Το έργο
Τί θα συνέβαινε εάν, άξαφνα, τα πουλιά σταματούσαν να κελαηδούν; Τί θα γινόταν εάν, σταδιακά, εξαφανίζονταν τα περισσότερα θηλαστικά; Τι θα απέμενε εάν, απροσδόκητα, καίγονταν τα δάση και τα φυτά;
Η νέα site-specific παράσταση της Όλγας Ποζέλη φέρνει τον θεατή αντιμέτωπο με μια όψη από το -μάλλον όχι και τόσο μακρινό ή απίθανο- μέλλον αναφορικά με την εξαιρετικά επίκαιρη, ως θέμα, κλιματική αλλαγή. Η σκηνοθέτις κάνει μια σφαιρική και ολιστική θεώρηση του θέματος εκκινώντας από τις επιπτώσεις της στη φύση και κατ’ επέκταση στον ίδιο τον άνθρωπο, ο οποίος φέρει τη μεγαλύτερη ή ίσως αποκλειστική ευθύνη και θα υποστεί τις βαρύτερες συνέπειες.
Η παράσταση
Η σκηνοθέτις επέλεξε έναν πολύ ενδιαφέροντα χώρο, προκειμένου να στήσει την παράσταση. Η Βιβλιοθήκη της Νομικής Σχολής, μολονότι βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, αποτελεί μια ιδιότυπη όαση ανάμεσα στους τσιμεντένιους όγκους που την περιτριγυρίζουν. Αλλά και το ίδιο το κτήριο συνδυάζει την αυστηρότητα της ακαδημαϊκής εκπαίδευσης, και δή μιας Νομικής σχολής, με χώρους, όπως το αίθριο του κτίσματος, που αφήνουν ανάσες από τις περίκλειστες αίθουσες. Το αίθριο με το μεταλλικό κλιμακοστάσιο προσφέρει τη δυνατότητα στον επισκέπτη να ατενίσει τον αττικό ουρανό, ενώ παράλληλα δύναται να «αφουγκρασθεί» την ησυχία, αφού ο θόρυβος από τους παρακείμενους δρόμους δεν καταφέρνει να διαπεράσει τη γαλήνη του περιγεγραμμένου ανοιχτού χώρου. Παράλληλα, ο οριοθετημένος αυτός ορίζοντας δημιουργεί στο κοινό την αίσθηση ότι, εν μέσω τσιμεντένιων όγκων, αυτός είναι η μόνη διαφυγή προς τον ανοιχτό ουρανού, υπενθυμίζοντας παράλληλα τις συνέπειες της αστικοποίησης.
Η παράσταση αρχίζει μυσταγωγικά, καθώς το κοινό, στην ησυχία του κτηρίου καλείται να κλείσει τα μάτια του για να ακούσει αλλά και να φαντασθεί. Στη συνέχεια, η χαρά εναλλάσσεται με τη λύπη, ενίοτε και την απογοήτευση. Χαρούμενες και φωτεινές εικόνες και ήχοι από την πλούσια φύση δίνουν πολύ γρήγορα τη σειρά τους σε εικόνες απόγνωσης και καταστροφής: σφαγιασμένα ζώα, νεκρά φυτά, απελπισμένοι άνθρωποι. Η παράσταση υπενθυμίζει διαρκώς ότι η καταστροφή δεν είναι εικόνα που έρχεται από ένα δυσοίωνο μέλλον, αλλά από ένα δυστοπικό παρόν. Η σκιώδης γυναικεία παρουσία που ακολουθεί τους θεατές, ενώ σέρνει δεκάδες πλαστικά μπουκάλια, στοιχειώνει το κτήριο, ενώ τα νεκρά φυτά στο χώρο του χημείου βυθίζουν τον θεατή στην θλίψη.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οι Συντελεστές
Εκκινώντας από την αρχική σύλληψη (Όλγα Ποζέλη), η οποία με ιδιαίτερα γλαφυρό και άκρως βιωματικό τρόπο αποτύπωσε τον επικείμενο εφιάλτη της κλιματικής κρίσης, η σκηνοθέτις μίλησε βιωματικά για το θέμα που πρωτευόντως αφορά και απασχολεί στην ανθρωπότητα. Η Όλ. Ποζέλη επέλεξε έναν αυστηρό ακαδημαϊκό χώρο προκειμένου να δώσει την δυνατότητα στο κοινό να ανα/βιώσει τους κινδύνους της ταχύτατα επερχόμενης κλιματικής αλλαγής. Πολύτιμοι και σημαντικοί συνοδοιπόροι της ήταν οι, Ιζαμπέλλα Κυριαζή, Βίκυ Κυριακοπούλου, Γόνη Λούκα, Βάσω Στρακαντούνα και Στέβη Φόρτωμα. Ιδιαίτερης σημασίας ήταν η επιλογή και γενική επιμέλεια του χώρου πραγματοποίησης της παράστασης (Κώστας Δάβαρης). Μολονότι η παράσταση επένδυσε στη βιωματική εμπειρία, ωστόσο εξίσου σημαντικός υπήρξε ο ρόλος των κειμένων (Σάκης Σερέφας, Darrah Cloud, Ομάδα). Η δραματουργία, τέλος, της παράστασης (Όλ. Ποζέλη) ανέδειξε την ανθρώπινη ευθύνη (αλλά και απροσμέτρητη ανευθυνότητα), ενώ υπογράμμισε τις κινήσεις εντυπωσιασμού, οι οποίες όμως στερούνται σοβαρού αποτυπώματος, αναφορικά με το κλίμα.
Εν κατακλείδι
Η νέα παράσταση της Όλγας Ποζέλη φώτισε, υπογράμμισε και ανέδειξε τόσο το βαθμό κατανόησης και συνειδητοποίησης των ατόμων απέναντι στο κλίμα, όσο και την ευθύνη ενός εκάστου. Ενδεικτική η δράση «Selfie σε καμένη γη», όπου δόθηκε στους θεατές η δυνατότητα να φωτογραφηθούν μπροστά σε ένα καμένο τοπίο γης. Η σκηνοθέτις, μπλέκοντας την μυθοπλασία με την πραγματικότητα έθεσε το κοινό ενώπιον μιας εφιαλτικής εικόνας: αλήθεια ή ψέμα; Αλλά μήπως πλέον το ‘ψέμα’ είναι απλώς η αναπαραγωγή μιας αποτρόπαιης αλήθειας;
Η σκηνοθέτις έπαιξε με τους όρους της ευθύνης, της υπευθυνότητας και των συνεπειών τους, ενώ παράλληλα ευαισθητοποίησε και ανέδειξε τα φρικώδη αποτελέσματα της ανθρώπινης ύπαρξης στον πλανήτη.
Κεντρική εικόνα θέματος:
Διαβάστε επίσης:
Όλγα Ποζέλη: Η Κλιματική Αλλαγή και το Βιωματικό Θέατρο
«Κλιματική Αλλαγή; Έχει πολλές θερμίδες;», της Όλγας Ποζέλη στο Λόφος Art Project
