρωματίσει με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Ο λόγος είναι ότι έχει τη φωνή, την καθαρότητα στην εκφορά του λόγου, αλλά και τη βιωματική ερμηνεία. Ίσως, αυτό να συμβαίνει σε συνδυασμό και με το πολύ φρέσκο μουσικό υπόβαθρο που υπάρχει από πίσω, που δεν αποτελείται από μια συνηθισμένη μπάντα με κιθάρα, μπάσο, τύμπανα, ένα βιολί και ένα λαούτο για παράδειγμα. Αυτή η μπάντα έχει φωνή, έχει κιθάρα, τύμπανα, αλλά αντί για μπάσο έχει τσέλο, αντί για ένα σολιστικό όργανο, έχει έναν σολίστα ο οποίος παίζει 15 όργανα. Επειδή έχει μια ιδιαιτερότητα και σαν στήσιμο αυτό το πράγμα, έχει καταφέρει για όλους αυτούς τους λόγους, να κεντρίσει το ενδιαφέρον ακροατών, που ακολουθούν άλλους 15 καλλιτέχνες, διαφορετικών μουσικών ειδών, ταυτόχρονα. Νομίζω ότι εκεί βρίσκεται η εξήγηση, αν εξηγούνται τέτοιου είδους φαινόμενα, γιατί πολλές φορές μπορεί τέτοιες συζητήσεις να είναι ασκήσεις επί χάρτου. Μπορεί απλά να έτυχε, ο Γιάννης Χαρούλης να καλύψει αυτή τη στιγμή, στην Ελλάδα του 2013, ένα κενό το οποίο υπήρχε. Να συζητήσουμε τους λόγους που υπήρχε αυτό το κενό, θα μας οδηγήσει σε μια άλλη κουβέντα. Τελοσπάντων, θεωρώ και το έχω δει κιόλας, ότι άνθρωποι οι οποίοι ακούν μετά μανίας Θανάση Παπακωνσταντίνου, Σωκράτη Μάλαμα, Χρήστο Θηβαίο, Μίλτο Πασχαλίδη, Χαΐνηδες, Γιάννη Αγγελάκα, Παύλο Παυλίδη είναι πλέον το κοινό και του Γιάννη. Αυτό συμβαίνει διότι ο Γιάννης έχει τη δυνατότητα, ακόμη και διασκευές άλλων πέρα από τα τραγούδια που προέκυψαν μετά τις Μαγγανείες (σε τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου που είχαμε τη χαρά να ετοιμάσουμε όλοι μαζί ως μπάντα), βρίσκει έναν τρόπο να τα κάνει δικά του και άρα να τα κάνουμε και δικά μας. Άρα, είναι κάτι φρέσκο και ζωντανό και για αυτό προφανώς έχει πετύχει.
C. N.: Με τη σημερινή κατάσταση, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί, ποια είναι η στάση που βλέπετε να διατηρούν οι καλλιτέχνες; Ποια μορφή τοποθέτησης παίρνουν, οι νέοι καλλιτέχνες, όπως και εσείς, αυτά που βιώνουμε όλοι καθημερινά;
Παύλος Συνοδινός: Εγώ δε βλέπω καμιά θέση. Μιλάνε αγγλικά, γαλλικά, παίζουν ξενικές μουσικές, οι οποίες δεν είναι καθόλου ενταγμένες στην καθημερινότητα ή στο γεωγραφικό μήκος και πλάτος που βρίσκονται και το πιο φοβερό είναι πως αυτό γίνεται κυρίως από τους νέους. Οι πιο μεγάλοι, που έχουν έργο πίσω τους έχουν αναπαυθεί ότι έχουν κάνει το χρέος τους και κάποιοι λίγοι, προσπαθούν να καπηλευθούν την τέχνη και τη μουσική για να δείξουν ότι έχουν κάτι να πουν και έχουν λόγο ύπαρξης.
