«Δεν την φοβάμαι την ερημιά. Ποτέ δεν τη φοβήθηκα. Υπήρχαν χρόνια που αυτό εδώ το νησάκι, η Ρω, έμοιαζε με βασίλειο. Αυτός ήταν ο θρόνος μας. Μια ξεραμένη λεμονόφλουδα και γύρω της το μπλε. Ήμασταν εγώ, ο άντρας μου και το γαλάζιο. Αυτός ήταν ο λαός μας. Μπορεί να μην είχε φωνή, αλλά άλλαζε όμως αποχρώσεις, αμέτρητες αποχρώσεις και πρόσωπα, ανάλογα με τις εποχές και τις μέρες».
Στο νησάκι της Ρω η κυρία Δέσποινα Αχλαδιώτη, η αποκαλούμενη και Κυρά της Ρω, έζησε μια ζωή ολάκερη υπερασπιζόμενη το μικρό αυτό νησάκι κοντά στο Καστελόριζο, ποτέ δεν το εγκατέλειψε και ύψωνε την Ελληνική σημαία ανελλιπώς από το 1927 μέχρι και τον θάνατό της το 1982. Ακόμα και κάτω από δυσμενείς συνθήκες πολέμου, ακόμα και μετά τον πρόωρο θάνατο του αγαπημένου της συζύγου Κώστα, η Κυρά της Ρω έστεκε εκεί αγέρωχη και γενναία δίχως να λυγίσει, μια γυναίκα παλικάρι που η μόνη της παρηγοριά και δύναμη ήταν η ψυχή της και το μπλε της θάλασσας. Στον τόπο αυτό, τον απομακρυσμένο που μοιάζει να τον ξέχασε και ο ίδιος ο Θεός, η Κυρά της Ρω έγινε ο ανεπίσημος προστάτης και φύλακας αυτής της γωνιάς της Ελλάδας και της Ευρώπης.
Κάποτε ο Οδυσσέας Ελύτης είχε γράψει: «Θεέ μου πόσο μπλε ξοδεύεις για να μην σε βλέπουμε». Η Κυρά της Ρω δεν κρύφτηκε, δεν παραιτήθηκε της αποστολής της, ήταν εκεί παρούσα συντροφιά με την θάλασσα και τα ζώα της, χωρίς να ζητήσει τίποτα μέχρι που την ζήτησε κοντά του ο ίδιος ο Θεός. Στο βιβλίο αυτό, που είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής στο ανεκτίμητο έργο της και την πίστη της προς την πατρίδα, ο Γιάννης Σκαραγκάς καταγράφει στιγμές της δύσκολης ζωής της στο νησί, τα βιώματά της πριν ακόμα παντρευτεί τον άντρα της, τη ζωή της χωρίς αυτόν και την απόφασή της να παραμείνει εκεί με την τυφλή μητέρα της. Ακόμα θα την γνωρίσουμε ως προστάτιδα των Ιερολοχιτών κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου να τους φυγαδεύει όπου και όπως μπορεί, μια γυναίκα εμβληματική που έγραψε με την παρουσία της ανεξίτηλα την ιστορία της Ελλάδας.
Το βιβλίο είναι ποτισμένο με τα έντονα χρώματα της προσωπικότητας και της φυσιογνωμίας της, την δυναμικότητά της, την άρθρωση ενός λόγου που δείχνει την αγάπη για τον τόπο της, την αγωνία της για το μέλλον του τόπου αυτού. Όλα αυτά ο Γιάννης Σκαραγκάς τα πετυχαίνει στο ακέραιο μέσα από μία αφήγηση που πραγματικά κόβει την ανάσα και ανατριχιάζει τον αναγνώστη, καθόλου τυχαίο πως το βιβλίο μεταφέρθηκε στην θεατρική σκηνή με πολύ μεγάλη επιτυχία. Η Κυρά της Ρω είναι μια σύγχρονη Μπουμπουλίνα που άντεξε στα σημεία των καιρών, είναι μια γυναίκα/ήρωας που εμπνέει κάθε έναν ξεχωριστά και μας κινητοποιεί μέσα από τη ζωή της να αγαπήσουμε λίγο περισσότερο τον τόπο μας. «Τρέμω εκείνη τη μέρα που θα βρουν τ’ απομεινάρια μου. Αναρωτιέμαι τι θα μπορέσουν να καταλάβουν από μερικά απολιθώματα στο χώμα. Δεν φοβάμαι μην με ξεχάσουν. Την παρεξήγηση φοβάμαι».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αποσπάσματα
«Αυτά που αφήνουμε πίσω μας δεν είναι η προσπάθεια, αλλά τα βασικά συστατικά των ονείρων μας. Ασύνδετα κοκαλάκια από κορμί. Θέλει προσοχή και μελέτη για να καταλάβεις. Θέλει να τα ξαναβάλεις στη θέση τους για να βρεις αν πέταξαν, αν βυθίστηκαν ή αν μπόρεσαν να πατήσουν στα πόδια τους».
«Αυτή θα είναι η ιστορία μου. Τ’ απομεινάρια μιας γυναίκας που έβαζε τον κόσμο κάθε μέρα στη θέση του. Άλλες φορές θα μπερδεύουν τα θρυψαλάκια και θα βλέπουν ασκητές και ήρωες και άλλες φορές θα φτιάχνουν σημαιούλες και θα βλέπουν ποιητές και ελαφροΐσκιωτους».
Διαβάστε επίσης:
Η Κυρά της Ρω, για λίγες παραστάσεις στο Θέατρο Εγνατία
