Η δεσποινίς Αννούλα είναι αρραβωνιασμένη με τον όμορφο νεαρό Αμάνδο φον Νέμπελστερν. Ένα δαχτυλίδι όμως, που καταλήγει στο δάχτυλό της με τρόπο μυστηριώδη, έρχεται να ανατρέψει τα πάντα. Και τότε η περιπέτεια ξεκινά. Ό,τι ακολουθεί μοιάζει με όνειρο• οι νεαροί ήρωες βυθίζονται σε έναν γκροτέσκο κόσμο από τον οποίο όμως εντέλει βγαίνουν σοφότεροι και έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τη ζωή στις πραγματικές της διαστάσεις.
Διαβάζοντας κανείς το ευφάνταστο αυτό συνονθύλευμα θεμάτων του παραδοσιακού και του έντεχνου παραμυθιού, αλλόκοτων χαρακτήρων, σουρεαλιστικών εικόνων και μιας ευφρόσυνης, πανταχού παρούσας παρωδιακής διάθεσης, αισθάνεται πως ο συγγραφέας επιθυμεί να μας βγάλει από το «φριχτό σκοτάδι» μέσα από τον δρόμο του γέλιου. Αν παρατηρήσουμε ωστόσο πιο προσεκτικά αυτό το αντεστραμμένο παραμύθι, θα διαπιστώσουμε ότι πρόκειται για ένα πολυεπίπεδο και συνάμα μοντέρνο έργο.
«Όταν ο Χόφμαν κυοφορεί το απόλυτο κωμικό, έχει πλήρη επίγνωση του πράγματος• γνωρίζει όμως επίσης ότι η ουσία αυτού του κωμικού είδους είναι να φαίνεται πως δεν έχει συνείδηση του εαυτού του…» –ΣΑΡΛ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ
Ε.Τ.Α. Χόφμαν
Ο Ε.Τ.Α. ΧΟΦΜΑΝ (Καινιξβέργη 1776-Βερολίνο 1822) σπούδασε νομικά και εργάστηκε ως κρατικός λειτουργός σε διάφορες θέσεις της πρωσικής διοίκησης. Παράλληλα όμως η μεγαλοφυΐα του εκφράστηκε μέσα από έναν μακρύ και εντυπωσιακό κατάλογο ιδιοτήτων: συνθέτης, μαέστρος, μουσικοκριτικός, γελοιογράφος, σκιτσογράφος, και φυσικά συγγραφέας. Με τη συγγραφή καταπιάστηκε εντατικά μόλις τα τελευταία εφτὰ χρόνια της ζωής του, οπότε και έγραψε τα περισσότερα έργα του. Μέχρι τότε ποθούσε διακαώς μια καριέρα στη μουσική.
Η ζωή του κάθε άλλο παρά ρόδινη ήταν. Η απάντησή του απέναντι σε μια μοίρα που του έστελνε το ένα βάσανο μετά το άλλο ήταν η απαράμιλλη χρήση του χιούμορ και του αλλόκοτου στα κείμενά του. Το έργο του Χόφμαν αγαπήθηκε αλλά και επικρίθηκε με πάθος. Στους επιφανέστερους πολέμιούς του συγκαταλέγονται ο Γκαίτε και ο Βίλχελμ Γκριμ. Στον αντίποδα όμως βρίσκονται σημαίνουσες προσωπικότητες που η πένα του Χόφμαν μόνο ασυγκίνητες δεν άφησε: συγγραφείς όπως ο Γκωτιέ, ο Ζεράρ ντε Νερβάλ, ο Κάφκα, ο Ντοστογιέφσκι, ο Ντίκενς και ο Ε. Α. Πόου, συνθέτες όπως ο Όφενμπαχ και ο Τσαϊκόφσκι, ο ζωγράφος Πάουλ Κλέε, ο φιλόσοφος Κίρκεγκωρ, ο Φρόυντ, αλλά και σκηνοθέτες όπως ο Ταρκόφσκι και ο Κόπολα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ορισμένα από τα πιο γνωστά έργα του είναι το Χρυσό δοχείο (1814), τα Ελιξίρια του διαβόλου (τ. Α´, 1815 και τ. Β´, 1816), τα Νυχτερινά (τ. Α´, 1816 και τ. Β´, 1817), η Δεσποινίς ντε Σκιντερί (1819), ο Μικρός Τσάχες (1819), το Βίος και πολιτεία του γάτου Μουρ (τ. Α´, 1819 και τ. Β´, 1821), η Πριγκίπισσα Μπραμπίλα (1820), η Μνηστή του βασιλιά (1821) κ.ά.