Η Kimberley Freeman αποτελεί μία από τις πλέον αγαπητές φιγούρες στο χώρο της σύγχρονης λογοτεχνίας, έχοντας κερδίσει την καρδιά εκατομμυρίων αναγνωστών, πράγμα που αναπόφευκτα θα την έφερνε και στη χώρα μας με ανάλογη επιτυχία. Και πράγματι, τα τελευταία τέσσερα χρόνια, που οι εκδόσεις Διόπτρα έχουν αποκτήσει τα δικαιώματα των βιβλίων της για την μετάφρασή τους στην ελληνική γλώσσα, οι φανατικοί της αναγνώστες ολοένα και αυξάνονται ενώ εκείνοι που ήδη την είχαν αγαπήσει από την πρώτη κιόλας επαφή με το έργο της, περιμένουν με αγωνία και καρδιοχτύπι κάθε νέο της πόνημα. Εντάξει, όχι ακριβώς νέο, αφού στην Ελλάδα τα βιβλία της δεν κυκλοφόρησαν με την ανάλογη σειρά έκδοσης του εξωτερικού, αλλά αυτό δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία, εκτός ίσως του ότι θα μπορούσαμε να έχουμε μία καλύτερη εικόνα όσον αφορά την εξέλιξη -ή μη- της πένας της.
“Η σιωπή του φάρου”, λοιπόν, είναι κατά σειρά του δεύτερο μυθιστόρημα της συγγραφέως και όσον αφορά εμένα, σε καθαρά προσωπικό επίπεδο, είναι και το αγαπημένο μου τώρα πια, με τους “Καταρράκτες των Ρόδων” ν’ ακολουθούν σε πολύ μικρή απόσταση. Η ιστορία μας, λοιπόν, ξεκινάει εκατόν δέκα χρόνια πριν, με την Ιζαμπέλα να αποτελεί την μοναδική επιζήσασα ενός τρομακτικού ναυαγίου. Στα χέρια της βρίσκεται ένα δώρο ανεκτίμητο, που προοριζόταν για το Κοινοβούλιο της Αυστραλίας το οποίο, ωστόσο, μπορεί να της αλλάξει τη ζωή και να τη βοηθήσει ένα κάνει ένα νέο ξεκίνημα που τόσο μεγάλη ανάγκη το έχει, ξεφεύγοντας από την καταπίεση του συζύγου και της οικογένειάς του, για τους οποίους δεν νιώθει τίποτα. Στο 2011, η Λίμπι εγκαταλείπει το Παρίσι έπειτα από τον αιφνίδιο θάνατο του συντρόφου της, επιστρέφοντας στο πατρικό της, στον Όρμο του Φάρου, αναζητώντας την ευκαιρία να τα βρει με τον εαυτό της, αλλά και με την αδερφή της Τζουλιέτ, με την οποία την χωρίζει μια τρομερή πράξη του παρελθόντος, ένα σφάλμα στο οποίο η ίδια υπέπεσε είκοσι χρόνια πριν.
Η Freeman χρησιμοποιεί σε όλα της τα βιβλία, σε άλλα περισσότερο και σε άλλα λιγότερο, την τεχνική της αμφίδρομης αφήγησης, μεταφέροντάς μας στο ίδιο σημείο σε διαφορετικούς χρόνους, επιτρέποντάς μας έτσι να έχουμε μια πλήρη εικόνα της τοπογραφικής εξέλιξης, θα λέγαμε, μέσα στο πέρασμα των δεκαετιών που χωρίζουν τις υποϊστορίες της, πράγμα που βρίσκω ιδιαίτερα συναρπαστικό και αρκετά δύσκολο να αποδοθεί με τέτοιον τρόπο που θα εξιτάρει την φαντασία του αναγνώστη, δημιουργώντας του υποσυνείδητα κοινές εικόνες που όμως διαφέρουν στα σημεία. Η Freeman, λοιπόν, το πετυχαίνει περίφημα, και με τέτοια λεπτή μαεστρία που ακόμα κι αν έχει πρόθεση στην πράξη της αυτή, δεν γίνεται αντιληπτό μέσα από το κείμενό της, με αποτέλεσμα ο δέκτης -αναγνώστης- να λαμβάνει τις εικόνες αβίαστα και φυσικά, και όχι επιτηδευμένα με διάθεση να προκαλέσει τον εντυπωσιασμό του. Άλλωστε, δεν το έχει ανάγκη.
Για μια ακόμα φορά, η Freeman, κεντάει με μεταξένια κλωστή τα υφαντά τριών ζωών και συνθέτει μια δραματουργική αφήγηση μέσω της οποίας ξεπηδά ένα παραμύθι που δεν διστάζει να μιλήσει για την απώλεια, τις κρυφές -ή και φανερές- επιθυμίες, τις μνήμες που δεν σβήνουν και δεν χάνονται ακόμα κι αν προσποιούμαστε πως έτσι έχει συμβεί, αλλά και την απίστευτη δύναμη της συγχώρεσης, όχι μόνο απέναντι σε εκείνους που προσπαθούν ν’ αλλάξουν και να γίνουν καλύτεροι για εμάς, αλλά κι απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό που ίσως να είναι ο πρώτος που χρειάζεται ν’ αλλάξει. Τα ψυχογραφήματα των ηρωίδων της, αλλά και το εκάστοτε προσωπικό τους δράμα, αποτυπώνεται στο χαρτί με τρόπο δυνατό, μοναδικό, με την ποικιλία των συναισθημάτων που τις πλημμυρίζουν ν’ αποτελούν βελονιά τη βελονιά σε ένα κέντημα με σχέδιο ακανόνιστο, που μονάχα στο τέλος μπορείς να έχεις την πλήρη εικόνα του, όταν αυτό θ’ αποτινάξει από πάνω του τα πως και τα γιατί και θ’ αποδεχτεί τη ρότα της μοίρας και της ίδιας της ζωής.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Συνοψίζοντας, “Η σιωπή του φάρου” είναι μια βαθιά συγκινητική και ανθρώπινη ιστορία που λαμβάνει χώρα σε δύο διαφορετικά χρονικά πλαίσια και διερευνά τις ζωές τριών πολύ διαφορετικών γυναικών, τις μοίρες των οποίων έμελλε να δέσουν άρρηκτα οι ιδιοτροπίες και οι συμπτώσεις της ζωής, οι άνδρες που βρέθηκαν στο δρόμο τους, αλλά και ο τόπος εκείνος που τις σημάδεψε με τρόπους διαφορετικούς, ωστόσο, εξαιρετικά σημαντικούς. Μια ιστορία που βασίζεται όχι μόνο στο συναίσθημα που πηγάζει μέσω της αφήγησης, αλλά και της ρεαλιστικότητας η οποία μας χαρίζεται απλόχερα μέσα από την αφηγηματική ροή της συγγραφέως που είναι βαθιά εξομολογητική και ανθρώπινη, επιτρέποντάς μας να ενσωματωθούμε σε αυτήν, συναισθηματικά, νοητικά αλλά και ηθικά, βάζοντας τους ίδιους μας τους εαυτούς στη θέση των γυναικών αυτών επιτρέποντάς μας με τον τρόπο αυτό να αυτοτιμωρηθούμε, να συγχωρέσουμε και να συγχωρεθούμε, και στο τέλος να βρούμε το δικό μας φάρο.
Το βιβλίο της Kimberley Freeman, Η σιωπή του φάρου, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.