Από τις εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορεί το βιβλίο, Η ναυμαχία του Ναβαρίνου του Κ.Μ. Γουντχάους σε μετάφραση Φίλιππου Λεβέντη.
H ναυμαχία του Ναβαρίνου έγινε στις 20 Οκτωβρίου του 1827 στη δυτική ακτή της Πελοποννήσου. Εκεί οι συμμαχικοί στόλοι –βρετανικός, ρωσικός και γαλλικός– υπό τις διαταγές του Άγγλου ναυάρχου Έντουαρντ Κόδριγκτον σχεδόν εξάλειψαν τον αντίστοιχο τουρκο-αιγυπτιακό.
«Στη ναυμαχία αυτή, που είχε ως αποτέλεσμα την ανεξαρτησία των Ελλήνων, αν δεν δόθηκε εσκεμμένα γι’ αυτό τον σκοπό, οι τελευταίοι συμμετείχαν απλώς ως άτομα και το ίδιο συνέβη με πολλούς άλλους που είτε πήραν μέρος είτε παρευρέθηκαν σαν θεατές: ο αυστριακός στόλος, Ιταλοί, Αμερικανοί, Βαυαροί, Άραβες και άλλοι […].
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
»Η ίδια η ναυμαχία χαρακτηρίστηκε στον Λόγο του Θρόνου, κατά την έναρξη της Βουλής στις 29 Ιανουαρίου 1828, “αυτό το ατυχές γεγονός” και ο Ανώτατος Άρχοντας θρήνησε που η σύγκρουση αυτή χρειάστηκε να γίνει με τη ναυτική δύναμη “ενός παλαιού συμμάχου”, δηλαδή του σουλτάνου. Η βρετανική κυβέρνηση με πολύ κόπο κατάφερε να προσποιηθεί ότι η καταστροφή του τουρκο-αιγυπτιακού στόλου στο Ναβαρίνο δεν επέφερε καμιά ουσιαστική αλλαγή στο status quo, και την ίδια στάση τήρησαν και οι άλλες Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης, αν και λιγότερο πειστικά […]. Δεν συνέβη όμως το ίδιο με τους Τούρκους και τους Έλληνες, οι οποίοι αντιλήφθηκαν την αποφασιστική σημασία του γεγονότος. Παρότι πέρασε περισσότερο από ένας ακόμα χρόνος για να λήξει ο πόλεμος, και περίπου πέντε χρόνια για να εγκαθιδρυθεί το Βασίλειο της Ελλάδας μ’ έναν νεαρό Βαυαρό μονάρχη στον θρόνο, δεν υπήρχε πια καμιά αμφιβολία για το αποτέλεσμα. Με τη ναυμαχία του Ναβαρίνου είχε προστεθεί ένα νέο εθνικό κράτος στον χάρτη της Ευρώπης».
Ο Κρίστοφερ Μόνταγκιου Γουντχάους (1917-2001) σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και υπηρέτησε στον βρετανικό στρατό κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπήρξε μέλος, και αργότερα διοικητής, της Βρετανικής Συμμαχικής Αποστολής στην κατεχόμενη Ελλάδα, όπου έλαβε μέρος στην αντίσταση κατά των Γερμανών. Το 1945 ήταν μέλος της βρετανικής πρεσβείας στην Αθήνα και το 1946 γενικός γραμματέας της Συμμαχικής Αποστολής Παρατηρητών των Ελληνικών Εκλογών. Εξελέγη δύο φορές βουλευτής Οξφόρδης και χρημάτισε πρόεδρος της Εταιρείας Κλασικών Σπουδών της Μεγάλης Βρετανίας. Μέχρι το τέλος της ζωής του ενδιαφερόταν για την Ελλάδα και την ιστορία της. Έγραψε πολλά σχετικά βιβλία, με θέματα όπως ο Ρήγας Βελεστινλής, η ελληνική επανάσταση, η ναυμαχία του Ναβαρίνου, οι Φιλέλληνες, ο Πλήθων (Γεώργιος Γεμιστός). Στην Ελλάδα κυκλοφορούν τα βιβλία του: Η ναυμαχία του Ναβαρίνου, Β. Γιαννίκος – Β. Καλδής, 1977 / Εκδόσεις Καστανιώτη 2016· 1821, ο πόλεμος της ελληνικής ανεξαρτησίας, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1978· Rhigas Velestinlis : The Proto-Martyr of the Greek Revolution, Denise Harvey, The Romiosyni Series 14, 1995· Ρήγας Βελεστινλής, ο πρωτομάρτυρας της ελληνικής επανάστασης, Δ. Ν. Παπαδήμας, 1997· Το μήλο της έριδος. Η ελληνική αντίσταση και η πολιτική των μεγάλων δυνάμεων, Εξάντας, 2001 (β΄ έκδ. ΔΟΛ, 2009)· Η ιστορία ενός λαού. Οι Έλληνες από το 324 έως σήμερα, Τουρίκη, 2008· Ο αγώνας για την Ελλάδα 1941-1949, Τουρίκη, 2012.
