Από τις Εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορεί το βιβλίο, Η ναυτία του Ζαν – Πολ Σαρτρ σε μετάφραση της Ειρήνης Τσολακέλλη.
Η “Ναυτία” (1938), το πρώτο μυθιστόρημα του Ζ.-Π. Σαρτρ, είναι ένα έργο σύνθετο, ένα μυθιστόρημα μεταφυσικό, το χρονικό ενός απωθητικού κόσμου από τη ματιά ενός υποκειμενικού αφηγητή. Η αποκάλυψη του παραλόγου γίνεται μέσω μιας αφήγησης με φιλοσοφική βάση η οποία προσφεύγει στην παρωδία, τη γελοιοποίηση, ακόμη και την απομίμηση. Σ’ αυτό το “μυθιστόρημα ρήξης” με το οποίο παίρνει τις αποστάσεις του από τις λογοτεχνικές συμβάσεις, ο Σαρτρ αμφισβητεί ριζικά την κληρονομιά της αστικής παιδείας χρησιμοποιώντας μια γραφή ειρωνική και αποστασιοποιημένη. Ένα βιβλίο από πρώτη άποψη μελαγχολικό, το οποίο παρά το φαινομενικό πεσιμισμό του ξεχειλίζει από ενέργεια. Ένα απόλυτο αριστούργημα για την νεότητα και τη ζωή, η “Ναυτία” άνοιξε το δρόμο στη λογοτεχνία του παραλόγου.
Ο Αντουάν Ροκαντέν, αφού ταξίδεψε σε διάφορες χώρες, αποφασίζει να γράψει μια βιογραφία του μαρκησίου ντε Ρολμπόν και εγκαθίσταται στην Μπουβίλ για να μελετήσει στη δημοτική βιβλιοθήκη τα στοιχεία που υπάρχουν για τη ζωή του. Όμως σ’ αυτή τη μικρή παραθαλάσσια πόλη της Νορμανδίας η σχέση του με τα πράγματα γίνεται προβληματική και επί ένα μήνα κρατά ημερολόγιο για να μπορέσει να δει “ξεκάθαρα”. Βιώνει τον παραλογισμό του κόσμου και των ανθρώπων, την εντυπωσιακή αποκάλυψη μιας υπαρξιακής κρίσης που την ονομάζει “ναυτία”. Οι συνήθειες των κατοίκων της Μπουβίλ, καθώς και το παράδειγμα του Αυτοδίδακτου ενισχύουν το συναίσθημα του παραλογισμού, της ενδεχομενικότητας μέσα στην οποία παγιδεύεται ο Ροκαντέν. Παραιτείται από τις βιογραφικές έρευνες και αποδέχεται το τέλος της σχέσης του με την Άννυ. Λίγο πριν εγκαταλείψει την Μπουβίλ, ακούει μια μελωδία τζαζ και σκέφτεται ότι μόνο η δημιουργία ενός έργου τέχνης θα του επέτρεπε να υπερβεί την πραγματικότητα. Αποφασίζει λοιπόν να γράψει ένα μυθιστόρημα.
Ο Ζαν-Πολ Σαρτρ γεννήθηκε στο Παρίσι στις 21 Ιουνίου 1905. Σπούδασε στην Ecole Normale Superieure και δίδαξε σε λύκεια από το 1931 έως το Ι944. Βαθιά επηρεασμένος από τη φαινομενολογία του Χούσερλ και την οντολογία του Χάιντεγκερ, επεξεργάστηκε μια υπαρξιστική θεωρία αρχικά με άξονα τη σχέση του ανθρώπου με την ελευθερία (Το είναι και το μηδέν) και αργότερα του διαλεκτικού υλισμού και της αντίληψης του για τη στράτευση (Κριτική του διαλεκτικού λόγου). Ανέπτυξε τις ιδέες του σε μυθιστορήματα (Η ναυτία, Οι δρόμοι της ελευθερίας), θεατρικά έργα (Κεκλεισμένων των θυρών, Τα βρόμικα χέρια, Ο Διάβολος και ο καλός Θεός, Ο ηθοποιός Κιν, Νεκρασσοφ, Οι έγκλειστοι της Αλτόνα), διηγήματα (O τοίχος), άρθρα και κριτικά δοκίμια (Καταστάσεις, Ο άγιος Ζενέ, κωμωδός και μάρτυρας), ένα αυτοβιογραφικό πεζογράφημα (Οι λέξεις), μια μελέτη για τον Φλομπέρ (0 ηλίθιος της οικογένειας). Το 1945 ίδρυσε την πολιτικού και λογοτεχνικού περιεχομένου επιθεώρηση “Les Temps Modernes” μαζί με τη Σιμόν ντε Μποβουάρ και τον Μορίς Μερλό-Ποντύ. Το 1964 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ, το οποίο όμως αρνήθηκε να παραλάβει. Είχε μια μοναδική ικανότητα να αφουγκράζεται τα προβλήματα της εποχής του και ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα (ενεργή συμμετοχή κατά του πολέμου του Βιετνάμ, μέλος του “Δικαστηρίου Ράσσελ”, συμμετοχή στον Μάη του ’68, διεύθυνση των αριστερών εφημερίδων “La cause du people”, “La Liberation”). Πέθανε στο Παρίσι στις 15 Απριλίου 1980.