Στη σκηνή του Black Box, στο Θέατρο «Επί Κολωνώ», η παράσταση «Η καημένη η άδεια μου Εδέμ», σε σκηνοθεσία Μαρίας Αιγινήτου, πάνω στα «Είκοσι Αστικά μονόπρακτα» της Δώρας Τσόγια, μας μυεί στο συγκεχυμένο κόσμο των σχέσεων. Στην αδήριτη ανάγκη να βρούμε τον χαμένο μας προσωπικό παράδεισο, να μην είμαστε «έκπτωτοι».
Η ανανεωμένη εκδοχή της συγκεκριμένης συλλογής αφορά σε ιστορίες και εικόνες της πόλης σε ένα σκηνικό παιχνίδι για τέσσερις ηθοποιούς. Πρωταγωνιστούν οι Μαρία Αιγινήτου , Ειρήνη Ιωάννου, Γιώργος Καπινιάρης και Γιώργος Μακρής. Ένα έργο – μελέτη πάνω στην εναγώνια αναζήτηση του ανθρώπου να τον «καταλάβουν», να τον αγαπήσουν, να τον αποδεχθούν.
Με πρωτογενή υλικά, όπως το παιχνίδι και τα όνειρα, η σκηνοθέτιδα άλλοτε με τρυφερό και άλλοτε με αιχμηρό τρόπο, αναδεικνύει το βαθύ προβληματισμό που ενώνει όλα τα μονόπρακτα. Σιωπές και εκρήξεις, ψίθυροι και φωνητικά ξεσπάσματα, υπαινιγμοί και μεμψιμοιρίες, ντύνουν και διανθίζουν το σκελετό του θεατρικού.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ρουτίνα και καθημερινή τριβή ισοπεδώνουν τα όνειρα και αποδυναμώνουν την εμπιστοσύνη στην αξία του αγώνα. Βλέπουμε ποικίλες ιστορίες ανθρώπων κάθε ηλικίας, φύλου, παιδείας και κοινωνικής προέλευσης. Ιστορίες που περιγράφουν γλαφυρά τις μικρές τους γλυκές ή πικρές συναντήσεις, τις αμφιβολίες, τις αναποδιές, τη συναισθηματική στέρηση, το κυνήγι της ευτυχίας. Επιβαρυμένοι ή ανάλαφροι, ανάλογα με τις συγκυρίες, απασχολημένοι ή χαλαροί, η ζωή δεν τους χαρίζεται. Ένα σκηνικό έντονο, καταιγιστικό, ευχάριστο, καθόλου χλιαρό, οξύ, ενδεικτικό της ασφυξίας του σημερινού ατόμου που απεγνωσμένα ψάχνει απαντήσεις σε αμέτρητα ερωτήματα.
Το απασχολούν βασικοί προβληματισμοί που απορρέουν από την συνθλιπτική μονοτονία, τη συνήθεια και τη στασιμότητα, χωρίς να μπορεί πάντοτε να αντιδράσει. Ένας αδυσώπητος κομφορμισμός, υπερισχύει , μία κενότητα που σκοτώνει, επιθυμίες, πόθοι, προσδοκίες που δεν ευοδώνονται, πράγματα που στερούν από τον άνθρωπο τη χαρά της ζωής. Στροβιλίζεται μπλεγμένος σε μία δίνη, σε ένα πολιτισμό που μόνο δυστυχία του προσφέρει, σε μία Εδέμ που δεν τολμάει ούτε το όνομά της να προφέρει.
Η όποια αναγνωρισιμότητα των προβλημάτων, των αντιθέσεων, της ικανοποίησης, της ισορροπίας ή των σιωπών, υπηρετούνται με φανερό ή λανθάνοντα δραματικό τρόπο και από τους τέσσερις ήρωες. Αυτή την ατμόσφαιρα την εκπέμπει η σκηνοθετική σύλληψη, συνθέτοντας ένα παζλ από γήινες εντυπώσεις, ονειρικές παραστάσεις και διάφανες, ντελικάτες μορφές που σχηματίζουν ένα εικαστικό στερέωμα.
Οι σκηνικές παρουσίες έντονες, παθιασμένες άλλοτε ρεαλιστικές και άλλοτε αισθαντικές, ανάλογα με το ύφος και το μέγεθος των ρόλων.
Η Μαρία Αιγινήτου ξεχωρίζει για την καλοχτισμένη υποκριτική της. Σε συγκεκριμένο μονόπρακτο απογειώνεται η ερμηνεία της που διακρίνεται για τις σωστές κορυφώσεις.
Ειρήνη Ιωάννου, Γιώργος Καπινιάρης και Γιώργος Μακρής, πολύ καλοί, αξιόπιστοι, άμεσοι, συγκροτημένοι, με εύπλαστη τεχνική υποδύονται διαφορετικούς ήρωες κάθε φορά, συμπληρώνοντας έτσι την ευφάνταστη κατασκευή της παράστασης.
Τα καλαίσθητα κοστούμια φρόντισε ο Νίκος Καρδώνης, τη ρυθμική κίνηση η Μαργαρίτα Τρίκκα και τους σωστούς φωτισμούς ο Απόστολος Τσατσάκος. Την επιμέλεια της εναρμονισμένης,/ σφριγηλής μουσικής, έχει ο Θοδωρής Χαλκιάς.
«Η καημένη η άδεια μου Εδέμ», μία δροσερή πρόταση, μία σπονδυλωτή αφήγηση με μπόλικη δόση ποίησης και μεταφυσικής, με «εξωτικές» πινελιές, ενώνει το κοινό με τη συγγραφέα, τη σκηνοθέτιδα και τους ηθοποιούς.
Αυτός ο συγχρωτισμός, παράγει ένα σύμπαν μαγικό, ζεστό και πνευματικά γενναιόδωρο. Η μέθεξη που επικοινωνείται, είναι πολύ ενδιαφέρουσα και αυτό είναι σπουδαίο, καθώς η τέχνη, όταν είναι αυθεντική δεν χρειάζεται περιττούς καλλωπισμούς και διακοσμήσεις. Η ειδυλλιακή απλότητα, αλλά και το λυρικό βάθος του συγγράμματος παράλληλα, μεταποιούνται σε προϊόντα καλλιτεχνικής αισθητικής. Στοιχεία που αποκομίζουν και «γεύονται» αβίαστα και με πληθωρικότητα οι θεατές. Έτσι ο προσανατολισμός προς τον εαυτό μας και τους άλλους, γίνεται προσβάσιμος, πιο οικείος και αδιαπραγμάτευτα ελκυστικός, χωρίς απαραίτητα να είναι ελιτίστικος.
Μία θεατρική συμπαγής και λειτουργική σκηνική πράξη, με δυνατό κείμενο, ευφυή / ρέουσα σκηνοθεσία και ολοκληρωμένες ερμηνευτικές υποκρίσεις.
Διαβάστε επίσης:
Η καημένη η άδεια μου Εδέμ, από τη Μαρία Αιγινίτου στο Επί Κολωνώ