Περπατώ σαν υπνωτισμένος στους πολύβουους δρόμους της Τζαιπούρ και μαγεύομαι από τα χρώματα, τις μυρωδιές, την ένταση στους δρόμους, τις κόρνες, την κίνηση, την ίδια τη ζωή.
Στην Αθήνα χειμώνας, και εδώ μετά βίας μπορώ να αντέξω ένα πουκάμισο πάνω στο σώμα μου. Οι μέρες περνούν γρήγορα, σε αντίθεση με τον αργό τρόπο ζωής των Ινδών που έχουν συνηθίσει να τα κάνουν όλα αργά, σχεδόν ιεροτελεστικά.
Είναι πρωί Σαββάτου και το πρόγραμμά μου σήμερα θα είναι τελείως διαφορετικό. Σήμερα θα είναι μια μέρα γεμάτη βιβλία και πολύ, πάρα πολύ κόσμο.
Και για αυτή την ημέρα δεν θα μπορούσα παρά να έχω μαζί μου ένα βιβλίο που κατάφερε να με κρατήσει αρκετές ώρες απασχολημένο τις νύχτες μου εδώ, και μου «δίδαξε» έναν τρόπο γραφής γεμάτο επίσης από ζωή και ένταση. «Η ζωή στην Ινδία» του Κλέωνα Αρζόγλου από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης, θα είναι το βιβλίο – που μαζί με δύο προσωπικά μου βιβλία- θα με συνοδέψει στο μεγαλύτερο ίσως φεστιβάλ λογοτεχνίας στον κόσμο. Στο Jaipur Literature Festival, που φέτος κλείνει τα δέκα του χρόνια και έχει συγκεντρώσει συγγραφείς και εκδότες από κάθε άκρη του κόσμου.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο δρόμος με κατεύθυνση προς το φεστιβάλ ήθελα να είναι μέσα από την παλιά πόλη. Την Ροζ πόλη όπως ονομάζεται, μιας και σχεδόν ολόκληρη είναι βαμμένη στο ροζ χρώμα της ώχρας. Αυτός είναι και ο καλύτερος τρόπος για να δείξω στους αναγνώστες ένα μικρό μόνο κομμάτι της χαοτικής Ινδίας, τρόπος που θα μπορέσει να κάνει απόλυτα πιστευτή την αγωνία του ήρωα του βιβλίου που κρατάω στα χέρια μου. Ενός πατέρα, που μέσα στην γενικότερη αναταραχή της εναλλακτικής ζωής του, ήρθε αντιμέτωπος με μια απρόσμενη είδηση. Την πιθανότητα εξαφάνισης της κόρης του κάπου μέσα στα αχανή σύνορα της Ινδίας…
Και για όσους αυτό μπορεί να μοιάζει λογοτεχνικό κατασκεύασμα της φαντασίας, σας διαβεβαιώνω πως, σαν βρεθείς σε μια μεγάλη πόλη της Ινδίας, μπορείς εύκολα να ταυτιστείς και να νιώσεις την ίδια αγωνία και την ίδια απειλή. Αυτός ήταν και ο λόγος που «Η ζωή στην Ινδία», κατάφερε τόσο αβίαστα να μου κρατήσει το ενδιαφέρον και να με πείσει για την ασύγκριτη δυναμική της. Γιατί αυτό το βιβλίο, μιλάει για αλήθειες, μας διδάσκει την αξία της φιλίας, της προσπάθειας, του σεβασμού σε όσους το αξίζουν. Αυτό το βιβλίο με αυθεντική «μαγκιά» και λογοτεχνικό ρίσκο μιλάει ντόμπρα για μια «Ζωή» ακριβώς όπως είναι, όπως συμβαίνει, όπως «ξοδεύεται», σε μια χώρα φτωχή, γοητευτική, απρόβλεπτη, πλανεύτρα…
Η διαδρομή ξεκίνησε από το υπέροχο ξενοδοχείο Narain Niwas Palace, ένα ξενοδοχείο «κόσμημα», με υπέροχους κήπους με παγώνια και μαρμάρινους σκαλιστούς ελέφαντες, με το προσωπικό ντυμένο σαν ινδούς πρίγκιπες και μια απίστευτη ηρεμία που έμοιαζε παράξενη σε σχέση με το θόρυβο των δρόμων. Πάνω στο παραδοσιακό τρίκυκλο, με το ταιριαστό όνομα Τουκ-Τουκ, βγήκαμε από τον υπέροχα προστατευμένο παράδεισο του ξενοδοχείου και κατευθυνθήκαμε προς την παλιά πόλη. Κόσμος, κίνηση, σκόνη, μια τρέλα που είτε την αγαπάς, είτε την μισείς και δεν θες ποτέ ξανά να επιστρέψεις.
Μια στάση εδώ, μια γρήγορη ματιά στα τοπικά γραφικά βιβλιοπωλεία, που σε καμία περίπτωση δεν θυμίζουν τα δικά μας «πέντε αστέρων» βιβλιοπωλεία του δυτικού κόσμου, μερικές φωτογραφίες, μερικά σουβενίρ και πίσω πάλι στο τρελό πανηγύρι των δρόμων της Τζαιπούρ.
Σε 15 λεπτά το τοπίο άρχισε να αλλάζει. Σε λίγο, όλα άρχισαν να μοιάζουν λίγο πιο γνώριμα και ταυτόχρονα τελείως διαφορετικά. Στο Diggi Palace, όλα είχαν στηθεί με προσοχή για να υποδεχτούν το μεγαλύτερο λογοτεχνικό γεγονός μιας χώρας ενός δισεκατομμυρίου ανθρώπων, το μεγαλύτερο φεστιβάλ λογοτεχνίας στον κόσμο και μια τεράστια «βιομηχανία» τέχνης που τόσο ανάγκη την έχουμε να μείνει ζωντανή και να συνεχίσει να μας ταξιδεύει.
