Ο χώρος Τέχνης The Loft παρουσιάζει την ομαδική έκθεση Η νοητή μου πατρίδα.
Πώς είναι δυνατόν η πατρίδα μας να είναι νοητή ή αλλιώς επινοημένη; Και όμως γίνεται όταν οι καλλιτέχνες την συλλαμβάνουν με τη φαντασία τους και την παρουσιάζουν ως αληθινή.
Ο καθένας έχει μια διαφορετική εικόνα για τη χώρα του. Μπορεί να είναι εκείνη που φαντάζει διαφορετική στο μυαλό μας όσο ζούμε στο εξωτερικό και που παίρνει μια χροιά νοσταλγική. Μπορεί να είναι εκείνη όπως την ονειρευόμαστε να είναι. Μπορεί να είναι κάτι το ιδεατό: η Ιθάκη μας. Μπορεί ακόμη να είναι μια δυνατή ανάμνησή της, το συναίσθημα που δημιουργεί ή μια εμπειρία από την οποία διδαχτήκαμε.
Η ανάγκη του να ανήκεις κάπου έχει αλλάξει σήμερα από τη στιγμή που μπήκε στο λεξιλόγιό μας η έννοια της παγκοσμιοποίησης. Πολλοί καλλιτέχνες έχουν νιώσει πολίτες του κόσμου και όχι απαραίτητα μιας συγκεκριμένης γης. Αυτό που ίσως μας κρατάει δεμένους με τη γη είναι η νοσταλγία: αυτή η μελαγχολία που προκαλείται από την ανάμνηση μιας χαμένης ευτυχίας όταν είμαστε μακριά από τον τόπο που ονομάζουμε πατρίδα. Πολλοί έχουν αναγκαστεί λόγω των αναρίθμητων ταξιδιών να χάσουν τις ρίζες τους από έναν συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο και να βγάλουν άλλες που εγκαταστάθηκαν στη μνήμη. Όμως η μνήμη δεν σε οδηγεί απαραίτητα στην πραγματική εικόνα μιας χώρας αλλά σε μια άλλη χώρα, νοητή, όπου εκεί δεν νιώθεις περιπλανώμενος και ξένος.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Εμείς οι Έλληνες εξακολουθούμε να είμαστε δεμένοι με τη γη ή αλλιώς με το σπίτι μας, όπως οι αγρότες που ήμασταν κάποτε. Έχουμε τη θάλασσα, τις πεδιάδες, τα βουνά: μια εξαιρετική ομορφιά που πολλές φορές μας κάνει επαρμένους. Για να δούμε τη χώρα μας με την καρδιά μας, διαβάζουμε Ρίτσο ή Ελύτη (ώστε να νιώσουμε την ποιητική μας ψυχή), αγαπάμε τον πλούτο και τις πληγές του παρελθόντος καθώς και το χαμογελαστό πρόσωπο που παίρνουμε για τους ταξιδιώτες που μας επισκέπτονται, ώσπου στο τέλος καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας. Και η τέχνη, όπως πάντα, μας βοηθάει σε αυτήν μας την αυτογνωσία.
Ο Αδριανός, η Μιλένα Δημητροκάλλη, ο Ευθύμης Ευθυμιάδης, ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης, η Μαριάννα Κατσουλίδη, η Βασιλική Κοσκινιώτου, ο Νίκος Κρανάκης, η Ελεάννα Μαρτίνου, ο Γιάννης Μπρούζος, η Έλενα Παπαδημητρίου, ο Θωμάς Τουρναβίτης και η Μαρία Φιλιππακοπούλου δημιουργούν με το νου την πατρίδα τους και ύστερα άλλοι τη μεταφέρουν στον καμβά ή τη χαράσσουν και άλλοι την απεικονίζουν σε μορφή γλυπτού ή εγκατάστασης, κάνοντας τον θεατή να αναρωτιέται τι μπορεί να σημαίνει πατρίδα σήμερα.
Ήρα Παπαποστόλου, Κριτικός & Ιστορικός Τέχνης