Σύμφωνα με ένα κείμενο παρουσίασης των καλλιτεχνών που έγραψε ο εικαστικός και Καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, Γιώργος Καζάζης,
“Η Βάνα Φερτάκη χρησιμοποιεί σχηματικά σύμβολα που γεννούν μορφές και οι μορφές επικοινωνία. Θρησκευτικές αναπαραστάσεις φανταστικών και μεταφυσικών μορφών, συνυπάρχουν με διακοσμητικά στοιχεία-μοτίβα,μετατρέποντας το έργο σε αποτροπαϊκό τοτέμ εξαγνισμού.
Στον Παναγιώτη Σιάγκρη, οι πολύπλοκοι χώροι-εικονικοί και ανεικονικοί-με έντονα αρχιτεκτονικά στοιχεία, συνυπάρχουν συνθέτοντας αναπαραστάσεις φανταστικών και μεταφυσικών τοπίων με σχόλια πάνω στην αρχιτεκτονική μνήμη και τον χρόνο της. Συγχωνεύει στα έργα του όψεις κτιρίων και βιωματικά στοιχεία,έτσι ώστε τελικά να τα μετατρέπει σε ένα είδος νέου προσωπικού φαντ-αστικού τοπίου.
Στα έργα του Κωνσταντίνου Πάτσιου ανοίγεται και μια νέα διάσταση του κολάζ: ο χρόνος. Μια χρονομηχανή που στην ουσία δουλεύει με την κίνηση από το ένα σημείο του χρόνου στο άλλο. Από αυτή την ασυγχρονία παράγεται ο διαχρονικός χρόνος που αναζητά. Πλέον ο χρόνος είναι υλικός. Το αποδεικνύει με την σχεδόν εμμονική χρήση της εικαστικής ύλης”.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Για τον ίδιο τον εαυτό του, ο Γιώργος Καζάζης γράφει: “Δεν ζωγραφίζω αυτό που νιώθω, αλλά αυτό που βλέπω. Αυτοπροσδιορίζω τη νέα πραγματικότητα μου, δίνοντας της αντικειμενική διάσταση. Τοποθετώ στα έργα μου συχνά και την αυτοπροσωπογραφία μου ωσάν ρομαντικός ήρωας,με την ιστορικά ηρωική έννοια του ρομαντισμού. Δεν περιγράφω τις καταστάσεις,αλλά κάνω έργο με αφορμή αυτές”.