Στο καρφί και στο πέταλο.
Σκηνή 1η: Θεατρική παράσταση στο Θέατρο Δάσους στη Θεσσαλονίκη διακόπτεται από την αστυνομία με την αιτιολογία ότι δεν τηρούνται τα μέτρα για τις αποστάσεις στο χώρο των καθήμενων θεατών. Η αστυνομία κάνει νέα ταξινόμηση των θεατών στα καθίσματα και μετά θεωρεί αυτονόητο ότι η παράσταση μπορεί να συνεχιστεί κανονικά (όπως και τελικά συνέβη). Σημείωση: οι θεατές ήταν καθήμενοι, στο ανοιχτό θέατρο δεν είχαν εισέλθει περισσότερα άτομα από όσα προέβλεπαν οι σχετικές διατάξεις και η προσωρινή διακοπή έγινε για να τηρηθούν ακόμα καλύτερα οι αποστάσεις…
Σκηνή 2η: Σε συναυλία ποπ ειδώλων στο Κατράκειο έχουν εισέλθει περίπου 3.000 (!) άτομα, δεν τηρούνται οι αποστάσεις, η κατάσταση είναι αυτό που λέμε “πατείς με, πατώ σε” αλλά η συναυλία διεξάγεται και ολοκληρώνεται κανονικά.
Θεατρικές Παραστάσεις – Συναυλίες 0 -1
Αυτά έγιναν τις πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου. Μέρες μετά και ενώ με το δεύτερο κύμα του covid σημειώνονται όλο και περισσότερα κρούσματα ανακοινώνεται νέοι κανόνες λειτουργίας. Σύμφωνα με αυτούς, επιτρέπονται οι θεατρικές παραστάσεις σε ανοιχτούς χώρους, αλλά δεν επιτρέπονται οι συναυλίες σε ανοιχτούς χώρους.
Θεατρικές Παραστάσεις – Συναυλίες 1 -1
Λίγο μετά έγιναν διορθωτικές κινήσεις και οι κανόνες λειτουργίας άλλαξαν εκ νέου, αλλά δεν θα μπω στη διαδικασία να κρατήσω άλλο το “σκορ”. Δεν έχει και πολύ νόημα. Οι κανόνες λειτουργίας αλλάζουν κάθε τρεις και λίγο και αυτό σε ένα βαθμό είναι φυσιολογικό καθώς αλλάζουν και τα σχετικά με τον ιό δεδομένα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Όμως αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι η αίσθηση που έχει δημιουργηθεί για τα μέτρα γύρω από τον πολιτισμό είναι “μία στο καρφί και μία στο πέταλο”. Ή αλλιώς “Δύο μέτρα και δύο σταθμά” και άλλες … παροιμίες. Αλλά με τις συγκεκριμένες παροιμίες δεν γίνεται προκοπή.
Θα μου πεις, αυτό που ζούμε είναι μία πρωτόγνωρη κατάσταση, δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο και δοκιμασμένο πρωτόκολλο να ακολουθήσει κανείς, οπότε και είναι λογικό σε ένα βαθμό να γίνονται αυτοσχεδιασμοί οι οποίοι με τη σειρά τους δεν αποκλείεται να οδηγούν σε αστοχίες και λάθη. Θα συμφωνήσω σε αυτό.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι το παραπάνω. Το πρόβλημα στον τομέα του πολιτισμού είναι ότι κάθε φορά που ανακοινώνονται νέα μέτρα διαπιστώνεται ότι το αρμόδιο Υπουργείο πετάει την καυτή πατάτα στους διοργανωτές και στους καλλιτέχνες. Και αυτό δεν είναι “αστοχία” ή “λάθος”. Γίνεται από πρόθεση, σε συνδυασμό με αδυναμία κατανόησης του τρόπου λειτουργίας της αγοράς του πολιτισμού (Σημείωση: όχι της αγοράς του πολιτισμού “στην Ελλάδα”, αλλά της αγοράς του πολιτισμού εν γένει.)
Η καινούργια δέσμη μέτρων που ανακοινώθηκε μόλις πρόσφατα για την Αττική και ισχύει και για όσες άλλες περιοχές της χώρας βρίσκονται στο Επίπεδο 3 (δηλαδή στο Επίπεδο Αυξημένης Επιτήρησης) επιτρέπει πληρότητα μόλις 30%. Τόσο στους κλειστούς, όσο και στους ανοιχτούς χώρους. Το ποσοστό αυτό ισχύει γενικά για συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις και κινηματογράφους.
Το παραπάνω ποσοστό αποτελεί στην ουσία μία γενική διατύπωση (και άρα εν μέρει παραπλανητική) καθώς η σχετική ανακοίνωση συνεχίζει διευκρινίζοντας ότι ειδικά για την κατηγορία “Μουσικές Σκηνές” σε χώρους διεξαγωγής με χωρητικότητα άνω των 300 ατόμων ο μέγιστος επιτρεπόμενος αριθμός θεατών είναι τα 100 άτομα. Δηλαδή αν η μουσική σκηνή είναι χωρητικότητας π.χ. 500 ατόμων δεν ισχύει το ποσοστό 30% το οποίο θα επέτρεπε 150 άτομα αλλά ο μέγιστος αριθμός 100 ατόμων.
