Η Rosebud.21 και η Feelgood παρουσιάζουν στους κινηματογράφους από τις 24 Μαρτίου 2016 την ταινία Η Εβίτα δεν κοιμάται πια εδώ (EVA NO DUERME) του Πάμπλο Αγουέρο, με τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ «ΜΥΘΟΣ» ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΜΙΣΗΘΗΚΕ ΟΣΟ ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ
ΤΩΡΑ… ΣΤΟ ΦΩΣ Η ΠΙΟ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ
1952. Η Εβίτα Περόν μόλις πέθανε. Μία από τις πιο αμφιλεγόμενες πολιτικές μορφές της σύγχρονης ιστορίας, πέθανε στην ίδια ηλικία με τον Χριστό και ταριχεύτηκε με μια νέα και καινοτόμα τεχνική για να γίνει η “Ωραία Κοιμωμένη”.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Εν τω μεταξύ, στην Αργεντινή, τα πραξικοπήματα διαδέχονται το ένα το άλλο και κάποιοι δικτάτορες θέλουν να βγάλουν το μύθο της Εβίτας από τη μνήμη του κόσμου. Έτσι το άψυχο σώμα της, μετά την ταρίχευση του, κλάπηκε από τη στρατιωτική χούντα και κρύφτηκε από το Βατικανό, με αποτέλεσμα το όνομα της να προκαλεί λαϊκές εξεγέρσεις τα χρόνια που ακολούθησαν.
Η ταινία ξεκινάει από την ημέρα που πέθανε και τελειώνει τη βραδιά που θάφτηκε, 25 χρόνια μετά.
“Αν και δεν είναι ακόμα μεταξύ μας, η Εβίτα είναι ακόμα η μητέρα της επανάστασης”. Φράση που ακουγόταν για χρόνια από τα χείλη εκατομμυρίων απλών ανθρώπων της Αργεντινής.
Το 1951, δύο εκατομμύρια άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους του Μπουένος Αϊρες για να απαιτήσουν να γίνει η Εβίτα Περόν αντιπρόεδρος. Αλλά αυτή τους απογοήτευσε. Στην ηλικία των 33 ετών, στο αποκορύφωμα της πολιτικής της καριέρας, χτυπήθηκε από ξαφνικό και θανατηφόρο καρκίνο.
«Δεν υπάρχει δύναμη τόσο ισχυρή που να μπορεί να κατανικήσει τους ανθρώπους που ξέρουν τα δικαιώματα τους» είχε πει στον αποχαιρετιστήριο λόγο της στο ταραγμένο πλήθος, «θα βγω στους δρόμους με την εργατική τάξη, με τις γυναίκες των εργαζομένων, νεκρή ή ζωντανή»!
Την ίδια χρονιά η Εβίτα κατάφερε έναν από τους βασικούς της στόχους: το δικαίωμα των γυναικών να ψηφίζουν. Από το κρεβάτι του νοσοκομείου, πλήρως καταβεβλημένη, έβαλε στην κάλπη, την πρώτη γυναικεία ψήφο στην ιστορία της Αργεντινής.
Με το θάνατο της και την ταρίχευση της, ο μύθος της εκτοξεύθηκε. Ο στρατός, σε μια προσπάθεια να σβήσει τον θρύλο της, έκρυψε το σώμα της, απαγόρευσε την αναφορά του ονόματος της, για πολλά χρόνια επέβαλε την τρομοκρατία σε όλη τη χώρα, βασάνισε και εξόντωσε χιλιάδες ανθρώπους και έμεινε στην ιστορία σαν μια από τις πιο αιμοσταγείς δικτατορίες του 20ου αιώνα.
Συνέντευξη με τον Πάμπλο Αγουέρο
Υπάρχουν περισσότερα να πει κανείς στην ιστορία της Εβίτα;
Η πραγματική ιστορία για το εξαφανισμένο σώμα της δεν έχει ειπωθεί ποτέ σε ταινία. Και είναι μια από τις πιο απίστευτες ιστορίες, ιδανική για τον κινηματογράφο.
