«Το έργο της Σοφίας Βικάτου, πλημμυρισμένο από σιωπηλά μουσικά ιντερλούδια και αθέατες σκηνές δρόμου, είναι μια ειλικρινής γοητευτική καταγραφή του «Zeitgeist», του αιωρούμενου ανήσυχου πνεύματος του καιρού της», γράφει η Ίρις Κρητικού στο ομότιτλο λεύκωμα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΚΕΔΡΟΣ». «Οι φωτογραφίες της, άλλοτε μαυρόασπρες με εντατικά, ζωγραφικά σχεδόν κοντράστ και άλλοτε έγχρωμες, με αιφνίδια σκιρτήματα του κόκκινου και του κίτρινου, του κυανού ή του βιολετί, εντασσόμενες ωστόσο στο ίδιο σπονδυλωτό αφήγημα μίας εν εξελίξει συναρπαστικής οικουμενικής περιπλάνησης με απεικονιστικές αρετές που συχνά παραπέμπουν και στην τέχνη του κινηματογράφου, ιχνηλατούν και ανακαλούν επάλληλες συναντήσεις και διαδρομές στις ευρωπαϊκές και τις υπερατλαντικές μητροπόλεις, χαρτογραφώντας με ευφράδεια τους ευμετάβλητους ορίζοντες μη καταχωρημένων μικρών περιστατικών.
Στο Gdansk, την Αθήνα και το Εδιμβούργο, στη Μαδρίτη, τη Βαρκελώνη, τη Νέα Υόρκη και το Παρίσι, οι άνθρωποι τέμνουν τον χρόνο και συναντιούνται στις οικείες εσοχές της ίδιας τους της διαφορετικότητας: ανάμεσα στον ήλιο και τη σκιά, δίδυμα κοριτσάκια και ανήσυχα αγόρια, ηλικιωμένοι σε αργή κίνηση και ζευγάρια νέων σε θερμές συνευρέσεις, παίζουν και περπατούν, σταματούν και χορεύουν, συνομιλούν και σιωπούν, εισχωρώντας με εγκάρσια αμεσότητα και λιτή απεικονιστική ακρίβεια στις ατραπούς της αφήγησης.
Οι ιστορίες δρόμου της Σοφίας Βικάτου, παραμένουν παράδοξα φωτεινές, ακόμη και όταν οι ήρωές τους τελούν σε μελαγχολία. Τα σιωπηλά ετούτα πορτραίτα, ισορροπούν ψιθυριστικά στην άκρη του εκφραστικού νήματος θυμίζοντας μικρές μουσικές μπαλάντες, ενώ ο φακός εστιάζει με τρυφερή οικειότητα πίσω και πέρα από τον οπτικό τους ορίζοντα. Υπογράφοντας αυτή την ενότητα, η φωτογράφος προτείνει ένα ανοιχτό πεδίο συνάντησης μιας τελούσας σε διαρκή κίνηση εξομολογητικής ανθρωπότητας, μια ευσύνοπτη μικρή ιστορία του επισφαλούς τρυφερού παλίμψηστου του νεότερου κόσμου».
Η ίδια η φωτογράφος σημειώνει για το έργο της:
«H φωτογραφία μου είναι κυρίως βιωματική. Όταν ξεκίνησα φωτογραφία δρόμου, δεν φανταζόμουν πως οι άνθρωποι που θα φωτογράφιζα θα με βοηθούσαν μια μέρα να εξηγήσω τους εσωτερικούς μου κόμπους. Όταν άφησα αυτούς τους ανθρώπους να μπουν ως φωτογραφία στη ζωή μου, με έκαναν να τη δω σαν έναν ατέλειωτο δρόμο, όπου οι άνθρωποι και οι ματιές τους μου έθεταν το μεγάλο ερώτημα πώς θα μπορούσα να αποδώσω με τη μηχανή μου τους ρόλους που μου παρουσίαζαν ως φωτογραφικά θέματα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στην πραγματική ζωή τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά και προσωπικά, γιατί οι άνθρωποι έρχονται σε άμεση επαφή μαζί μου και απαιτούν συναισθήματα και αντιδράσεις από μένα για να χτιστεί κάποιου είδους φιλία. Οι άνθρωποι που «βγήκαν καλοί» στις φωτογραφίες μου αποτελούσαν έκπληξη, αλλά έμειναν εκεί απαιτώντας ειλικρινά συναισθήματα από μένα. Με έκαναν να αναρωτιέμαι γιατί αυτοί και όχι άλλοι συνέχισαν να υπάρχουν στους τοίχους μου, στο κομπιούτερ μου και στα πορτφόλιό μου. Με τον καιρό άρχισα να τους αγαπώ και να τους εξιδανικεύω…».
Επιμέλεια: Ίρις Κρητικού