Γρίφος

Εμφανίζονται κατά ριπάς. Συνήθως στα μέσα του Σεπτέμβρη, λίγο πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων και στο τέλος της άνοιξης, εκεί λίγο πριν μυρίσει καλοκαίρι.

Εμφανίζονται και όλο τον υπόλοιπο χρόνο, συνήθως κατά μόνας.

Συνολικά καταφτάνουν 50 με 60 κάθε χρόνο. Μέσος όρος ένα την εβδομάδα δηλαδή.

Παλαιότερα έφταναν σε μορφή λευκού cd με το ταχυδρομείο. Πλέον ο συγκεκριμένος τρόπος άφιξης τείνει να εξαφανιστεί. Κατά τα άλλα φτάνουν με κάθε δυνατό τρόπο. Με e-mail που περιλαμβάνει download ή you tube / Soundcloud links, στο inbox του facebook, ακόμη και ως  μήνυμα στο Soundcloud κάποια στιγμή εμφανίστηκε ένα από αυτά  (δεν ενδείκνυται!). Άλλα έρχονται ως προσωπικά μηνύματα προς την συγκεκριμένη εταιρεία (ενδείκνυται!) και άλλα ως ομαδικά μηνύματα προς σχεδόν όλες τις δισκογραφικές ταυτόχρονα (δεν ενδείκνυται!). Σε αυτήν την τελευταία περίπτωση μάλιστα κάποιες φορές δεν έχει γίνει καν κρυφή κοινοποίηση  και εμφανίζονται όλοι οι παραλήπτες (αυτό κι αν δεν ενδείκνυται! )

Οι αποστολείς είναι πολλών ειδών. Άνθρωποι νεαρών ηλικιών που βρίσκονται στα πρώτα τους βήματα, συγκροτήματα ή καλλιτέχνες που έχουν ήδη κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ αλλά δεν είχε τύχη είτε γιατί στο καπάκι η εταιρεία έκλεισε, είτε γιατί το κυκλοφόρησαν αποκλειστικά στο Bandcamp (όχι, όχι, μη, είναι παγίδα!). Επίσης είναι καλλιτέχνες με περιστασιακή δισκογραφία αρκετών ετών, καλλιτέχνες που κάποια στιγμή στο παρελθόν γνώρισαν μια κάποια επιτυχία που δεν είχε συνέχεια κλπ. Ότι φανταστείς. Και καμιά φορά και ότι δεν μπορείς να φανταστείς.

Μιλάω για τις προτάσεις συνεργασίας (demos ή ολοκληρωμένες δουλειές) που λαμβάνω σε τακτική βάση εδώ και χρόνια λόγω της ιδιότητας μου στην δισκογραφική Puzzlemusik.

Προτάσεις συνεργασίας με στίχο  στα ελληνικά ή στα αγγλικά ή και χωρίς στίχο. Με ήχο alternative, indie-rock, ροκ σκέτο, jazz, πειραματικό, έντεχνο ή εντεχνίζων, pop, electropop, dancefloor, χιπ-χοπ… Και  βέβαια υπάρχουν και αυτά που δεν μπορείς να τα κατατάξεις πουθενά ακριβώς, τα οποία και πολλά είναι και κατά κανόνα τα πιο ενδιαφέροντα είναι.

Βέβαια, εδώ που τα λέμε, όλα τους λίγο-πολύ ενδιαφέροντα είναι καθώς προέρχονται από ανθρώπους που είτε έχουν σπουδάσει μουσική, είτε έχουν ακούσει και ακούν πολλή μουσική, είτε (συχνότερα) και τα δύο ταυτόχρονα. Ανθρώπους που έχουν αφιερώσει και χρόνο και χρήμα, που έχουν όνειρα, συχνά ακόμη και όραμα, ανθρώπους που έχουν δουλέψει και δουλεύουν εντατικά για να πετύχουν αυτό το αποτέλεσμα. Δουλειά, δουλειά, δουλειά. Επιμονή και πολλές φορές επιμονή και αφοσίωση.

