Από τη Δευτέρα 3 Οκτωβρίου, η «Αδαμαντία» με την Μάνια Παπαδημητρίου, επιστρέφει στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Η Αδαμαντία, αγωνιά να επιβιώσει κτίζοντας στην άµµο της Αφρικανικής ερήµου την διαρκώς µετέωρη προσωπική της περιπέτεια. Γυναίκα και Άνδρας, Μάνα και Πατέρας σε µια οικογένεια που της ζητά να απολογηθεί για όσα λαχτάρησε αλλά δεν τα έζησε. Από ένα νησί του Αιγαίου, στη Θεσσαλονίκη, στην Αλεξάνδρεια, στο Κάϊρο, στην Αθήνα. Ελλάδα και Αίγυπτος, αλλά πουθενά ρίζα και φιλόξενη πατρίδα. Η Ελλάδα µετά τον εµφύλιο. Η Ελλάδα του Καραµανλή, της Δικτατορίας, η Ελλάδα του Ανδρέα. Παράλληλα µε την Αίγυπτο του Νάσερ, του Σαντάτ, του Μουµπάρακ. Γεγονότα στο Σουέζ και στην Κύπρο. Πόλεµος των έξη ηµερών, Πολυτεχνείο… Και δίπλα σε όλα αυτά η ζωή µιας γυναίκας που πρέπει να φέρει σε πέρας αυτά που είναι οι δικές της προτεραιότητες. Που πρέπει να µεγαλώσει τα παιδιά της, µέσα σε ένα περιβάλλον που απαιτεί συµβάσεις και συµβιβασµούς.
Η Μάνια Παπαδημητρίου τραγουδά, αλλάζει πρόσωπα ανάλογα με τις εποχές, για να δώσει ένα πρόσωπο στην Κυρία Αδαμαντία, μια συνηθισμένη γυναίκα που προσπαθεί να επιβιώσει και να φροντίσει τα παιδιά της, δηλαδή το μέλλον της πατρίδας.
Το έργο είναι βασισμένο σε μια πραγματική αλληλογραφία που περίμενε χρόνια την ανακάλυψη της από τον Κωστή Καπελώνη. Ο Παναγιώτης Μέντης μετέτρεψε το πρωτογενές υλικό σε θεατρικό έργο. Η Μάνια Παπαδημητρίου θα δώσει σάρκα και οστά, χιούμορ και συγκίνηση στην Αδαμαντία.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Κωστής Καπελώνης
Σκηνικά: Μανώλης Ζαχαριουδάκης
Κοστούμια: Κατερίνα Σωτηρίου
Μουσική: Σταύρος Σιόλας
Επιμέλεια κίνησης: Ειρήνη Στρατηγοπούλου
Φωτισμοί: Κωστής Καπελώνης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Παπαναστασάτου
Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου
Ερμηνεύει η Μάνια Παπαδημητρίου
Σημείωμα του σκηνοθέτη για την ΑΔΑΜΑΝΤΙΑ
Η χρησιμότητα των μικρών πραγμάτων
Ανέκαθεν η Τέχνη καταπιάνεται με τα μικρά κι ασήμαντα και θέλει να τους δώσει μέγεθος κι ομορφιά. Κάποιος απ´ τους δασκάλους, ο Λαζάνης μάλλον, κράτησε σε ένα ντουλάπι στο θέατρο στη Φρυνίχου ένα φάκελο με 120 γράμματα, που έστελνε απ´ την Ελλάδα, στη διάρκεια μιας δεκαετίας, κάποια κυρία Αδαμαντία στον άντρα της στην Αίγυπτο. Προφανώς ο δάσκαλος θεώρησε πως αυτό το υλικό, το μικρό κι ασήμαντο, μπορεί το Θέατρο να το χρειαστεί. Ανακάλυψα τα ξεχασμένα γράμματα πριν δυο χρόνια και θεώρησα την ανακάλυψη μήνυμα απ´ το δάσκαλο. Διάβασα τα γράμματα και φαντάστηκα, σαν ένα παραμύθι, τη ζωή της κυρίας Αδαμαντίας. Μια ζωή κοινή και συνηθισμένη, σαν της μάνας μας. Που ταξίδευε δίπλα στην Ιστορία χωρίς να νοιάζεται για τα ιστορικά πρόσωπα. Γιατί ο απλός άνθρωπος ζει τη δίκη του καθημερινότητα, τα προσωπικά του γεγονότα, γεγονότα που δεν καταδέχεται να εξιστορήσει η πολύτομη επίσημη Ιστορία. Έδωσα το υλικό στον Παναγιώτη Mέντη, (το είχαμε ξανακάνει αυτό το κατά παραγγελίαν), με μια προσθήκη που δεν ήταν γραμμένη στις επιστολές, ότι η Αδαμαντία, είναι σαν την Κλυταιμνήστρα. Δεν είναι μεν βασίλισσα, αλλά έχει δυο κόρες κι ένα γιο και περιμένει δέκα χρόνια τον άντρα της να επιστρέψει. Ο Παναγιώτης πρόσθεσε αρώματα αιγυπτιακά, κρυμμένες ψυχολογίες και κάτι απόκρυφα μαγικά και έφτιαξε ένα κείμενο πρόβας, που παραδώσαμε στη Μάνια. Και η Μάνια Παπαδημητρίου βάζοντας τη υποκριτική της δεινότητα και το θεατρικό παρελθόν της, με τη βοήθεια των τραγουδιών του Σταύρου Σιόλα, ντυμένη με τα ρούχα της Κατερίνας Σωτηρίου, στο “σκηνικό” του Μανώλη Ζαχαριουδάκη, θα επιχειρήσει να ζωντανέψει το θεατρικό πρόσωπο μιας γυναίκας που κάποτε υπήρξε. Ή μήπως δεν υπήρξε; Μιας γυναίκας, πάντως, που επέζησε της Ιστορίας. Και αυτό το οφείλει στο Θέατρο.
