Την Παρασκευή 17 Απριλίου μέχρι και την Τρίτη 12 Μαΐου 2015, ο Γιάννης Χρηστάκος πραγματοποιεί μια ατομική παρουσίαση στο ArtWall Project Space με τίτλο, «Η Βία των ημερών».
Πρόκειται για μια ενότητα έργων μεγάλων και μικρών διαστάσεων και μια εις βάθος ζωγραφική μελέτη της οπτικής γλώσσας του χάρτη. Η δουλειά του Γιάννη Χρηστάκου εξετάζει το ίδιο το σύστημα που βρίσκεται στα πολύπλοκα αυτά γραφήματα, είτε αυτό αφορά στη στρατηγική της αποτύπωσης, είτε στην έννοια των Ψυχογεωγραφημάτων που προκύπτουν από άπειρες πηγές, και που συνθέτουν και την τελική εικόνα του. Τα ερωτήματα που συναντά ο ίδιος μέσα από τη διαδικασία αναζήτησης του έργου, εκφράζονται μέσα από τον τίτλο της έκθεσης, «Η Βία των ημερών».
Ο Γιάννης Χρηστάκος γράφει:
“Από τότε που ο Λεονάρντο ντα Βίντσι εφάρμοσε τον χάρτη στις επιστημονικές του ασκήσεις και οι Βενετσιάνοι καλλιτέχνες της Αναγέννησης αναγνώρισαν τις συμβολικές δυνατότητες της χαρτογράφησης, ο χάρτης, ως εργαλείο καλλιτεχνικής δράσης, χρησιμοποιήθηκε από πολλούς δημιουργούς. Ο Guy Debord και οι Καταστασιακοί ήταν ίσως οι πρώτοι που αποδόμησαν τον χάρτη στο έργο Naked Cities, 1957, για να διατυπώσουν κοινωνικοπολιτικούς προβληματισμούς. Στο έργο αυτό προτείνεται ένα ιδανικό φαντασιακό γράφημα της πόλης του Παρισιού, το οποίο απορρέει από τον φανταστικό επανασχεδιασμό του χάρτη της πόλης. Την ίδια στιγμή ο Guy Debord εισάγει την έννοια των Ψυχογεωγραφημάτων, (Psycogeografies) και τη Θεωρία του Derive, που είναι η τεχνική της επανατοποθέτησης του υπαρκτού, αστικού τοπίου με σκοπό τη δημιουργία μιας νέας φαντασιακής πόλης.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα, τα σύνορα μεταθέτονται και αλλάζουν πάλι. Διαφορετικοί πολιτισμοί και γεωγραφικές ταυτότητες σχηματίζονται από την αυξανόμενη μετακίνηση δυνάμεων εξαιτίας μιας οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης με παγκοσμιοποιημένα χαρακτηριστικά. Το σχέδιο ενός νέο-Χάρτη ακολουθεί το νέο πολιτικό Ήθος. Νέες χώρες ιδρύονται και πόλεις επανασχεδιάζονται για να στεγάσουν τις ανάγκες των νέων αγορών. Σε απάντηση και ως μια ανάγκη να ορίσουν τον δικό τους τόπο στον κόσμο, οι καλλιτέχνες έχουν αρχίσει να ενδιαφέρονται για τη χρήση της οπτικής γλώσσας του χάρτη, παράλληλα με συστήματα και στρατηγικές χαρτογράφησης. Μια πληθώρα καλλιτεχνών, όπως η Julie Mehretu, ο Franz Akerman, ο Jonathan Parsons, η Layla Curtis, ο Simon Patterson, η Kathy Prendergast, η Joyce Kozloff, o Guillermo Kuitca, η Χρύσα Ρωμανού έχουν εντάξει τον χάρτη στο εικαστικό τους λεξιλόγιο.
Το πρόσφατο σώμα της δουλειάς μου αντλεί μορφοπλαστικά στοιχεία από ένα ευρύ πλέγμα πηγών, όπως αρχιτεκτονικά σχέδια, αστικούς χάρτες, δορυφορικές εικόνες της γης, γραφήματα υπολογιστών, σωματικές αρτηρίες, ιστοί, απολιθώματα, κεντήματα και δαντέλες. Όλες αυτές οι εικόνες μεταπλάθονται σε ένα σύμπλεγμα σχημάτων και γραμμών, που παραπέμπουν σε τοπία, χαρτογραφήματα, αστικές διαδρομές, δαντελωτά υφάσματα, κλωστές.
Αρκετές φορές, η σχέση των εικόνων αυτών με τη μνήμη παραμένει ισχυρή, παρόλο που η πρώτη ανάγνωσή τους παραπέμπει σε χαρτογραφήματα. Μέσω αυτών των επεξεργασμένων εικόνων προσπαθώ να ανακαλύψω περαιτέρω την ποιότητα του σχεδίου και να εμπλουτίσω τη δυναμική της εικαστικής μου γλώσσας και μεθοδολογίας.
Στη ζωγραφική μου έρευνα τα τελευταία χρόνια, ανέπτυξα ένα σύστημα σχεδιασμού, αναμορφώνοντας περαιτέρω τη γραμμή, προσεγγίζοντας τη ζωγραφική μου έρευνα με τους εξής τρόπους:
Τη χρήση της γραμμής ως εκφραστικό και πλαστικό μέσο. Η γραμμή, κατά τη διάρκεια της ζωγραφικής μου έρευνας, πάντα αποτελούσε ευδιάκριτο στοιχείο της πρακτικής μου.
