Coven είναι η κάθε μυστική σύναξη των μαγισσών. Η έκθεση στη φιλόξενη κοινότητα του FAC αμέσως εισάγει το θεατή, με την σχεδόν πειρατική, σε στυλ Jolly Roger, σημαία “Coven Flag” να θροϊζει από ψηλά στην είσοδο, από τη Βασιλική Λαζαρίδου, μέσα στο κλίμα της συνωμοτικής, ανομολόγητης απόλαυσης που περιλαμβάνει μία γλυκιά εξερεύνηση στα μύχια της θηλυκότητας, αλλά και στις τρομερές δυνάμεις που ξεπηδούν από μέσα της.
Συνομιλώντας με τις δύο επιμελήτριες, η επικοινωνία μεταξύ των έργων όπου θριαμβεύει η απενοχοποίηση του ανθρώπινου σώματος, ως δοχείο ενός ασίγαστου πνεύματος, άφυλου ή πολύφυλου, φέρει έναν ιαματικό χαρακτήρα από τις πληγές της συμβίωσης με εχθρικές συμπεριφορές, τις στιγμές που ο δημιουργικός λιμπερτινισμός του κάθε αυτοδιάθετου ανθρώπου ξεχειλίζει μέσα από τα κουτιά που τον τοποθέτησε μία κοινωνία, η οποία ενώ μοιάζει ανοιχτή, αποτελεί την πιο συντηρητική εξέλιξη του άκρατου νεοφιλελευθερισμού των τελευταίων χρόνων. Μέσα από την επιλογή των έργων, η επιμελητική άποψη εκφράζει μία βαθιά πολιτική, άκρως νεωτερική και πολύ ξεκάθαρη εκδοχή του φεμινισμού του 21ου αιώνα.
Ως βέρα μάγισσα της ζωής, η γιαγιά από το “You only talk in my dreams now, grandma” της Ελίζα Γκορόγια, ξεκινά την αφήγηση, σαν παραμύθι ενηλικίωσης, μέσα από τα πορτραίτα της, τα κουζινικά της, και ενίοτε από τη μυρωδιά από το ζεστό φαγητό που ετοιμάζουν οι ‘εγγονές των μαγισσών που δεν κατάφεραν να κάψουν εκείνοι’ μέσα σε μια πολυπολιτισμική και ευαίσθητη γειτονιά.
Ο Αμερικανός non-binary performance artist Dorian Wood, που γνωρίζουμε και από τη συνεργασία του το 2011 με τη Marina Abramovic, κινηματογραφεί μία επικούρεια ελεγεία επάνω στην πολύφερνη σεξουαλική ορμή της πλούσιας σάρκας, στην αφή και στη γεύση της, σε μία γιορτή της διαφορετικότητας φύλου, μεγέθους, φυλής, έκφρασης και απόδοσης της ηδονής στο video “Paisa” του 2019. O Khaleb Brooks επίσης εμπλέκει τις ταυτότητες σε μία επεξεργασμένη φωτογραφική εικόνα, όπου τοποθετεί τον Έρωτα ανάμεσα σε δύο αγαλμάτινους ανθρώπους, μαύρο, γυμνό, λιτό και απέριττο στον αρχέγονο συμπαντικό του χρόνο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο Σωτήρης Μπατζιάνας, ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους της νέας γενιάς, στο “We Are the Things We’ll Never Become”, παρακολουθεί τη φύση να μεταλλάσσεται μπροστά στα έκθαμβα μάτια του θεατή σε μία χρωματική έκρηξη, όπου λουλούδια μετατρέπονται σε αδηφάγα αιδοία και καταπίνουν τα στερεότυπα σύμβολα των παιδικών μας αναμνήσεων.
Αντίστοιχα στο ζωγραφικό έργο της Σοφίας Ροζάκη, “Glitter in Our Wounds” εμπεριέχεται μια φαινομενικά καρτουνίστικη αλλά στομαχικά βιωματική αποτύπωση της πατριαρχικής βιαιότητας, με αναφορές σε μία συμβολική κατακρεούργηση της προσωπικότητας του Ζακ Κωστόπουλου, που διαχωρίζεται με ένα κλουασονέ μαύρο περίγραμμα από τον κόσμο των ανέγγιχτων χρωμάτων, σαν παραβολή των έκπτωτων αγγέλων στα έργα του Bosch.
Αντίθετα οι μαριονέτες στο “Assortment of Cardboard Puppets” δια χειρός Rory Midhani, διακωμωδούν τον ματσισμό στις διάφορες μορφές του, σε μία χαρωπή χορευτική συνεύρεση φιγούρων που θυμίζουν κάπως τους Village People. Η ηρεμία μοιάζει να επέρχεται, αλλά ίσως και όχι, στο μεγάλο ασπρόμαυρο ζωγραφικό επιτοίχιο έργο “Screaming Flowers” από κάρβουνο και μολύβι της Μυρτούς Σταμπούλου, εκεί που ανθίζουν γιγάντια μπουμπούκια άγριας ορχιδέας, ανοίγοντας τους μίσχους του προς τον θεατή, χωρίς αιδώ, χωρίς συναίσθηση του φόβου, με αγάπη και οργή μαζί, σε μία αλληγορία της ομορφιάς that dares speak its name.
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Μαργαρίτα Αθανασίου, Khaleb Brooks, Ραμπάμπ Ελ Μουαντίν, Marie-Andrée Godin, Ελίζα Γκορόγια, Graham Kolbeins, Βασιλική Λαζαρίδου, Rory Midhani, Σωτήρης Μπατζιάνας, Σοφία Ροζάκη, Μυρτώ Σταμπούλου, The Love Spells & Rituals for Another World Collective, Dorian Wood
Σημείωση του αρθρογράφου
Όσοι δεν έχουν προλάβει να τη δουν, ας σπεύσουν, καθώς η έκθεση κλείνει αυτό το Σαββατοκύριακο, ενώ μας βάζει αναπάντεχα και ανατρεπτικά στο κλίμα του Halloween. ‘Κάθε γυναίκα είναι μία μάγισσα, γιατί κάθε γυναίκα είναι ένα μαγικό ον’ δήλωνε η Yoko Ono, κι εμείς, οι μάγισσες της διπλανής πόρτας, δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με την μεγάλη καλλιτέχνιδα του Fluxus, θεωρώντας ότι όλοι έχουν το δικαίωμα να πιστέψουν ότι μπορεί να πετάξουν ψηλά για μία φορά στη ζωή τους, καθώς για να υπάρχει μαγεία, χρειάζεται πρώτα η πίστη σε αυτή.
Και αν είναι κάτι που βγαίνει ως απαύγασμα από την έκθεση είναι ότι η εμπιστοσύνη στα θαύματα ανήκει στις μάγισσες και όχι σε εκείνους τους άνευρους πρίγκιπες των παραμυθιών. Βγαίνοντας από την έκθεση, βρήκα τον εαυτό μου να τραγουδάει I Put a Spell on You, because You’re Mine…