Η Σονάτα του Σεληνόφωτος του Γιάνννη Ρίτσου (1956), η πρωιμότερη από τις μακρές συνθέσεις της Τέταρτης Διάστασης, σημαδεύει με την ιδιότυπη μορφή και ατμόσφαιρά της το ξεκίνημα μιας νέας εποχής, όχι μόνο για το έργο του Γιάννη Ρίτσου (1909-1990), αλλά και για την ποίησή μας γενικότερα. Στην αφετηρία της πιο αίθριας εποχής για την προσωπική ζωή και δημιουργία του ποιητή, φαίνεται να ανασύρει από το παρελθόν βιώματα, αγωνίες και συγκινήσεις που δεν ανιχνεύονται στα ποιήματα της προηγούμενης «ηρωικής» δεκαετίας του Ρίτσου.
Στη συνείδηση του ποιητή αντανακλώνται ιδεολογικές ανακατατάξεις. Ο ποιητής νιώθει επιτακτική την ανάγκη να επανατοποθετηθεί απέναντι στον κόσμο,και για να το καταφέρει, καταφεύγει στη διαλεκτική της «υποκριτικής»: σε «προσωπεία» μυθικά ή σε στερεότυπα (ρόλους ας πούμε)· στη φωνή τους σμίγει η αλήθεια του άλλοτε και του τώρα. Η Σονάτα του Σεληνόφωτος, από τα πιο αγαπημένα και γνωστά κείμενα του Ρίτσου, είναι ένας σκηνικός μονόλογος, μια «εκ βαθέων» εξομολόγηση, μια παρατεταμένη ικεσία για ζωή κι ελπίδα, μέσα από ροή παραστάσεων και συμβόλων.
Συντελεστές
Το ερωτικό αριστούργημα ερμηνεύει η Κατερίνα Διδασκάλου που είναι υπεύθυνη και για τη σκηνοθεσία.
Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Επιμέλεια κίνησης: Ελσα Τζαβελάκου
Σκηνική επιμέλεια: Ματίνα Μέγκλα
Μουσική: Μηνάς Αλεξιάδης