Ο τίτλος της έκθεσης είναι εμπνευσμένος από μία σημαντική φράση του Φουκώ στην ομιλία του στο Collège de France, 1971, (Η Τάξη του Λόγου)*.
Στην έκθεση παρουσιάζονται έργα είκοσι σημαντικών σύγχρονων Ευρωπαίων ζωγράφων, που καλύπτουν μια προσωπική και πρωτότυπη αντιμετώπιση της ζωγραφικής πράξης, στα όρια της αφαίρεσης, μέσα από τη σχέση του ζωγραφικού συμβάντος με το χώρο, τη χειρονομία, τα υλικά και την υλικότητα. Από τους δέκα μη- Έλληνες ζωγράφους οι περισσότεροι έχουν έρθει, εργαστεί και εκθέσει πολλές φορές στην χώρα μας, ενώ οι περισσότεροι από τους δέκα Έλληνες είτε ζουν εκτός Ελλάδος είτε έζησαν καιρό σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης.
Συμμετέχουν:
Νίκος Αλεξίου (1960-2011, Ελλάδα), Kai Althoff (1966, Γερμανία), Herbert Brandl (1959, Αυστρία), Pedro Cabrita Reis (1956, Πορτογαλία), Δημήτρης Εφέογλου (1986, Ελλάδα), Ντόρα Οικονόμου (1974, Ελλάδα), Günther Förg (1952-2013, Γερμανία), Ivan Grubanov (1976, Σερβία), Αθηνά Ιωάννου (1968, Ελλάδα), Γιώργος Κόντης (1981, Ελλάδα), Michel Majerus (1967-2002, Λουξεμβούργο), Xavier Noiret-Thomé (1971, Γαλλία), Ευτύχης Πατσουράκης (1967, Ελλάδα), Λίλα Πολενάκη (1964, Ελλάδα), Νάνα Σαχίνη (1975, Ελλάδα), Adrian Schiess (1959, Ελβετία), Νίκος Σεπετζόγλου (1979, Ελλάδα), Mariella Simoni (1948, Ιταλία), Αλέξανδρος Τζάννης (1979, Ελλάδα) και (1958, Αυστρία).
Την επιμέλεια της έκθεσης έχει ο Ντένης Ζαχαρόπουλος.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
* Βέβαια, το συμβάν δεν είναι ούτε υπόσταση ούτε τυχαίο, ούτε ποιότητα ούτε διαδικασία ˙ το συμβάν δεν ανήκει στην τάξη των ενσώματων πραγμάτων. Κι όμως δεν είναι καθόλου άυλο ˙ δεν ενεργεί δεν είναι αποτέλεσμα παρά μόνο στο επίπεδο της υλικότητας ˙ έχει τη θέση του και συνίσταται στη σχέση, στη συνύπαρξη, στο διασκορπισμό, στην τομή, στη συσσώρευση, στην επιλογή υλικών στοιχείων ˙ δεν είναι καθόλου ούτε ενέργεια ούτε ιδιότητα ενός ενσώματου ˙ παράγεται σαν αποτέλεσμα ενός υλικού διασκορπισμού και μέσα σ’ αυτόν. Ας πούμε πως η φιλοσοφία του συμβάντος θα ‘πρεπε να προχωρήσει, στην κατά πρώτη προσέγγιση, παράδοξη κατεύθυνση, ενός υλισμού του ασώματου.
– Μ. Φουκώ, Η Τάξη του Λόγου, (1970), (μετ. Χ. Χρηστίδης – Μ. Μαϊδάτσης Ηριδανός. Αθήνα)
Την παραπομπή αυτή συμπληρώσουν δύο ακόμα αναφορές, που ολοκληρώνουν το σκεπτικό της έκθεσης. Μία ενός μεγάλου Γάλλου ιστορικού της τέχνης, του Η. Focillon (1881-1943), που αφορά τη μορφολογική δομή της ζωγραφικής και μία ενός σημαντικού Έλληνα ζωγράφου, Δανιήλ (Παναγόπουλου), (1924-2013) σχετικά με την κοινωνική διάσταση της μορφής:
Η τέχνη η πιο ασκητική, αυτή που τείνει να αγγίξει με μέσα όσο πιο φτωχά και καθαρά τις πιο ανιδιοτελείς περιοχές της σκέψης και του συναισθήματος, δεν φέρεται μόνον από την ύλη από την οποία επιθυμεί να διαφύγει, αλλά τρέφεται από αυτήν.
– H. Focillion, Ζωή των Μορφών, (μετ. Α.Κούρια), Νεφέλη, 1982
Όποιος φοβάται τους δυνατούς ανέμους ας μη βγαίνει έξω από το σπίτι του. Εμείς δεν δουλεύουμε για τη σιγουριά, εμείς δουλεύουμε για τους νέους που στον τόπο μας δεν τους αφήνουν να σηκώσουν το κεφάλι και να καταλάβουν ότι τέχνη θα πει αναζήτηση. Όσο για συνάξεις μελλούμενες, αν το ιδανικό της σύναξης είναι η ελεύθερη αναζήτηση στην τέχνη τότε πρώτοι εμείς θα πάρουμε μέρος, αν όχι, τότε το ρέμα του επερχόμενου ποταμού με τα ανανεωτικά του νερά θα σκορπίσει όποια σύναξη δεν έχει τέτοιο ιδανικό.»
– Δανιήλ (Παναγόπουλος),
«Απάντηση ενός (εκπατρισμένου) στο άρθρο του οργισμένου γέροντα».
«Tαχυδρόμος», 22. 8.1964.