Ανάμεσα σε ένα ενθουσιασμένο πλήθος, σε κάμερες, σε ατελείωτες γιρλάντες από αληθινά λουλούδια, σε μουσικές, σε διαφορετικές σκηνές που φιλοξενούσαν διαφορετικές ομιλίες, ήταν πραγματικά πολύ εύκολο να χαθείς ή να χάσεις την παρέα σου. Αίσθηση, που με έκανε να κατανοήσω καλύτερα την αγωνία του ήρωα του βιβλίου, που «χαμένος», προσπαθούσε να βρει συμμάχους στην αναζήτηση της κόρης, πιστούς συντρόφους στο δικό του ταξίδι αναζήτησης. Γιατί η Ινδία, ασχέτως σκοπού για τον οποίο έχεις έρθει εδώ, είναι ένα ταξίδι στο δικό σου κόσμο, ένα ταξίδι αναζήτησης του δικού σου ψυχισμού, ένα ασυναίσθητο ταξίδι γνωριμίας με τις δικές σου προτεραιότητες και τις δικές σου πραγματικές αξίες.
Η Ζωή στην Ινδία μπορεί να μην είναι εύκολη για όλους και οι άνθρωποι της μπορεί να μην είναι όλοι το ίδιο αθώοι ή αυθεντικοί όπως πριν τη δική μας δυτική εισχώρηση στα σύνορα της, μα είναι μια χώρα που προσπαθεί, που πιστεύει, που ζει, που ελπίζει, που δημιουργεί.
Με χιλιάδες χρωματιστά λουλούδια πάνω από το κεφάλι μου, χαμένος σε μια παιδική χαρά βιβλίων, προσπαθώ να πάρω όσα αυτή η γιορτή μπορεί να μου δώσει, όσες περισσότερους φίλους μπορεί να μου προσφέρει, όσες περισσότερες αναμνήσεις μπορώ να κουβαλήσω μαζί μου σπίτι.
Παρατηρώ την καταπληκτική ενέργεια, την άψογη οργάνωση, το θαυμασμό των παιδιών στο γραφείο Τύπου όταν τους λέω ότι είμαι συγγραφέας από την Ελλάδα, και νιώθω πόσο υπέροχο πράγμα είναι η συνεργασία, η έλλειψη ανταγωνισμού, η αναγνώριση της κάθε μικρής συμβολής σε κάτι τόσο μεγάλο. Για τους διοργανωτές δεν έχει σημασία πόσα βιβλία έχω εκδώσει ή σε πόσες στήλες αρθρογραφώ, σημασία έχει ότι είμαι εκεί, ότι είμαι Έλληνας, ότι θέλω να γράψω για τη γιορτή τους και να πληροφορήσω τους αναγνώστες μου για το πρόσωπο μιας άλλης Ινδίας. Τους δείχνω το εξώφυλλο της «Ζωής στην Ινδία», τους λέω ότι είναι ένα υπέροχο μυθιστόρημα ενός έλληνα συγγραφέα που διαδραματίζεται στην χώρα τους και οι ερωτήσεις ενθουσιασμού πέφτουν βροχή. Χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα, νιώθω όσα ακριβώς θα ήθελα να νιώσω στη χώρα μου αλλά οι «συνθήκες» δεν το επιτρέπουν. Ίσως οι ίδιες συνθήκες μου μας έφτασαν να είμαστε στο χείλος ενός γκρεμού αντί να είμαστε πρωταγωνιστές της δικής μας ιστορίας. Οι ίδιες συνθήκες που μας έκαναν καχύποπτους, απαθείς, ματαιόδοξους και μόνους.
Καθώς παρατηρώ μαθητές με τις σχολικές τους στολές να εισέρχονται στο χώρο, συγγραφείς και εκδότες να συζητούν μεταξύ τους και ανιδιοτελώς να ανταλλάσσουν πληροφορίες, πολιτισμούς να μπλέκονται και εξώφυλλα να συστήνονται, σκέφτομαι πόσα πολλά μπορούν να συμβούν με αφορμή ένα βιβλίο.
Διευθυντής του μοναδικού αυτού φεστιβάλ, ο Ουίλιαμ Ντάλιμπλ, δεν είναι τυχαίο ότι έχοντας δίπλα του τους κατάλληλους συμμάχους, κατάφερε να διοργανώσει κάτι τόσο μεγάλο, σε μια χώρα που ακόμα παλεύει με τον αναλφαβητισμό.
Η θέληση όμως, πιο μεγάλη από οποιοδήποτε εμπόδιο, πιο μεγάλη από κάθε προσωπική φιλοδοξία. Ακριβώς όπως η θέληση ενός πατέρα να βρει την κόρη του και που για αυτόν το σκοπό θα έφτανε στην άκρη του κόσμου, θα ξόδευε όλα του τα χρήματα, θα έβαζε σε κίνδυνο τη δική το ζωή.
Αν σας αρέσουν οι ιστορίες που θα μπορούσαν να είναι αληθινές, αν σας αρέσουν οι ιστορίες που ανεβάζουν την αδρεναλίνη, αν σας αρέσουν οι ήρωες με πάθη, με ειλικρίνεια, με αμεσότητα, τότε αυτό είναι το βιβλίο σας. Αν πάλι σας αρέσει η χαλαρή ζωή, οι καυτερές γεύσεις και τα χρώματα της ώχρας, αυτή είναι η χώρα σας.
«Η ζωή στην Ινδία», μπορεί να μην είναι εύκολη, αλλά είναι συναρπαστική. Ανακαλύψτε την στην πρώτη ευκαιρία…