Νίκος Ζαδές: Θεωρώ κάτι που έχω ξαναπεί, αλλά θέλω να το ξαναπώ. Θέλεις να πεις κάποια πράγματα, επειδή θέλεις και πρέπει; Να κάνεις την αυτοκριτική σου και μετά να τα λες. Τώρα έχει γίνει λίγο καραμέλα, ότι ξαφνικά θυμήθηκαν όλοι το πολιτικό κομμάτι της μουσικής, όμως πριν δυο χρόνια δεν τους θυμάμαι, προφανώς τότε δεν είχαμε κρίση. Όμως μόλις ακούμπησε λίγο την τσέπη τους, το θυμήθηκαν όλοι. Να το κάνουμε, αλλά να κάνουμε και την αυτοκριτική μας.
Παύλος Συνοδινός: Δε σημαίνει ότι όλοι έχουν την ευθύνη, επειδή περνάμε μια περίεργη και σκοτεινή εποχή, οπωσδήποτε να εκφράσουν το πρόβλημα ή να δώσουν λύση σε αυτό. Στατιστικά, είναι πολύ περίεργα τα πράγματα. Έχω την εντύπωση ότι δεν ασχολείται κανείς και πως όσοι ασχολούνται, το καπηλεύονται κατά κάποιο τρόπο. Βγες και πες ότι θέλεις να πεις, για τον έρωτά σου, για το πρόβλημά σου, μέσα από την πραγματικότητα που ζεις. Μη με μεταφέρεις στο Παρίσι, δεν είμαι εκεί. Αυτό με εκνευρίζει. Μετά, το φοβερό είναι ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, σε μια συνέντευξη όπως τώρα ας πούμε, θα ανοίξουν το στόμα τους και θα μιλήσουν πολύ μαχόμενα πολιτικά. Όμως πριν μου έλεγες ότι η μέρα είναι όμορφη και, για παράδειγμα, τι ωραία που είναι στο Παρίσι, τώρα τι μου μιλάς για προβλήματα; Τι από τα δυο υπηρετείς; Με λίγα λόγια θεωρώ πως δεν έχει να κάνει με εποχές. Με τι ασχολείσαι; Με τη μουσική. Ωραία. Μπορείς να είσαι ο εαυτός σου; Μπορείς να μην παίρνεις ρόλους, γιατί είσαι μουσικός και όχι ηθοποιός; Εκεί θεωρώ ότι βρίσκεται η απάντηση, ανεξαρτήτου εποχής.
Μιχάλης Πορφύρης: Ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου μέσα σε αυτή την εποχή και άρα το πώς αντιδρώ ή επικοινωνώ και λειτουργώ μουσικά, ώστε καταρχήν να ξορκίσω το δικό μου το κακό και να βρω λύση στα διλήμματα που μου προκαλούν οι γύρω εξελίξεις, είναι να πω ένα όχι στην στρατευμένη τέχνη. Αυτά έγιναν κάποια στιγμή στο παρελθόν, όταν όμως οι κρίσεις και οι συμφορές ήταν τόσο μεγάλες, που ολόκληροι κόσμοι και ολόκληρες κοινωνίες βρήκαν οχυρό πίσω από μουσικές. Όσο και αν δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε τι συμβαίνει γύρω μας, οι εποχές δεν είναι τέτοιες. Όσο και αν κάποιοι φωνάζουν ότι έχουμε πόλεμο, δεν έχουμε. Ο πόλεμος είναι περισσότερο με τις συνειδήσεις μας και με αυτά που νομίζαμε ότι ζούσαμε πριν από μια πενταετία. Απλά συνειδητοποιούμε σε χρόνους γρήγορους, ότι τότε ήταν επίπλαστα, οπότε βρισκόμαστε λίγο έωλοι. Θέλω να πω ότι εν μέσω αυτής της κατάστασης στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον κόσμο, το καλύτερο που έχει να κάνει ένας άνθρωπος που ονομάζει τον εαυτό του καλλιτέχνη, είναι απλά να βγάλει από μέσα του αυτό που έχει. Αν έχει την τύχη, να το μοιραστούν πέντε άνθρωποι, να ταυτιστούν και άρα η παρέα, όπως έλεγα πριν, να μεγαλώσει, τότε αυτό θα δώσει και μεγαλύτερο πεδίο δράσης και περισσότερο θάρρος, ώστε να συνεχίσει να το κάνει. Στρατευμένη τέχνη, εγώ τουλάχιστον, δεν κάνω.