Την ενσωμάτωση στοιχείων χαρτογραφίας στο ζωγραφικό μου λεξιλόγιο και την ανάπτυξη ενός συστήματος χαρτογράφησης που αποτελεί την εξέλιξη ενός πλέγματος σχεδιασμένων γραμμών.
Τη σχεδιαστική αποδόμηση του αναπαραστατικού χάρτη και τη σύνθεση ενός νέου φαντασιακού χάρτη. Πειραματίστηκα εφαρμόζοντας τη γραμμή με τρείς τρόπους: πρώτον, αντιπαραθέτοντας τη γραμμή με τον χάρτη, δεύτερον, φέρνοντας και τα δύο στοιχεία σε διάλογο και τρίτον, ενοποιώντας τη γραμμή με τη φόρμα του χάρτη. Η ιδέα της κλωστής σχετιζόμενη με πρώιμες μνήμες μου, ως παιδί μοδίστρας. Ζωγραφικά αναπαριστώμενη με τη γραμμή, η κλωστή πρωταγωνιστεί σχεδόν στο σύνολο του πρόσφατου έργου μου και χρησιμοποιείται για τη σύνθεση ενός ιδιωματικού μοτίβου. Τη χρήση του αφηρημένου σκαριγραφήματος (doodling), ως μορφής οργανικού πλέγματος γραμμών και δομικού στοιχείου.
“Πού ανήκω;”, “είναι αυτός ο Κόσμος που ονειρεύτηκα;”, “τί θα παραδώσω στους επόμενους;”, μοιάζουν να είναι ερωτήσεις, που στοιχειώνουν τόσες πολλές από τις συζητήσεις και πολλές από τις ανησυχίες μου. Αιτήματα που χτίζουν μια ατέρμονη αγωνία και αναφέρονται σε εξαρθρώσεις εξαιτίας εκτοπισμού ανθρώπων, στους ξεριζωμένους και στους σύγχρονους πρόσφυγες, οικονομικούς και πολιτικούς, στο κάθε λογής δουλεμπόριο, ψυχών και κορμιών. Αναφέρονται στις διαλυμένες προσωπικές ιστορίες, στις απατηλές και εφήμερες ταυτότητες, στα μονοπάτια και τις διαδρομές του πόνου πάνω σε έναν ανθρωπογεωγραφικό χάρτη που βίαια αλλάζει. Αναφέρονται εντέλει στη Βία των ημερών που ζούμε.
Για τους παραπάνω λόγους η γεωγραφία που εξετάζω, η προσωπική μου γεωγραφία είναι η γεωγραφία κατάρρευσης και κραυγής για την απώλεια ιδεολογιών και πατρίδων.»
http://yiannischristakos.wordpress.com
Γιάννης Χρηστάκος
Γεννήθηκε στην Αθήνα (1966). Σπούδασε Γραφικές Τέχνες στο Τ.Ε.Ι. Αθηνών (1984-1988) και Ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. (1989-1994). Ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές (ΜΑ) στο East London University, UK (1998-1999) από όπου και απέκτησε και Διδακτορικό δίπλωμα, (Doctorate in Fine Arts) το 2003, με υποτροφία από το Κρατικό Ίδρυμα Υποτροφιών Ι.Κ.Υ. Tο διάστημα 2000-2002 δίδαξε στο University of East London. Είναι ιδρυτικό μέλος την καλλιτεχνικής ομάδας “Capsule” με την οποία έχει παρουσιάσει εγκαταστάσεις πολυμέσων (ήχου και εικόνας) σε Αθήνα και Λονδίνο. Δίδαξε στο τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων (2003-2005) και στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (2007-2014). Από το 2004 διδάσκει στη Σχολή Γραφικών Τεχνών στο ΤΕΙ Αθηνών. Έργα του βρίσκονται σε δημόσιες συλλογές όπως συλλογή Δάκη Ιωάννου, Αθήνα (2005), Υπουργείο Πολιτισμού, Αθήνα (2006), στο Κογκρέσο Η.Π.Α Ουάσινγκτον (2002), Ινστιτούτο Exit Art Ν. Υόρκη (2002), Μουσείο Βορρέ Αθήνα (1997), Υπουργείο Εθνικής Άμυνας Αθήνα (1997), Art Heineken Αθήνα (1994). Έχει πραγματοποιήσει δώδεκα ατομικές εκθέσεις σε Αθήνα, Λονδίνο και Λευκωσία και έχει συμμετάσχει σε πάρα πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το Εξωτερικό.
Το ARTWALL art space ιδρύθηκε το 2012, με σκοπό να λειτουργήσει σαν χώρος φιλοξενίας και προβολής της σύγχρονης τέχνης και καταλύτης για τη συνεύρεση και συνεργασία μεταξύ των καλλιτεχνών και των ανθρώπων του χώρου της τέχνης. Την κατεύθυνση του εικαστικού προγράμματος του ArtWall σχεδιάζει και υλοποιεί η Φωτεινή Καπίρη, καλλιτέχνης, επιμελήτρια και συν-ιδρύτρια του CAMP! Contemporary Art Meeting Point, ώστε το πρόγραμμα να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις και τα πρότυπα της σύγχρονης καλλιτεχνικής παραγωγής. Το Fresh Hotel, στηρίζει ενεργά αυτή την προσπάθεια, υποστηρίζοντας τη σύγχρονη τέχνη.