Ανήκετε στη γενιά που έμαθε για τον περονισμό μέσα από τις ιστορίες των γονιών και των παππούδων σας. Τι σημαίνει για εσάς η Εβίτα και ο Περόν;
Αρχικά ο περονισμός μου φάνηκε σαν ξεπερασμένος λαϊκισμός, γεμάτος από αντιφάσεις. Στη συνέχεια, μετά από πενταετή έρευνα για την ταινία, κατάλαβα ότι η αντίδραση του κόσμου κράτησε τόσο πολύ καιρό και ήταν τόσο αιματηρή στην καταστολή της, επειδή πραγματικά ήταν επαναστατική. Η ιστορική της σημασία ήταν πολύ πιο σημαντική από ότι το πολιτικό σχέδιο και αυτό γιατί εισήγαγε την έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Αγαπώ την ιδέα της Εβίτα, ως παραβολή για μια δημόσια κραυγή όπου κανείς δεν μπορεί να σιωπήσει. Αυτή η γυναίκα, αν και δεν είναι πλέον ανάμεσά μας, ζει στα ιδανικά των χιλιάδων οπαδών της, οι οποίοι την έχουν ονομάσει μητέρα της επανάστασης. Είναι ένα αγκάθι στα πλευρά των στρατιωτικών και των φιλελευθέρων. Είναι ο φοίνικας που πάντα επιστρέφει για να μας υπενθυμίσει ότι εφ ‘όσον δεν υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη, δεν θα υπάρξει ειρήνη.
Σε τι πηγές βασίζετε το σενάριο;
Διάβασα ό, τι θα μπορούσα να βρω, τόσο ιστορικά όσο και μυθιστορηματικά, καθώς και αρχεία της CIA, πήρα συνεντεύξεις από πρώην αντάρτες, Μοντονέρος και από μέλη των ενόπλων δυνάμεων, πήρα συμβουλές από ιστορικούς. Ταξίδεψα επίσης στη Μαδρίτη για να βρω τη δεύτερη σύζυγό του Περόν, Isabel, που τέλεσε κρυφά λειτουργίες στο σώμα της Εβίτα. Στο τέλος, συνειδητοποίησα ότι κανείς δεν γνώριζε την “αλήθεια”. Όλοι, από τους πρωταγωνιστές, τους μάρτυρες και τους ιστορικούς, δίνουν τη δική τους εκδοχή για το τι συνέβη, σύμφωνα με την πολιτική ή τα προσωπικά τους συμφέροντα. Τότε αποφάσισα να λάβω την αναγκαία “καλλιτεχνική ελευθερία” και να δημιουργήσω τη δική μου εκδοχή της ιστορίας και γυρίστηκε η ταινία σαν να είναι μια ταινία φαντασίας ή ένα ονειρικό θρίλερ.
Πώς νομίζετε ότι αυτές οι φωνές και οι εικόνες θα γίνουν αντιληπτές από τους θεατές που δεν είναι από την Αργεντινή και αγνοούν τη σημασία του τι συμβολίζουν;
Πιστεύω στην παγκόσμια αξία των εικόνων. Στην αρχή της ταινίας, βλέπουμε τα πλήθη να καταλαμβάνουν ειρηνικά την Plaza de Mayo, και έφεραν το τέλος σε μια δικτατορία μόνο με την παρουσία τους. Αυτό το αρχειακό υλικό θυμίζει άλλες επαναστάσεις που ακολούθησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν και σε άλλες πλατείες σε όλο τον κόσμο.
ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΜΠΛΟ ΑΓΟΥΕΡΟ
Ηθοποιοί ΓΚΑΕΛ ΓΚΑΡΣΙΑ ΜΠΕΡΝΑΛ, ΝΤΕΝΙ ΛΑΒΑΝΤ, ΝΤΑΝΙΕΛ ΦΑΝΕΓΚΟ, ΙΜΑΝΟΛ ΑΡΙΑΣ
Διάρκεια 85 λεπτά