Αντίστοιχα στις μουσικές σκηνές με χωρητικότητα ως 300 άτομα ο μέγιστος αριθμός θεατών σε κάθε περίπτωση είναι τα 50 άτομα. Το δε ποσοστό πληρότητας ορίζεται χαμηλότερα, στο 20% ! Δηλαδή σε μία μουσική σκηνή χωρητικότητας π.χ. 200 ατόμων το ποσοστό 20% επιτρέπει 40 θεατές. Ούτε καν τους 50 που επιτρέπει ο μέγιστος αριθμός…
Είμαι σίγουρος ότι γνωρίζετε πολύ καλά, πως υπάρχουν πολλοί συναυλιακοί και θεατρικοί χώροι με χωρητικότητα 50 – 80 ατόμων. Το Υπουργείο πάντως ή δεν τους γνωρίζει τους χώρους αυτούς, ή κάνει ότι δεν τους γνωρίζει, ή – πράγμα που το απεύχομαι – τους γνωρίζει αλλά απαξιώνει την ίδια την ύπαρξη τους. Εκεί λοιπόν, σε αυτούς τους μικρούς χώρους που νομοτελειακά αποτελούν τους χώρους που γίνονται οι περισσότερες καλλιτεχνικές ζυμώσεις και παράλληλα καλύπτουν τμήμα των εξόδων τους ή/και βρίσκουν ένα περιστασιακό μεροκάματο οι καλλιτέχνες που δεν απολαμβάνουν σημαντική αναγνωρισιμότητα το “30%” θα πει … 24 θεατές για 80άρι χώρο και … 15 θεατές για 50άρι χώρο. Και αυτό πάλι μόνο εφόσον ο χώρος δεν χαρακτηρίζεται ως Μουσική Σκηνή.
Ξύνω το κεφάλι μου…
Γιατί δεν μας κλείνει καλύτερα;
Γιατί αν μας κλείσει θα πρέπει να μας αποζημιώσει κιόλας.
Και δεν έχει τα χρήματα να μας αποζημιώσει.
Και ακόμη και αν είχε τα χρήματα να μας αποζημιώσει η χώρα δεν διαθέτει Μητρώο Καλλιτεχνών ώστε να ξέρει ποιους και με τι κριτήρια θα αποζημιώσει.
Ή πιο σωστά η πλατφόρμα του Μητρώου άνοιξε, πρόχειρα, τον περασμένο Μάιο. Τα αρκετά προβλήματα που δημιουργήθηκαν από την δυσλειτουργία της δεν έχουν ακόμη λυθεί. Αυτές τις ημέρες η πλατφόρμα έχει κλείσει (προσωρινά;) ώστε να γίνουν πληρωμές επιδόματος ειδικού σκοπού (σε όσους το λάβουν τέλος πάντων αυτό το επίδομα που αφορά έτσι κι αλλιώς στην περασμένη άνοιξη και στο καλοκαίρι και όχι στο παρόν). Λες και ο λόγος ύπαρξης του Μητρώου Καλλιτεχνών είναι αποκλειστικά η καταβολή του επιδόματος.
Άρα η λογική του Υπουργείου δείχνει να είναι ότι συναυλιακοί χώροι, θέατρα και κινηματογράφοι μπορούν και πρέπει να παραμείνουν ανοιχτά γιατί δεν μπορούμε να τα κλείσουμε. Αν δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με 15 θεατές οι χώροι των 50 ατόμων και με 100 θεατές οι μουσικές σκηνές των 500 ατόμων, τότε δικό τους πρόβλημα. Ας κλείσουν από μόνοι τους αν δεν τα βγάζουν πέρα.
Τέτοια κοροϊδία δεν έχω ξανανιώσει στη ζωή μου.
Για να συμπληρωθεί το σκηνικό να αναφέρω αυτό που πολύ καλά ξέρουν όσοι είναι γονείς. Στις 14 Σεπτεμβρίου άνοιξαν τα σχολεία. Στα σχολεία της Αττικής, σε αίθουσες χωρητικότητας περίπου 40 ατόμων στοιβάζονται 25 – 27 μαθητές. Το σχετικό ανώτατο όριο μαθητών ανά τμήμα/αίθουσα ήταν μέχρι πρόσφατα 25 μαθητές και εν μέσω κορονο-ιού νομοθετήθηκε νέο ανώτατο όριο 27 μαθητών ανά τμήμα/αίθουσα.
Δεν μεταδίδω άλλο.
Photo Credit: Φωτογραφία από τον χρήστη Brett Sayles στο Pexels
