Η Κασσάνδρα, που βασίζεται στο ομώνυμο έργο της Γερμανίδας συγγραφέως Christa Wolf, κέρδισε διθυραμβικές κριτικές όταν πρωτοπαρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ της Αβινιόν το 2015. Στο έργο, η μάντισσα της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας αναπολεί τη ζωή της μία ώρα πριν τον θάνατό της, νικημένη από θεούς και ανθρώπους. Στον λίγο χρόνο που της απομένει, η κόρη της Τροίας αφηγείται την ιστορία της και τις οδύνες που βίωσε ως παιδί, ως ερωμένη, ως αιχμάλωτη, ως γυναίκα. Μεταξύ ζωής και θανάτου επιλέγει μια τρίτη μορφή ύπαρξης, ούτε καλή ούτε κακή, ούτε δίκαιη ούτε άδικη, πέρα από τις κλασικές συμβάσεις ενός κόσμου όπου όλοι εξαπατούν και εξαπατώνται.
Η Κασσάνδρα πρωτοπαρουσιάστηκε στο Théâtre du Châtelet στο Παρίσι το 1994 και έκτοτε έχει μεταφραστεί στα Γερμανικά, Αγγλικά, Ιταλικά και Φινλανδικά, ενώ έχει παρουσιαστεί μεταξύ άλλων στο Konzerthaus στο Βερολίνο, στο Carnegie Hall στη Νέα Υόρκη και στο Teatro Colon στο Μπουένος Άιρες.
Σε αυτήν την παραγωγή της Comédie de Genève, ο σκηνοθέτης Hervé Loichemol αναδεικνύει τη δύναμη της ηρωίδας του, ενώ ο συνθέτης Michael Jarrell επενδύει την παράσταση με μουσική από συμφωνική ορχήστρα καθώς και άλλους, απρόσμενους ήχους, δημιουργώντας το πλαίσιο στο οποίο η Fanny Ardant ερμηνεύει συγκλονιστικά την τραγική μορφή της Κασσάνδρας. Τα σκηνικά της παράστασης είναι του Seith Tillett, τα κοστούμια του Nicole Rauscher και οι φωτισμοί του Jean-Philippe Monteiro. Την Ardant συνοδεύει η ορχήστρα Academica Athens υπό τη διεύθυνση του Jean Deroyer. Το έργο θα παρουσιαστεί στα Γαλλικά με ελληνικούς υπότιτλους σε μετάφραση της Κατερίνας Σχινά.
Φανί Αρντάν
Η Φανί Αρντάν γεννήθηκε το 1951. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στην Aix-en-Provence αλλά ενόσω προετοιμαζόταν για να δώσει εξετάσεις στο Διπλωματικό Σώμα πήγε στο Παρίσι και παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής στη Σχολή Δραματικής Τέχνης του Jean Périmoni. Το 1979, ο François Truffaut την ανακάλυψε βλέποντάς την στην τηλεοπτική σειρά Les Dames de la Côte, και την επόμενη χρονιά αποφάσισε να την συνδυάσει με τον Gérard Depardieu στην ταινία Η Γυναίκα της Διπλανής Πόρτας (La Femme d’à Côté) που ουσιαστικά εκτόξευσε την καριέρα της και της έφερε την πρώτη υποψηφιότητα για τα βραβεία César. Συνολικά έχει κερδίσει τρεις υποψηφιότητες και ένα βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου, το 1997, με την ταινία Ευτυχώς Που Δεν Είσαι Γυναίκα (Pédale Douce). Στο θέατρο έχει συνεργαστεί με πολυάριθμους σκηνοθέτες μεταξύ των οποίων τον Dominique Leverd, τον Ανδρέα Βουτσινά, τον Jacques Lassalle, τον Lambert Wilson και τον Roman Polanski στο Master Class όπου ενσάρκωσε τη Μαρία Κάλλας.