Κάθε χρώμα έχει την ιστορία του… και το πράσινο χρώμα έχει και αυτό τη δική του συναρπαστική ιστορία. Σήμερα, συνήθως το συνδέουμε με τη φύση, καθώς είναι το χρώμα της χλωροφύλλης. Η χλωροφύλλη είναι η φωτοσυνθετική χρωστική ουσία που βρίσκεται στα φυτά και τους επιτρέπει να έχουν αυτή τη φρέσκια, χαλαρωτική απόχρωση τους. Έτσι, το πλούσιο αυτό χρώμα υπήρξε παντού γύρω μας από την αρχή του κόσμου (όσο γνωρίζουμε), οπότε μπορεί να φαίνεται περίεργο να το θεωρούμε ως κάτι που έχει το δικό του παρελθόν, αλλά η αλήθεια είναι πως έχει μια πλούσια ιστορία γεμάτη προκλήσεις.
Στην πραγματικότητα, το πράσινο χρώμα δεν ήρθε τόσο φυσικά σε εκείνους που προσπάθησαν να το κατασκευάσουν ως χρωστική ουσία για πίνακες ή διακοσμητικά αντικείμενα. Στην αρχή, η απόχρωση ήταν διαβόητη για το ότι ήταν δύσκολο να κατασκευαστεί, ενώ οι χρωστικές της ουσίες ήταν μερικές φορές δηλητηριώδεις.
Αρχαίο Πράσινο
Οι άνθρωποι προσπάθησαν για αιώνες να φτιάξουν μια πραγματικά πράσινη χρωστική ουσία. Στην αρχαία Αίγυπτο, το πράσινο ήταν το σύμβολο της αναγέννησης. Προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τον μαλαχίτη (ορυκτό του χαλκού) για να ζωγραφίσουν τους τοίχους τάφων, ωστόσο ήταν ακριβό και εύκολα γινόταν μαύρο με την πάροδο του χρόνου. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι βρήκαν τη λύση για να διατηρούν το πράσινο χρώμα. Μούλιαζαν χάλκινες πινακίδες στο κρασί για να δημιουργήσουν χαλκοσκουριά, μια πράσινη χρωστική ουσία που δημιουργείται όταν διαβρωθεί το μέταλλο. Αυτή είναι η ίδια πράσινη απόχρωση που θα δείτε σήμερα σε παλιά νομίσματα ή γλυπτά. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι χρησιμοποίησαν αυτό το χρωστικό για μωσαϊκά, τοιχογραφίες και βιτρό. Αυτή η πρώιμη απόχρωση χρησιμοποιήθηκε επίσης από μεσαιωνικούς μοναχούς για να χρωματιστούν χειρόγραφα.
Αναγέννηση
Κατά τον Μεσαίωνα, το χρώμα της ένδυσης έδειχνε την κοινωνική τάξη και το επάγγελμα ενός ατόμου. Οι αριστοκράτες φορούσαν κόκκινο, ενώ οι αγρότες και οι εργάτες καφέ και γκρι. Το πράσινο φορούσαν οι έμποροι, οι τραπεζίτες και η υψηλή κοινωνία. Η νύφη στο πίνακα “Ο γάμος των Αρνολφίνι” του Φλαμανδού ζωγράφου Γιαν βαν Άικ (1434) φοράει ένα φωτεινό πράσινο φόρεμα, που υποδηλώνει την κοινωνική θέση και τον πλούτο της οικογένειάς της.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, περισσότερες πράσινες χρωστικές ουσίες αναπτύχθηκαν από φυσικά υλικά, όπως φυτά, αλλά τα χρώματα εξασθενούσαν πάντα με την πάροδο του χρόνου. Οι πρώτοι ζωγράφοι της Αναγέννησης, όπως ο Ντούτσιο ντι Μπουονινσένια, ανακάλυψαν ότι αν ζωγράφιζαν πρόσωπα με πράσινο υπόστρωμα και έπειτα πρόσθεταν ροζ, θα έδιναν στα πρόσωπα ένα πιο ρεαλιστικό τόνο. Ωστόσο, με το πέρασμα των αιώνων το ροζ έχει ξεθωριάσει, κάνοντας μερικά πρόσωπα να φαίνονται πράσινα.
