“Η Κοιλάδα της Αλεπούς” είναι ένα από τα βιβλία εκείνα που τους τελευταίους μήνες έχουν συζητηθεί όσο λίγα. Στο εξωτερικό, οι κριτικές που έχει λάβει είναι των άκρων, με τις μισές απ’ αυτές να το εκθειάζουν μην διστάζοντας κατά περιπτώσεις να το χαρακτηρίσουν ως ένα από τα καλύτερα αστυνομικά βιβλία των τελευταίων ετών, και τις άλλες μισές να το κατηγορούν, άλλοτε για την σκληρότητά του και άλλοτε για την προβλεψιμότητά του. Όσον αφορά εμένα, τείνω να συμφωνήσω περισσότερο με την πρώτη ομάδα αναγνωστών, αν και οφείλω να αναγνωρίσω πως και η δεύτερη έχει τα δίκια της. Το βιβλίο, πράγματι, ανά στιγμές είναι πολύ σκληρό -πράγμα που εμένα με ενθουσίασε γιατί είμαι γνωστή ψυχανώμαλη-, ενώ παράλληλα δεν θα λέγαμε πως συναντάμε κάποια μεγάλη έκπληξη, αν και αυτό είναι κάτι που αφορά μόνο τους έμπειρους αναγνώστες του αστυνομικού, οι οποίοι ίσως να ήθελαν λίγη παραπάνω ανατρεπτικότητα.
Η Βανέσα είναι μία νεαρή γυναίκα που ζει μια, θα λέγαμε, καθ’ όλα φυσιολογική ζωή. Μέχρι τη στιγμή που θα πέσει θύμα απαγωγής, με τον απαγωγέα της να την μεταφέρει σε μια ερημική τοποθεσία, όπου και την φυλακίζει σε ένα κιβώτιο που βρίσκεται τοποθετημένο σε μια σπηλιά. Προκειμένου να την κρατήσει ζωντανή, ώστε να ζητήσει από τον άντρα της, Μάθιου, λύτρα προκειμένου να την απελευθερώσει, της παρέχει φαγητό και τροφή. Όμως μία βδομάδα αργότερα τα σχέδιά του θα ανατραπούν όταν θα συλληφθεί για ένα άλλο αδίκημα, μην τολμώντας να αποκαλύψει την απαγωγή που θα επιβαρύνει και άλλο τη θέση του. Τρία χρόνια αργότερα, ο απαγωγέας βρίσκεται εκτός φυλακής, έτοιμος να συνεχίζει τη ζωή του, κάτι που δεν αποδεικνύεται εύκολο, αφού μια σειρά απαγωγών στο οικογενειακό του περιβάλλον έρχεται να τον ταράξει και να τον προβληματίσει. Άραγε, η Βανέσα κατάφερε να ξεφύγει από τη δική της φυλακή και τώρα θέλει να τον εκδικηθεί, ή πρόκειται απλώς για μια μεγάλη σύμπτωση γεγονότων που κρύβει άλλες αλήθειες πίσω της;
Το πλέον ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του βιβλίου, όπως ήδη προανέφερα, που θα έλεγα πως το κάνει να ξεχωρίζει σε αρκετά μεγάλο βαθμό σε σχέση με άλλα του είδους του, είναι ο περιγραφικός, ζωντανός και παραστατικός τρόπος με τον οποίο περιγράφονται τα ειδεχθή εγκλήματα που λαμβάνουν χώρα κατά την διάρκεια της εξέλιξης της ιστορίας. Πολύ συχνά -με εξαίρεση κάποιους Σκανδιναβούς συγγραφείς του αστυνομικού, που επιλέγουν να το πάνε στα άλλο άκρο- στην αστυνομική λογοτεχνία, τα εγκλήματα υπονοούνται στις λεπτομέρειές τους, παρά ο συγγραφέας πατάει σε αυτές ώστε να δημιουργήσει ζωντανές εικόνες, χτίζοντας μια πιο δυνατή και έντονα φορτισμένη συναισθηματικά πλοκή. Η Link εκμεταλλεύεται, λοιπόν, όλα αυτά τα δεδομένα, και χρησιμοποιώντας την περιγραφική της δεινότητα σε συνδυασμό με μια κινηματογραφική αφήγηση που δεν σε αφήνει να χαλαρώσεις τους ρυθμούς σου ούτε δευτερόλεπτο, σε παρασύρει στη δίνη μιας ιστορίας με χίλια πρόσωπα.
Και μιας και μιλήσαμε για πρόσωπα… Θα ήθελα να αναφερθώ στην σπουδαιότητα του κρυφού κοινωνικού μηνύματος που έντεχνα η συγγραφέας έχει περιπλέξει με την αστυνομική, μυστηριακή δράση της πλοκής, το οποίο περνάει άμεσα και με ουσιαστικά αποτελέσματα στον αναγνώστη, χωρίς ωστόσο να αλλοιώνεται η ταυτότητα αυτού που ξεκίνησε αρχικά να διαβάζει. Δεν είναι λίγες οι φορές που σε ανάλογες απόπειρες, η αστυνομική δράση έχει θυσιαστεί στο βωμό της σωστής απόδοσης του κοινωνικού σκέλους της μυθιστορίας, με αποτέλεσμα να έχουμε στα χέρια μας ένα συνοθύλεμα που δεν έχει λογική ή και συναίσθημα. Ακροβατώντας, αλλά ισορροπώντας με δεξιοτεχνία την ίδια στιγμή, η Link μάς παρουσιάζει τα πρόσωπα της σύγχρονης κοινωνίας, αλλά και της διαστρεβλωμένης αντίληψης που έχουμε επ’ αυτής, με την πραγματικότητα να ντύνεται πολλές φορές με ακριβά κοστούμια και να μακιγιάρει τους φόβους και τις ενοχές της με τα πιο έντονα χρώματα, έτσι ώστε να κατηγορούμε το προφανές, όταν η αλήθεια κρύβεται στις σκιές που δημιουργούν τα πιο λαμπερά φώτα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ένα μυθιστόρημα η αφήγηση του οποίου μοιράζεται ανάμεσα στο πρώτο και στο τρίτο πρόσωπο, κάτι που μας επιτρέπει να κοιτάξουμε βαθιά στην ψυχή του ίδιου του αφηγητή, αλλά να έχουμε την ίδια στιγμή και μια σφαιρική εικόνα της πραγματικότητας, έτσι όπως ο καθένας την αντιλαμβάνεται μεμονωμένα ή και συνδυαστικά, αναλόγως των καταστάσεων. Ένα βιβλίο αστυνομικής ταυτότητας που δεν διστάζει, στην σφτιχτοδεμένη του πλοκή, να ενσωματώσει δεδομένα σύγχρονων κοινωνικών ταυτοτήτων αλλά και ψυχολογικών αντικατοπτρίσεων που δημιουργεί η συνείδησή μας, άλλες φορές όντας λογική, άλλες πάλι σύμφωνα με τα όσα βλέπει και θέλει βαθιά μέσα του να πιστεύει ο καθένας μας. Μια ιστορία με καλοδουλεμένους, ρεαλιστικούς χαρακτήρες, η οποία “παίζει” με την συνείδηση, τη λογική και το συναίσθημά μας, και που παρά που δεν είναι άκρως ανατρεπτική, διαβάζεται απνευστί και μας αφήνει με μια γλυκόπικρη γεύση, αλλά και μια προβληματισμένη ανάγκη αναθεώρησης καταστάσεων και αντιλήψεων.