Ζωρζ Μπατάιγ: ένας μυστικιστής του σύγχρονου πνεύματος, που δεν αποβλέπει όμως σε καμία σωτηρία, ένας θεολόγος χωρίς Θεό, ένας φιλόσοφος που μισεί τον λόγο και την επιχειρηματολογία των λογικών συλλογισμών, ένας εραστής της έκστασης, που δεν διστάζει όμως να περάσει μέσα από την οδύνη για να ταλαντευθεί στα κράσπεδα της αβύσσου. Και είναι αυτό το μοναδικό στίγμα του γάλλου συγγραφέα που καταγράφεται με προνομιακό τρόπο στην Εσωτερική εμπειρία.
Γνήσιος κληρονόμος του Νίτσε, θα θεωρήσει τη μη-γνώση, την απώλεια του νοήματος, το άνοιγμα του εαυτού πέρα από το ψευδαισθητικό εγώ ως τα βασικά προαπαιτούμενα της πνευματικής εμπειρίας. Καθώς εξερευνά έναν κόσμο που συντίθεται από αγωνία και έκσταση, θα συνειδητοποιήσει ότι ο άνθρωπος είναι μόνος και ότι είναι θνητός. Μια εμπειρία που είναι ένα ταξίδι μέχρι εκεί όπου ο άνθρωπος συναντά το δικό του εφικτό όριο. Μια εμπειρία που ανοίγεται στο άγνωστο, και το ανοίγει, όχι για να φτάσει στη μηδενιστική έρημο αλλά για να χαθεί μέσα στον λαβύρινθο του «αγνώστου». Κανένα δόγμα, καμιά αυθεντία, καμιά εμπιστοσύνη στις λέξεις, εφόσον το ζητούμενο είναι να βρει κανείς την ηγεμονική σιωπή που λύνει τη συνέχεια της έναρθρης γλώσσας μέσα σ’ ένα είναι που είναι «ασύλληπτο», μέσα σ’ ένα είναι που είναι «πουθενά».
«Αυτό που συνήθως δεν βλέπουμε όταν μιλάμε: ότι ο λόγος, ακόμη κι όταν αρνείται την ίδια την αξία του, δεν προϋποθέτει μόνον όποιον τον κατέχει αλλά και όποιον τον ακούει… Δεν βρίσκω εντός μου τίποτα που, περισσότερο από εμένα τον ίδιο, να μην είναι ιδιοκτησία και του ομοίου μου. Και αυτή την κίνηση της σκέψης μου, η οποία μου διαφεύγει, όχι μόνο δεν δύναμαι να την αποφύγω, αλλά και δεν υπάρχει άλλη τόσο μυστική στιγμή που να με εμψυχώνει. Έτσι μιλώ, τα πάντα εντός μου δίνονται σε άλλους». -Georges Bataille