Τοξικό Πράσινο
Το 1775, ο Σουηδός χημικός Καρλ Βίλχελμ Σιλ εφηύρε μια θανατηφόρα, φωτεινή πράσινη απόχρωση φτιαγμένη από μία τοξική χημική ουσία, τον αρσενίτη. Ονομάστηκε Scheele’s Green και ήταν τόσο δημοφιλές που μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, είχε αντικαταστήσει τις προηγούμενες βαφές ορυκτών και λαχανικών. Όμως, η εφεύρεσή της ήρθε μαζί με ένα μεγάλο τίμημα.
Το Scheele’s Green χρησιμοποιήθηκε σε χαρτί, ταπετσαρίες, υφάσματα, ακόμη και παιδικά παιχνίδια. Ωστόσο, μερικά περιοδικά του 19ου αιώνα περιείχαν αναφορές για παιδιά που αρρώστησαν σε πράσινα δωμάτια και κυρίες με πράσινα φορέματα που αρρώστησαν από την εισπνοή τοξικών ουσιών. Οι ιστορικοί πιστεύουν ότι αυτή η χρωστική προκάλεσε το θάνατο του Γάλλου αυτοκράτορα Ναπολέοντα Βοναπάρτη το 1821, καθώς η ταπετσαρία της κρεβατοκάμαρας του ήταν φτιαγμένη από αυτή τη θανατηφόρα απόχρωση.
Μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, μια παρόμοια χρωστική που ονομαζόταν Paris Green αντικατέστησε το Scheele’s Green. Ωστόσο, ήταν και πάλι εξαιρετικά τοξική. Αυτή ήταν η χρωστική ουσία που χρησιμοποιούν οι Γάλλοι ιμπρεσιονιστές όπως ο Κλοντ Μονέ, ο Πολ Σεζάν
και ο Πιερ-Ογκίστ Ρενουάρ για να δημιουργήσουν τα καταπράσινα ειδυλλιακά τοπία τους. Μερικοί πιστεύουν ότι το Paris Green μπορεί να ήταν υπεύθυνο για τον διαβήτη του Σεζάν και την τύφλωση του Μονέ. Το Paris Green τελικά απαγορεύτηκε τη δεκαετία του 1960.
Το Πράσινο ως σύμβολο αγάπης και προστασίας του περιβάλλοντος
Σήμερα, το πράσινο σχετίζεται με την περιβαλλοντική συνείδηση. Το χρώμα είναι σύμβολο της βιωσιμότητας και της αγάπης και προστασίας του περιβάλλοντος. Ωστόσο, πολλές εκδόσεις του πράσινου χρώματος εξακολουθούν να είναι επιζήμιες. Παρά τις σύγχρονες εξελίξεις στην τεχνολογία χρωμάτων, η παραγωγή πράσινων χρωστικών ουσιών είναι ακόμα δύσκολη και πολλές αποχρώσεις εξακολουθούν να εμφανίζουν τοξικές ουσίες.
Μία από τις πιο κοινές αποχρώσεις σήμερα ονομάζεται Pigment Green 7. Χρησιμοποιείται σε πλαστικά και χαρτί, περιέχει χλώριο, το οποίο, όταν καταναλώνεται, είναι γνωστό ότι οδηγεί σε ασθένειες και ακόμη και σε θάνατο. Μια άλλη δημοφιλής απόχρωση είναι το Pigment Green 36, το οποίο περιλαμβάνει επίσης χλώριο και δυνητικά επικίνδυνα άτομα βρωμιδίου. Επιπλέον, το δημοφιλές φωτεινό Pigment Green 50 είναι ένα τοξικό κοκτέιλ κοβαλτίου, τιτανίου, νικελίου και οξειδίου του ψευδαργύρου.
Παρά τις επιβλαβείς χημικές ουσίες που μπορεί να περιέχει, το πράσινο εξακολουθεί να σχετίζεται με θετικά συναισθήματα όπως ζωτικότητα, φρεσκάδα, ηρεμία και αναγέννηση.
*To άρθρο είχε αρχικά δημοσιευτεί στο mymodernmet.com