Ο Ισπανός ηθοποιός Ραούλ Αρέβαλο, κάνει το σκηνοθετικό ντεμπούτο του με μια δυνατή ιστορία για τη βίαιη φύση του ανθρώπινου είδους και τη ψευδαίσθηση της εξιλέωσης, με πρωταγωνιστές δύο διαμετρικά αντίθετους άντρες.
Ο Χοσέ είναι ένας μοναχικός και ντροπαλός άνδρας. Ένα πρωινό, πηγαίνει για καφέ στο μπαρ όπου δουλεύει η Άνα. Ο ερχομός του στη ζωή της, δίνει κουράγιο στην Άνα, αφού πέρασε οχτώ χρόνια περιμένοντας τον Κούρο, τον σύζυγό της, να εκτίσει την ποινή του. Ο Κούρο βγαίνει ελπίζοντας πως θα μπορέσει να ξεκινήσει απ’ την αρχή με την Άνα. Στη θέση της όμως βρίσκει μια μπερδεμένη γυναίκα κι έναν ξένο που θα τον αναγκάσει να αντιμετωπίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Σκηνοθεσία, Σενάριο: Ραούλ Αρέβαλο
Πρωταγωνιστούν: Αντόνιο ντε λα Τόρε, Λουίς Καλέχο, Ρουθ Ντιάζ
2016, Ισπανία. Έγχρωμο
Γλώσσα: Ισπανικά
Διάρκεια: 91’
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Αν και η καριέρα μου μέχρι τώρα έχει επικεντρωθεί στην ηθοποιία, το όνειρο μου ήταν πάντα να σκηνοθετήσω. ‘Όλα αυτά τα χρόνια, κάθε δουλειά μου ως ηθοποιός, υπηρέτησε ως μάθημα για τη σκηνοθεσία. Με την ταινία «Η Οργή ενός Υπομονετικού Ανθρώπου» εκπληρώθηκε αυτό το όνειρό μου. Πρόκειται για ένα δραματικό θρίλερ που έρχεται από τα σκοτεινά βάθη της ψυχής. Το μίσος, η πικρία και η οργή είναι συναισθήματα που με έχουν απασχολήσει και μου έχουν τραβήξει το ενδιαφέρον. Μία από τις προκλήσεις ήταν να παρουσιάσουμε τα πάντα με τον μέγιστο δυνατό ρεαλισμό. Για παράδειγμα η βία πρέπει να αποτυπώνεται ως ακατέργαστη και τραχιά, όπως συμβαίνει και στην ίδια τη ζωή, γεγονός που σε μία δομημένη πλοκή που εξυπηρετεί και ένα συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος και με στόχο να παραμείνει το ενδιαφέρον του θεατή αμείωτο, είναι αρκετά πολύπλοκο. Χρειάστηκε μεγάλη ομαδική προσπάθεια, όπου κάθε τμήμα έκανε το μέγιστο και ακόμα περισσότερο έτσι ώστε κάθε λήψη, κάθε λεπτομέρεια να αποτυπώνει την πραγματική ζωή και τη φρεσκάδα που απαιτούσε η ιστορία. Και για αυτό είμαι πολύ ευγνώμον για όλη την ομάδα μου.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Πιστεύω ότι ο κινηματογράφος πρέπει να έχει μια προσωπική ταυτότητα, γι ‘αυτό αποφάσισα να τοποθετήσω την ιστορία σε μέρη με τα οποία είμαι εξοικειωμένος, όπου μεγάλωσα, έζησα και έπαιξα ως παιδί: γειτονιές στα περίχωρα, μικρές πόλεις στην Καστίλα, μπαρ καλυμμένα στη σκόνη, ξενοδοχεία του δρόμου… Πολύ αναγνωρίσιμες τοποθεσίες με αισθητική, χρώματα και ατμόσφαιρα που ενισχύουν την ιστορία και τους χαρακτήρες. Μια ιστορία που είναι πολύ δική μας, με δικούς μας κώδικες. Επειδή πιστεύω ότι πρέπει να μιλάμε για αυτό που γνωρίζουμε, για αυτό που μας παρακινεί ως ανθρώπους. Πρέπει να ψάξουμε βαθιά τις ρίζες μας για να πούμε μια ιστορία που, τελικά, αν μιλάει για ανθρώπους, είναι Παγκόσμια.
Ραούλ Αρεβάλο