Ξέρετε, αυτό το «παίρνω την κιθάρα μου και τραγουδάω», και μετά περιμένω ότι τα ευτυχή  αποτελέσματα θα έρθουν από μόνα τους, χωρίς να δουλέψω για αυτό, χωρίς να εκπαιδευτώ με κάποιο τρόπο, ευτυχώς έχει εκλείψει από τον επαγγελματικό (ή έστω από τον εν δυνάμει επαγγελματικό) χώρο εδώ και πολλά χρόνια.

Και αυτό που έχει πάρει τη θέση του είναι ένα καζάνι που βράζει. Η Ελλάδα των 10.815.197 ανθρώπων (Απογραφή 2011) παράγει δυσανάλογα πολλή μουσική. Πολύ περισσότερη από αυτή που μπορεί να υποστηρίξει (αποφεύγω εσκεμμένα το ρήμα «καταναλώσει»).

Επίσης αυτή η «πολλή μουσική» που παράγεται είναι και δυσανάλογα καλή. Εννοώ ότι στατιστικά δεν θα περίμενε κανείς από μία χώρα αυτής της τάξης πληθυσμού να έχει τόσο αξιόλογη καλλιτεχνικά και τόσο καλή τεχνικά παραγωγή. Και όμως συμβαίνει. Δεν συνέβαινε πάντα και είμαι βέβαιος ότι δεν θα συμβαίνει για πάντα. Συμβαίνει τώρα.

Και τότε; Τι συμβαίνει, τι πάει στραβά και αυτή η Άνοιξη της ελληνικής μουσικής δεν έχει γίνει αντιληπτή από το ευρύ κοινό ή/και από την πολιτεία; Θα μπορούσα σε αυτό το σημείο να παραθέσω διάφορες απόψεις που επιστρατεύονται όταν θίγεται το παραπάνω ζήτημα. Απόψεις που είναι λίγο-πολύ γνωστές. Δεν θα το κάνω όμως.

Αντ’ αυτού θα σταθώ  στο εξής, το οποίο ενώ  θεωρώ ότι είναι προφανές, στην πράξη δεν το ακούω σχεδόν ποτέ. Και για να μην το ακούω σχεδόν ποτέ, σημαίνει ότι το ξεχνάμε.

Είμαστε μία πολύ μικρή αγορά. Τόσο μικρή που είναι απαγορευτικό να ανθήσουν ή έστω να ευδοκιμήσουν ορισμένα πράγματα μόνο και μόνο από αυτήν την πραγματικότητα. Αυτό δεν το αναφέρω με κάποια μοιρολατρική διάθεση. Καθόλου. Το αναφέρω ως μία πραγματικότητα. Εκτιμώ ότι για να πάμε ένα βήμα παραπέρα, για να λύσουμε αυτόν τον γρίφο του «αφού είναι πολύ καλό, γιατί δεν προχωράει;», θα πρέπει πρώτα να αποδεχτούμε αυτό το προφανές πράγμα και να το έχουμε ως background στις σκέψεις μας αλλά και ως εφαλτήριο στις πράξεις μας.

Σταματώ εδώ, μας αφήνω να το σκεφτούμε για ένα διάστημα, και θα συνεχίσω στο επόμενο κείμενο της στήλης «Άρση – Θέση».

Αντί επιλόγου, ένα σχεδόν τυχαίο δείγμα της πρόσφατης ελληνικής παραγωγής. Αυτής που παλεύει (ανεπιτυχώς προς το παρόν) να λύσει τον γρίφο…

Emi Path – Falling

* Αν επιθυμείτε να στείλετε τις σκέψεις σας στο ως άνω διατυπωμένο ερώτημα  «Τι συμβαίνει, τι πάει στραβά και αυτή η Άνοιξη της ελληνικής μουσικής δεν έχει γίνει αντιληπτή από το ευρύ κοινό ή/και από την πολιτεία;» μπορείτε να το κάνετε στο arsi.thesi@gmail.com. Εκτιμώ ότι θα έχει ενδιαφέρον.

Photo Credit: Donand West