Κωστής Καπελώνης
Σημείωμα του συγγραφέα για την ΑΔΑΜΑΝΤΙΑ
Γι’ αυτό «το επιθυμώ» που τόσα κρύβει.
Στερεότυπο στη μεταξύ συγγενών αλληλογραφία το: «Είμαι» ή «είμαστε καλά», «το αυτό επιθυμώ» ή «επιθυμούμε δι εσέ» ή «δι εσάς».Κι αυτό το στερεότυπο γραφόταν και ξαναγραφόταν χρόνια ολόκληρα πριν τα SMS και τα κάθε είδους ηλεκτρονικά μηνύματα, που κι αυτά έχουν τα δικά τους στερεότυπα. Τι συνέβαινε όμως κάτω απ’ αυτά τα τετριμμένα λόγια. Τι ένοιωθε αυτός που έγραφε: «Είμαι καλά το αυτό επιθυμώ και δι εσέ;»… Τι ένοιωθε αυτός που το διάβαζε;… Η απόσταση, η στέρηση, η λαχτάρα, η αίσθηση και η ψευδαίσθηση, τι υπόσταση έπαιρναν στην ανάγνωση αυτού του επαναλαμβανόμενου μοτίβου επικοινωνίας;Γι’ αυτά θέλησε να μιλήσει η κυρία Αδαμαντία. Δεν έχει σημασία ποιος την άκουσε ή ποιος θα την ακούσει να βάζει λόγια στη σιωπή της. Στη σιωπή που έδινε ήχο εσωτερικό και κουράγιο για να βιωθεί μια ζωή φορτωμένη με υποχρεώσεις και άδεια από τη ζεστασιά του άλλου, του συντρόφου, του συζύγου, του ανθρώπου που ολοκληρώνει την ύπαρξη μας θεραπεύοντας τις ανάγκες του σώματος και της ψυχής.Γράφοντας τη μυθοπλασία της ζωής αυτής της γυναίκας, προσπάθησα να αφουγκρασθώ τι υπήρχε κάτω από τις λέξεις της. Όσες διάβασα κι όσες τη χρέωσα να πει. Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, βιώνουμε τις συνθήκες δουλειά, γάμος, παιδιά. Παράλληλα όμως είμαστε διαρκώς άνθρωποι. Κι ο άνθρωπος ακόμα και ο πιο σκληρός, κι ο πιο εξασκημένος στη μοναξιά ή την αυταπάρνηση, είναι άνθρωπος. Και σαν άνθρωπος λαχταρά! Θέλει να πάρει και να δώσει.«Είμαι καλά, αυτό επιθυμώ και δι εσέ!»… Αυτές οι ομολογημένες και οι ανομολόγητες επιθυμίες είναι η ιστορία του κόσμου όλου. Οι προσωπικές ιστορίες είναι το νερό στο μύλο της ιστορίας, της αληθινής ιστορίας που δεν γίνεται ποτέ βιβλίο, γίνεται όμως αίσθημα και πείρα που αν τα σεβαστούμε μαθαίνουμε πολλά. Η ιστορία της Αδαμαντίας… Η κυρία Αδαμαντία μιας αλληλογραφίας και του Παναγιώτη, του Κωστή, της Μάνιας, του Σταύρου, του Μανώλη, της Κατερίνας, της Ειρήνης, της Κατερίνας, έγινε θεατρικό έργο. Ας τη δούμε κι ας την ακούσουμε.
Παναγιώτης Μέντης