Την έκθεση “Ἡ δέ γυνή ἳνα τέχνην ποιῇ” προλογίζει η Ντόρα Ηλιοπούλου – Ρογκάν, Δρ. Ιστορικός της τέχνης –τεχνοκριτικός, Officier des Arts et Lettres, σχολιάζοντας πώς οι “4 καλλιτέχνιδες δημιουργούν ποίηση…. μέσα από τη ζωγραφική….” :
«Και οι 4 αξιόλογες και, κυρίως, ενδιαφέρουσες γυναίκες –δημιουργοί – Ντιάνα Γιαννοπούλου, Βάσω Γκιώνη-Ζησιμοπούλου, Δέσποινα Κουβάτσου και Σμαράγδα Παπούλια κατορθώνουν, εδώ, ανεξάρτητα από την προσωπική πορεία της καθεμιάς και την επίλεκτη εικαστική έκφραση να υποβάλλουν ένα αίσθημα ποίησης και ευρυθμίας ακόμη και στον πιο απαιτητικό θεατή!
Και αυτό, επειδή πέρα από την παραστατική ,σε πρώτη όψη, γραφή υποβάλλουν μες από τον τρόπο που χειρίζονται τη σύνθεση, το χρώμα και τον ρυθμό του ίχνους αδιόρατους αλλά εμπνευσμένους συνειρμούς με πολυδιάστατα όσο και σημαίνοντα μηνύματα που διεγείρουν δημιουργικά τη φαντασία και τον ψυχικό κόσμο του επισκέπτη. Μες από την ρεαλιστική γραφή κατορθώνουν να υποβάλλουν μιαν ονειρική κατάσταση σε ένα χαρισματικό μεταίχμιο ανάμεσα στο φυσικό και το μεταφυσικό διεγείροντας τη δυναμική της φαντασίας του επισκέπτη ανάλογα με τα προσωπικά του βιώματα. Αυτό, ακριβώς, το χαρακτηριστικό αποτελεί και τον θεμελιακό συνδετικό κρίκο ανάμεσα στις δημιουργούς. Γνώρισμα που εδραιώνει απόλυτα το σκεπτικό της τωρινής παρουσίασης καθώς επειδή εξακριβωμένα διαθέτει «έρμα» δεν αποτελεί μια τυχαία ομαδική έκθεση.
Με μιαν έντονη ονειρική διάθεση χρησμένα τα έργα της Ντιάνας Γιαννοπούλου αποτελούν μια χρυσή τομή ανάμεσα στην ονειρική ατμόσφαιρα , το κοινωνικό μήνυμα, και την όποια καθημερινότητα. Ξεχωρίζει , η ευρηματική σύνθεση.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οι χαρισματικά και μεταφυσικά μεταλλαγμένοι κορμοί των ελαιόδεντρων χάρη στον εμπνευσμένο χρωστήρα και τη μεγάλη ικανότητα σύνθεσης της Βάσως Γκιώνη-Ζησιμοπούλου καθώς εντυπώνονται καίρια στον ψυχισμό μας, ενθαρρύνουν τη φαντασία μας αλλά και τον ψυχισμό μας να διανύσουν τις δικές τους τροχιές. Ελαιόδεντρα που αποτελούν και από μια ψυχική εμπειρία !!!!
Κατεξοχήν ατμοσφαιρικά τα έργα της Δέσποινας Κουβάτσου μας ενθαρρύνουν να βιώσουμε μες από το άμεσα αναγνωρίσιμο το δυνητικά μεταφυσικό. Μαγεύει στην κυριολεξία η απόδοση του υγρού στοιχείου εδώ καθώς προικισμένο μες από τις διαθλάσεις του φωτός ενισχύει σε υποβολή, σε μηνύματα και σε αινιγματικότητα την εκάστοτε λουομένη.
Στο έπακρον ευρηματική και υποβλητική είναι η εικαστική γραφή της Σμαράγδας Παπούλια που κατορθώνει ακόμη και τα όποια εννοιολογικά εικαστικά μηνύματα και στοιχεία να τα ενορχηστρώνει με αυθεντική αίσθηση ποίησης. Αίσθηση που μας κατακλύζει δημιουργικά καθώς ευαισθητοποιεί ιδιαίτερα όχι απλά την αντίληψη αλλά αυτόν καθαυτόν τον ψυχικό μας κόσμο.
Και οι τέσσερεις καλλιτέχνιδες καθώς κατορθώνουν να εκφράσουν μιαν Ιδέα και όχι να εκτελέσουν μια «μίμηση» ανταποκρίνονται κατεξοχήν στον ορισμό του Πλάτωνα για την αυθεντική τέχνη. Ότι, δηλαδή, για να είναι αυθεντική πρέπει να εκφράζει μιαν Ιδέα , την πεμπτουσία του αρχικού ερεθίσματος.”