Από τις εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορεί το βιβλίο, Η ναυμαχία του Ναβαρίνου του Κ. Μ. Γουντχάους σε μετάφραση Φίλιππου Λεβέντη.
H ναυμαχία του Ναβαρίνου έγινε στις 20 Οκτωβρίου του 1827 στη δυτική ακτή της Πελοποννήσου. Εκεί οι συμμαχικοί στόλοι -βρετανικός, ρωσικός και γαλλικός- υπό τις διαταγές του Άγγλου ναυάρχου Έντουαρντ Κόδριγκτον σχεδόν εξάλειψαν τον αντίστοιχο τουρκο-αιγυπτιακό.
«Στη ναυμαχία αυτή, που είχε ως αποτέλεσμα την ανεξαρτησία των Ελλήνων, αν δεν δόθηκε εσκεμμένα γι’ αυτό τον σκοπό, οι τελευταίοι συμμετείχαν απλώς ως άτομα και το ίδιο συνέβη με πολλούς άλλους που είτε πήραν μέρος είτε παρευρέθηκαν σαν θεατές: ο αυστριακός στόλος, Ιταλοί, Αμερικανοί, Βαυαροί, Άραβες και άλλοι […].
»Η ίδια η ναυμαχία χαρακτηρίστηκε στον Λόγο του Θρόνου, κατά την έναρξη της Βουλής στις 29 Ιανουαρίου 1828, -αυτό το ατυχές γεγονός- και ο Ανώτατος Άρχοντας θρήνησε που η σύγκρουση αυτή χρειάστηκε να γίνει με τη ναυτική δύναμη -ενός παλαιού συμμάχου-, δηλαδή του σουλτάνου. Η βρετανική κυβέρνηση με πολύ κόπο κατάφερε να προσποιηθεί ότι η καταστροφή του τουρκο-αιγυπτιακού στόλου στο Ναβαρίνο δεν επέφερε καμιά ουσιαστική αλλαγή στο status quo, και την ίδια στάση τήρησαν και οι άλλες Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης, αν και λιγότερο πειστικά […]. Δεν συνέβη όμως το ίδιο με τους Τούρκους και τους Έλληνες, οι οποίοι αντιλήφθηκαν την αποφασιστική σημασία του γεγονότος. Παρότι πέρασε περισσότερο από ένας ακόμα χρόνος για να λήξει ο πόλεμος, και περίπου πέντε χρόνια για να εγκαθιδρυθεί το Βασίλειο της Ελλάδας μ’ έναν νεαρό Βαυαρό μονάρχη στον θρόνο, δεν υπήρχε πια καμιά αμφιβολία για το αποτέλεσμα. Με τη ναυμαχία του Ναβαρίνου είχε προστεθεί ένα νέο εθνικό κράτος στον χάρτη της Ευρώπης».
Ο Κρίστοφερ Μόνταγκιου Γουντχάους (1917-2001) αμέσως μετά τις λαμπρές σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης βρέθηκε να υπηρετεί στο Βρετανικό Στρατό στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μέλος, και αργότερα διοικητής, της Βρετανικής Συμμαχικής Αποστολής στην κατεχόμενη Ελλάδα, έλαβε μέρος στην ελληνική αντίσταση κατά των Γερμανών, εκτελώντας επιτυχημένες αποστολές και πρωταγωνιστώντας στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Το 1945 ήταν μέλος της βρετανικής πρεσβείας στην Αθήνα και τον επόμενο χρόνο διετέλεσε γενικός γραμματέας της Συμμαχικής Αποστολής Παρατηρητών των Ελληνικών Εκλογών. Μετά από σύντομη παρουσία σε διπλωματική θέση (Περσία) ασχολήθηκε με επιχειρήσεις και με την πολιτική. Εξελέγη βουλευτής Οξφόρδης αλλά και πρόεδρος της Εταιρείας Κλασικών Σπουδών στη Μεγάλη Βρετανία. Το ενδιαφέρον του για την Ελλάδα και την ιστορία της δεν τον εγκατέλειψε μέχρι το τέλος της ζωής του. Έγραψε πολλά σχετικά βιβλία, με θέματα όπως ο Ρήγας Βελεστινλής, η ελληνική επανάσταση, η ναυμαχία του Ναβαρίνου, οι Φιλέλληνες, ο Πλήθων (Γεώργιος Γεμιστός). Η συνολική του ιστορία της Ελλάδας κυκλοφορεί μεταφρασμένη στα ελληνικά, με τίτλο “Η Ιστορία ενός λαού: οι Έλληνες από το 324 έως σήμερα”, από τις Εκδόσεις Τουρίκη.
