Η Αίθουσα Τέχνης Αστρολάβος – Δεξαμενή φιλοξενεί την ατομική έκθεση ζωγραφικής του Γιάννη Λασηθιωτάκη, με τίτλο Η μαύρη γραμμή.
Πρόκειται τη νέα ενότητα ζωγραφικών έργων μεγάλων διαστάσεων και σχεδίων του καλλιτέχνη, με θεματογραφικό άξονα κάποιες κυριαρχικές, μνημιακές μορφές-σύμβολα. Ένστολοι, φιγούρες με ανατολίτικες ενδυμασίες εν ώρα προσευχής, Άγγελοι.., συνεκτικός κρίκος όλων η Μεταφυσική, η Πίστη, το άνωθεν καθήκον, αλλά και το εδώ, το τώρα, ο εσωτερικός μας κόσμος…
Εξαιρετικά λιτά στην εκφορά τους, τα έργα της σειράς έχουν ως χρωματική βάση τους το μαύρο (ένα μαύρο διάφανο, που κρύβει και αποκαλύπτει συγχρόνως), πάνω στο οποίο «χτίζονται» οι υπόλοιπες αποχρώσεις. Πουθενά δράση, κίνηση –σκίρτημα έστω. Μόνο απλή, σιωπηλή, παράθεση των μορφών και των εικόνων. Εικόνων επίμονα στυλιζαρισμένων, επαναλαμβανόμενων, υπαινικτικά συγκεκριμένων μες στην αοριστία τους, υπογείως πολιτικοποιημένων. Ένας, σχεδόν φασματικός, αντικατοπτρισμός γεγονότων και αλλαγών που σημαδεύουν τα τελευταία χρόνια την Ελλάδα, αλλά και τον πλανήτη ολόκληρο. Μια βουβή αντιπαράθεση ανάμεσα στον Δυτικό κόσμο και στον κόσμο της Ανατολής.
«H σειρά αυτών των έργων», σημειώνει ο Γιάννης Λασηθιωτάκης, «είχε αφορμή και αφετηρία, δυο πίνακες της ατομικής μου έκθεσης ‘’Πρόσωπα’’ στο Βυζαντινό Μουσείο της Αθήνας το 2012, οι οποίοι απεικόνιζαν αξιωματικούς και τοποθετήθηκαν ως φύλακες άγγελοι στην κεντρική αίθουσα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στην πορεία η εν σπέρματι αυτή θεματολογία άρχισε να αρθρώνεται σε πιο αφαιρετικές φόρμες, να αποκτά στοιχεία μεταφυσικά σε μορφοπλαστικό επίπεδο και συγχρόνως μια «θρησκευτικότητα», χάρις στην υπερβατική αίσθηση που απέπνεαν τα έργα με το φως τους, την έλλειψη χαρακτηριστικών των μορφών που απεικόνιζαν (φιγούρες φευγαλέες, ακίνητες, κυριαρχικές – υποταγμένες και ταυτόχρονα ανυπότακτες) καθώς και των τοπίων που τις πλαισίωναν…
Πάνω στην ίδια λογική, ακολούθως, ζωγράφισα άνδρες και γυναίκες με χαρακτηριστικές ανατολίτικες ενδυμασίες. Ανακάλυψα – όχι δίχως έκπληξη και ο ίδιος– μια υπόγεια σχέση ανάμεσα στην προηγούμενη ενότητα και σε αυτήν. Σχέση η οποία εστιάζεται στις έννοιες του καθήκοντος, της θρησκείας, του ‘’άνω σχώμεν’’, του επέκεινα… Σε αυτή τη νέα ενότητα έργων ωστόσο, με ενδιέφερε περισσότερο η πίστη ως Πνευματικό και Επαναστατικό ταυτόχρονα στοιχείο, η ενδοσκόπηση, η μοναχικότητα, η ενδόμυχη επικοινωνία με το σύμπαν, με το άγνωστο. Ο Άνθρωπος που, νιώθοντας αδιέξοδος, προδομένος, προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον Θεό, ως μοναδική του, τελευταία ελπίδα. Το γήινο πήρε τη μορφή του υπέργειου, η ύλη σχεδόν εξαϋλώθηκε σε ένα δισταγμό μεταξύ φθαρτού και άφθαρτου, εφήμερου και αιώνιου.
Κυρίαρχοι σε όλη αυτή τη σιωπηλή, υπερβατική συστράτευση οι Άγγελοι. Ασαφείς, απροσδιόριστοι, σαν σκιές μπρος σε αόριστα, μεταφυσικά τοπία, όπως αυτά στην «Παναγία των Βράχων» και στην «Τζοκόντα» του Leonardo Da Vinci. Οι άγγελοι- αυτοπροσωπογραφίες του καλλιτέχνη, που δεν κατέχει τίποτα άλλο παρ’ εκτός της βεβαιότητας του χρέους και του δέους καθώς βαδίζει –πεπτωκώς μαζί και αναπεπταμένος– στη στενωπό για την αποστολή του. Εντεταλμένος κι αυτός, άνωθεν».