C. N.: Υπάρχει η άποψη που λέει πως η τέχνη ακμάζει σε περιόδους κρίσης. Το συμμερίζεστε αυτό;
Νίκος Ζαδές: Προσωπικά το συμμερίζομαι, διότι είναι ιστορικά αποδεδειγμένο. Αλλά μιλάμε για καταστροφές. Θα συμφωνήσω με το Μιχάλη ότι αυτό που παρουσιάζεται ως πόλεμος, είναι να τα βρει ο καθένας μέσα του, διότι κάναμε και εμείς καταχρήσεις. Φτάνουμε έτσι σε ένα σημείο που δεν πάει άλλο και το πρώτο πράγμα που κάνουμε, είναι να κοιτάμε τι δεν έκανε καλά ο απέναντι. Ας δούμε πρώτα εμείς τι δεν κάναμε καλά στο σπίτι μας, όταν κυκλοφορούσαμε έξω. Ο καθένας έχει το μερίδιο ευθύνης του, άλλος μεγαλύτερο και άλλος μικρότερο. Μην ψάχνουμε συνέχεια το μερίδιο ευθύνης του άλλου. Είναι και κάτι ακόμη. Δε μπορείς να αλλάξεις τον τρόπο ζωής και σκέψης κάποιου άλλου. Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να αλλάξεις το δικό σου τρόπο ζωής, σκέψης και να είσαι όσο μπορείς πιο σωστός και μόνο τότε, μπορεί ο άλλος να παραδειγματιστεί από αυτό. Είναι ο μόνος τρόπος να “πείσεις” τον άλλον, να το ακολουθήσει. Με λόγια και φωνές, δε γίνεται. Ας κάνουμε κάποια στιγμή την αυτοκριτική μας, διότι η ατομική ευθύνη του καθενός παίζει σημαντικό ρόλο.
Παύλος Συνοδινός: Δεν ξέρω αν ισχύει πραγματικά. Ίσως τότε γίνεται το τελευταίο αποκούμπι και όλοι ξαφνικά θυμούνται το ήθος, τον πολιτισμό κλπ. Δηλαδή την δεκαετία του ’70, που υποτίθεται ότι υπήρχε ακμή σε γενικές γραμμές, βγήκε η ντίσκο, έγιναν πολλά διεθνώς. Ακόμη και σε εμάς, το 2000, δε βγήκαν τόσα έργα; Για εμένα, δεν ισχύει τόσο πολύ αυτό.
Μιχάλης Πορφύρης: Αυτό που ίσως ισχύει, είναι ότι σε περιόδους γενικότερης κοινωνικής και πολιτικής σύγχυσης, ίσως κάποιος να έχει περισσότερο ερεθίσματα, όσον αφορά στην εξωτερίκευση κάποιων συναισθημάτων. Και στις δυο περιπτώσεις, από οποιοδήποτε επάγγελμα και αν ορίζουμε τον εαυτό μας μέσα στα πράγματα, ξεχνάμε ότι η ιστορία και η ζωή κάνουν κύκλους. Όσο ειρηνικές και ευτυχισμένες στιγμές και αν ζούμε, για να υπάρχει αυτό, έχει προηγηθεί μια σύγκρουση. Για να επανέλθει αυτό, πρέπει να προκύψει πάλι μια σύγκρουση. Αυτά έχουν ειπωθεί και αποδειχθεί. Η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται, το πρόβλημα είναι ότι βρεθήκαμε να είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές της.
Οι Greeklish Babylon θα δώσουν δυο συναυλίες στο Σταυρό του Νότου Plus, στις 14 και 21 Νοεμβρίου 2013.
Περισσότερα: https://www.facebook.com/GreeklishBabylon